Net zoals David Bowie en Leonard Cohen dat in hun respectievelijke zwanenzangen Blackstar en You Want It Darker doen, hoor je in alles aan Opex hoe Arno een punt achter een rijkgevulde carrière zet. Deze afscheidsplaat, waarvan de titel verwijst naar de wijk in Oostende waar le plus beau is opgegroeid, is moeizaam en in stukjes tot stand gekomen. “Omdat we rekening moesten houden met de coronabeperkingen en met Arno’s gezondheid”, legt bassist-producer Mirko Banovic uit. “Het belangrijke is dat hij alle opnames nog heeft gehoord en goedgekeurd. Dit is geen plaat die postuum in elkaar is gestoken, het is echt zijn plaat.”

Enkel de finale versie van La Paloma, het lang geplande duet met Mireille Mathieu, heeft Arno niet meer bereikt. Nadat de Franse ster in Zuid-Frankrijk haar partij had ingezongen, vernam ze dat hij die dag was overleden. Andere songkeuzes verraden dat hij de cirkel rond wou maken. De sombere pianoversie van Court-circuit dans mon Esprit, Arno’s burn-out-bekentenis uit 2019, dateert van de Vivre-sessies. In de single, klassieker in spe La Vérité, hoor je het nakende einde om de hoek loeren. De update van I Can’t Dance houdt de herinnering aan zijn seventies-groep Tjens Couter levend. Het met verzwakte stem gedebiteerde One Night with You van Elvis Presley, zijn prilste muzikale herinnering, mag de groep in rauwe blues drenken. In afsluiter I’m Not Gonna Whistle doen zoon Felix en broer Peter mee. Afscheid nemen doe je omringd door dierbaren.

Weten dat Arno zijn laatste krachten heeft aangewend om dit waardig slotakkoord aan zijn oeuvre toe te voegen, voelt troostend. Vijf maanden na zijn dood is Opex het eerste maar ongetwijfeld niet laatste postume werkstuk dat ’s lands meest iconische rocker toch enigszins in ons midden houdt.(gj)

‘Opex’, Arno, nu te beluisteren