Het had niet veel gescheeld of Van Vleuten was niet eens gestart nadat ze enkele dagen voordien een breuk in haar elleboog opliep. “Het was de hele rit een hel, ik kon niet uit het zadel om op de pedalen staan omdat ik geen druk kon zetten op mijn elleboog en dat is wat ik normaal graag doe. Zeker op een parcours zoals dat van vandaag. Bovendien ontploften mijn benen op de klimmetjes”, zei de Nederlandse na haar triomf in Wollongong.

“Na die valpartij en had totaal afscheid genomen van het idee dat ik wereldkampioen kon worden”, stelde Van Vleuten maandag op de Nederlandse tv. “Ik had mijzelf er honderd procent op ingesteld om knecht te zijn voor Marianne Vos. Pas in de laatste kilometer dacht ik dat er misschien toch een kans was dat ik met mijn gebroken elleboog met deze trui naar huis zou kunnen gaan. Het eerste wat ik de dag erna voelde was: wat heb ik gedaan met mijn elleboog? Maar daarna dacht ik: ja, die elleboog, maar ik ben ook wereldkampioen. Dat is een tegenstelling, maar er is nog steeds ongeloof. Ik had het geloof dat ik kon winnen helemaal geparkeerd. Ik ben 159 kilometer bezig geweest met knechten voor Marianne, om maar met een goed gevoel dat WK af te kunnen sluiten. Opeens vind ik me in een situatie dat ik toch kan winnen, wat ik eigenlijk nog steeds niet echt kan geloven.”

Normaal zal Van Vleuten haar regenboogtrui showen in haar allerlaatste seizoen, ze wordt binnenkort 40 jaar. Maar nu ze toont dat ze nog steeds wereldtop is, slaan de twijfels toe.

“Het liefst zou ik stoppen als ik denk: ik begin nu wel minder te worden. Maar dit is echt mijn beste jaar ooit”, aldus de kersverse wereldkampioene die eerder dit jaar ook de Giro, Tour, Vuelta, Omloop Het Nieuwsblad en Luik-Bastenaken-Luik op haar naam schreef. “Ik word volgende week veertig, dat is echt ongelofelijk eigenlijk. Maar het is wel mijn drijvende kracht om beter te worden. Winnen is dat niet, wel de drang om mezelf te verbeteren.”