Anthony Pauwels vertoeft al zes dolle weken aan zijn zijde: “Ik weet wanneer Remco bluft over superbenen. De voorbije weken blufte hij niet één keer”

Je bent een unieke historische ooggetuige, Anthony.

(lacht) “Als jij het zegt… Nochtans is het bijna per ongeluk gekomen. Als kinesist-osteopaat bij Quick-Step maak ik in het begin van het jaar telkens een planning. Omdat het tussen Remco en mij wel klikt, had hij tussen neus en lippen gevraagd of ik hem zowel in Spanje als in Australië wilde bijstaan. Het was geen must. Het is niet dat ik er in élke wedstrijd ben die hij rijdt. Ik heb er ook even over moeten nadenken. Zes weken van huis is ook voor mij een lang blok. Maar, had ik Remco gezegd, als jij dat wil, kan ik dat misschien wel regelen. En zie: nu staan wij hier. Eerst die Vuelta, dan deze titel. Onwaarschijnlijk.”

Had je de voorbije dagen in de gaten dat hij twee weken na die Vuelta-zege dit nog uit zijn mouw zou schudden?

“Goh, de gedachte is toch eens bij mij gepasseerd. Twee weken geleden al: als de Vuelta zou meevallen, dan zou ook het WK wellicht meevallen. Dat vermoedde ik wel. Hij zei de jongste dagen ook altijd dat hij superbenen had. En als zijn osteopaat weet ik intussen wel zo’n beetje wanneer hij bluft. De voorbije weken heeft hij niet één keer gebluft. Maar om dat dan ook nog in zo’n prestatie te kunnen omzetten. Dat het én Vuelta én WK zou worden, dat had niemand kunnen denken. Ik ook niet.”

Jij werkt elke dag met zijn lichaam. Nooit een spoortje van vermoeidheid gemerkt?

“Toch wel. Ik heb na de Vuelta samen met hem die veelbesproken vlucht van Spanje via Dubai naar Sydney gemaakt. De eerste dagen was hij echt wel vermoeid. Hij heeft uren en uren geslapen. Ik ben geregeld op zijn kamerdeur gaan kloppen omdat hij zich nog maar eens overslapen had en te laat was voor een behandeling. Maar dat is het grote verschil met Remco vroeger: toen zou hij daar onrustig van geworden zijn. Vandaag niet. Hij luistert naar zijn lichaam. De eerste dagen heeft hij het heel rustig aan gedaan en af en toe ’s middags geslapen. Dat heeft duidelijk geloond. Want eigenlijk is het buitenaards wat hij hier presteert.”

Na de tijdrit oogde hij nochtans teleurgesteld met die bronzen medaille.

“Dat was hij ook. Op dat moment voelde hij zich hersteld en trapte hij alweer de waarden van de Vuelta. En dan toch maar derde? Ik zag dat op zijn gezicht: hoe kon dat? Maar hij is de laatste week heel vastberaden blijven voortwerken. Dat merk ik wel als fysio. Dan zit hij heel mooi op de fiets, genereert hij veel kracht uit zijn rug en duwt hij met links precies evenveel wattages als met rechts. Vooral dat laatste is een goed teken. Alles was in evenwicht, letterlijk. Sinds zijn val in Lombardije is dat soms wel eens anders. Dat geeft hem ook vertrouwen: ziet hij dat het mooi 50-50 verdeeld is, weet hij dat het goed zit.”

Mentaal moet het anders niet makkelijk zijn. Heb je er een zware Vuelta op zitten en moet je er nog een WK bijnemen.

“Daarom was het goed dat we meteen van Spanje naar Australië zijn doorgevlogen. Het zou sowieso niet veel zin gehad hebben om naar huis te keren. Dan waren we misschien één dag in België geweest om evengoed weer direct te vertrekken. Tijdverlies. Maar vooral: hij zou in België geen moment rust gehad hebben. Alle aandacht zou hem overweldigd hebben en hij zou bijna zeker zijn focus hebben verloren. Oké, daardoor heeft hij niet optimaal kunnen genieten van die Vuelta-zege. Maar dat zal hij na die WK-zege wel dubbel en dik inhalen, zeker?”

Evenepoel zegt zelf dat hij het jongste jaar veel rustiger is geworden. Dat herken jij?

“Absoluut. Pas op, er zijn nog altijd momenten dat hij zich opjaagt of dat er frustraties de kop opsteken. Maar het is véél en véél minder dan vroeger. Op anderhalf jaar tijd is hij radicaal veranderd. Vraag mij bijvoorbeeld niet naar één moeilijk moment sinds die start in de Vuelta. Zelfs toen hij viel in de slotweek in de Spanje gaf hij amper een kik. Ik heb hem zelden zo rustig en zo matuur met alles zien omgaan als de voorbije weken.”

Voor Evenepoel zijn dit onvergetelijke weken, ook voor zijn fysio?

“Uiteraard. Ik werk veertien jaar als osteopaat in de World Tour. Ik heb al heel veel meegemaakt. Toen Van Avermaet zijn olympische titel pakte, was ik er ook bij. Dat was ook prachtig. Maar vooral de opeenvolging nu maakt dit onvergetelijk. Hoe bescheiden mijn rol ook is. Ik heb nog nooit met een grotere atleet dan Remco gewerkt. Ik zie het vooral als een eer dat iemand als hij zoveel vertrouwen in mij heeft dat ik überhaupt met hem mág werken.”

Hoe dankbaar is hij je daarvoor?

“Heel erg. Deze week wilde hij bijvoorbeeld per se alleen gaan trainen en vroeg hij aan bondscoach Sven Vanthourenhout of hij mij en een mecanicien meekreeg. Hij heeft die training tot in de puntjes uitgevoerd. Wel tien keer is hij Mount Pleasant opgeknald. Indrukwekkend. Maar kom je dan terug van training, stuurt hij onmiddellijk een berichtje: Merci, mannen. Merci om mee te gaan met mij. Hij zal op training ook altijd de koffie betalen. Dat lijkt misschien vanzelfsprekend, maar geloof mij, ik heb ooit andere renners meegemaakt. Zo vanzelfsprekend is dat echt niet.”

En nu naar huis?

(lacht) “Zo rap mogelijk, ja. Ik zal heel blij zijn als ik dinsdag weer in mijn eigen kot ben. En ik niet alleen. Niet enkel Remco, ook ik heb een verloofde. Ze steunt mij en beseft hoeveel ik opoffer om dit alles te kunnen meemaken. Maar het is niet altijd­ even eenvoudig. Maar als je Remco dan met die regenboogtrui op dat podium ziet staan, begrijpt ze waarom ik dit doe.”