HLN Eten gaat op zoek naar de lekkerste biefstuk-friet van Vlaanderen met ‘De Steak van Stijn’: “Bleu chaud gebakken vind ik absoluut de top”

Af en toe eens kiezen voor een echte klassieker zoals steak-friet, het kan al eens smaken. En dat vindt ook Stijn Baert die er de afgelopen 1,5 jaar op zijn Instagram-account recensies over bracht. Vanaf nu vind je die oude én nieuwe recensies op een overzichtelijke restokaart (zie onderaan in het artikel), die elke maand aangevuld wordt met vier adressen. De keuze van die vier adressen kan jij mee bepalen, door onderaan het artikel in te sturen welk adres volgens jou dé beste versie van het gerecht serveert.

De allerbeste steak-friet van het land opsporen is voor de professor een even serieuze zaak als vraagstukken over de arbeidsmarkt. “Het is niet omdat ik een professor ben dat ik naar een sterrenrestaurant wil. Ik deel de voorliefde voor zalfjes en schuimpjes van collega’s niet. Culinaire hiërarchie maakt me zelfs opstandig: er is niets mis met de pure Vlaamse keuken zonder veel show en pretentie.” Al geeft hij toe dat hij de voorbije 1,5 jaar eerder een luie recensent was. “Ik vergat soms foto’s te nemen of stukjes te schrijven, eigenlijk bezocht ik heel wat meer restaurants dan de 32 die er vandaag op Instagram staan. Met de hulp van HLN ga ik het weer gedisciplineerder aanpakken.”

“Ik hou vooral van de pure Vlaamse keuken zonder te veel franjes. Ik eet graag en veel, maar tegelijkertijd kies ik ervoor om in vorm te blijven. Ik sport minstens vier keer per week en heb in de voorbije maanden zelfs een sportdieet gevolgd. Alles om mijn lichaam in staat te stellen om minstens één keer per week steak-friet te kunnen eten. (lacht) Als ik wakker word, denk ik meteen aan de geur van zuurdesembrood met een pittige smaak, dat ik het liefst in het gezelschap van de krant opsmikkel. Werk en eten combeer ik liever niet. Je kan mij dus ook niet omkopen met steak-friet om een lezing te komen geven. (lacht)”

“Integendeel: voor mij is die herhaling een bron van geluk. Twee keer per week, op woensdagavond en zondagmiddag zette mijn moeder vroeger biefstuk-friet op het menu. Ze kan dat geweldig lekker klaarmaken. De frietjes bakt ze twee keer, de boter smelt ze in de pan en het vlees laat ze daarin zwemmen. Dat alles geserveerd met jus uit de pan. Als ik daaraan denk, voel ik vooral de liefde van een moeder voor haar zoon. De traditie om zo vaak steak-friet te eten, bestond al van voor ik geboren was. Onbewust heeft mijn moeder mee bepaald wat mijn lievelingsgerecht werd.”

“Ik heb zelf al pogingen ondernomen om een goede steak-friet te serveren, maar dan vind ik er weinig aan, omdat het functioneel wordt. Als ik voel dat iemand zijn liefde in een gerecht gestoken heeft, kan ik er zoveel meer van genieten. Zo vind ik het heel charmant als de chef op restaurant langskomt met een lepeltje jus recht uit de pan. Dat werkt alleen maar als het gerecht met liefde is bereid.”

_{Lees verder onder de ID-kit.}

“Voor een topscore moeten zowel het eten als de sfeer goed zijn. De atmosfeer mag gerust wat ouderwetser zijn. Ik word blij van witte tafellakens. En ik hou van kleurrijke uitbaters: beter wat te veel persoonlijkheid, dan geen persoonlijkheid. Al kunnen tafellakens of personeel nooit compenseren voor een middelmatig bord. Sfeer en eten zijn twee dingen die elkaar versterken. Zodra er eentje ontbreekt, sta ik niet meer open voor het andere. Verder gaat het hier vooral niet over wetenschappelijke exactheid. Als ik studenten beoordeel, baseer ik mij een en al op ratio, hier mag vooral mijn hart spreken.”

“Mijn huidige nummer één is ‘t Oud Scheepken in Eksaarde, een nostalgische plek uit mijn jeugd. In het begin van mijn queeste ben ik er bewust weggebleven, maar uiteindelijk hebben ze er alles wat ik zoek: goed vlees, perfect gebakken en geserveerd met jus uit de pan. Misschien wat oneerlijk dat andere restaurants afgemeten worden aan mijn nostalgische herinneringen, maar ik heb toch al een paar zaken gevonden die de score van 9,5/10 evenaren.”