Het goeie leven volgens Jan Van Looveren: “Met de zeilboot dobberen op het water is het summum”

Het zijn spannende tijden voor Jan Van Looveren. Op 7 oktober gaat zijn eerste theatermonoloog Loslaten in première. Wat leerde Jan over het leven? Wat denken anderen over hem en wat denkt hij over zichzelf? Dat zijn de uitgangsvragen waar Jan zijn voorstelling aan ophangt. “Pas nu debuteer ik met een solovoorstelling. Omdat er altijd angst was voor kritiek. Maar ik heb geleerd om die schrik los te laten, vandaar ook de titel. Het doet me alweer positiever in het leven staan.” Het ideale moment om op Jan enkele levensvragen af te vuren.

Wie gaf je het leven?

“Ik kom uit een warm nest. Mijn vader Daniël had van thuis uit een beenhouwerij. Maar hij heeft ook ramen en deuren verkocht, bij Esso gewerkt… Het was de droom van mijn papa dat ik ook zelfstandige werd. Zijn visie was: hard werken als je jong bent, dan heb je later ruimte voor hobby’s. Hij had gelijk, want ik kon later van mijn hobby mijn beroep maken.”

“Ik was 27 toen ik nog acteur ben geworden. Van mijn vader heb ik geleerd hoe ik in het leven moet staan als zakenman. Hij heeft me altijd goed ingeprent hoe ik met geld moest omgaan. Terwijl mijn moeder Lucie me toonde hoe je een goede partner en papa kan zijn in je gezin.”

“Een van de fundamenten van je leven is het gezin waarin je opgroeit. Dat is de onderkant van de piramide vanwaaruit je naar boven bouwt. Als die onderkant goed zit, sta je later stevig in het leven. Jongeren die ontsporen… dat heeft vaak te maken met hun opvoeding. Mijn ouders gaven me de inspiratie om te zijn wie ik nu ben.”

“In mijn herinnering zie ik mijn vader ’s ochtends naar het werk vertrekken. Net ervoor smeerde moeder op de keukentafel de boterhammen die ze in zijn brooddoos stak, en de thermos met koffie werd opgegoten. Een typisch Vlaams ochtendritueel uit vroegere tijden.”

“Als kind woonde ik in Ekeren. In de jaren 70 was dat geen boerengehucht meer, maar waren er wel nog veel weilanden. Achter ons had je het militair domein met enkele bunkers. Er was ook een kazerne. Dat domein was een groot natuurgebied waar ik als kind onbezorgd kon spelen. We werden thuis niet eindeloos in de watten gelegd, maar we kwamen niks te kort. Af en toe gingen we op vakantie naar zee, maar we kregen vooral veel liefde. Achteraf bekeken is het jammer dat ik toen totaal niet besefte hoe zorgeloos mijn leven wel was. Al wil ik niet gezegd hebben dat ik nu zorgen heb. Verre van zelfs.”

“We werden thuis niet eindeloos in de watten gelegd, maar kwamen niks te kort. Af en toe gingen we op vakantie naar zee, maar we kregen vooral veel liefde”

Wat betekent het goede leven voor jou??

“Het evenwicht vinden tussen werk, geld verdienen, hobby’s en familie. Als je daarin slaagt, ga je fluitend door het leven. Je werkt om geld te verdienen. Maar dat wil niet zeggen dat je jezelf kapot moet werken. Is een kast van een villa echt nodig? En twee buitenverblijven en een luxeauto? Materiële rijkdom is zo onbenullig als je naar het leven in zijn geheel kijkt. Ik werk in die mate dat ik er voldoende ben voor mijn vriendin en mijn dochters. Ik heb het gevoel dat ik de perfecte combinatie van werk, gezin en ontspanning heb gevonden om een goed leven te leiden. Ik verdien geen bakken geld, maar de tijd dat ik niet werk kan ik besteden aan kwalitatieve dingen, zoals zeilen.”

“Mijn nonkel maakte drie boten. Zijn derde boot, de galopper, lag te verkommeren in het Zeeuwse Tholen. Mijn zus Marleen zei ooit tegen me dat ze die boot graag in de familie wilde houden. Toen ze overleed aan kanker, vroeg mijn nonkel op de begrafenis of ik die boot wilde. Ik kon niet zeilen en bedankte vriendelijk. Waarop mijn nonkel zei dat hij graag had dat die boot in de familie bleef. Die uitspraak, identiek aan die van mijn zus, zag ik als een teken van haar. Waarop ik zeillessen heb genomen.”

“Ondertussen ben ik helemaal verkocht. Die rust op het water, ik kan het voor geen geld van de wereld meer missen. Dat is voor mij het goede leven ten top. Meteen ook de reden om hier tussen de bootjes aan het MAS af te spreken. Over enkele dagen zit ik alweer op de Oosterschelde. Met enkele vrienden richting Zierikzee en mosselen eten. Onlangs dobberde ik tot aan Tower Bridge in Londen, en weldra zeilen we naar Ierland. Een hoogtepunt qua goed leven.”

“Sinds een tijdje hebben mijn vriendin Els en ik besloten om niet meer in te gaan op voorstellen die we op voorhand al minder leuk vinden. Het leven is kort, waarom dan je kostbare tijd stoppen in zaken waar je met een diepe zucht aan begint? Alweer een beslissing die ons leven beter maakte.”

“Het leven is kort, waarom dan je kostbare tijd stoppen in zaken waar je met een diepe zucht aan begint?”

Wie doet je leven?

“Els! Mijn vriendin is één brok positieve energie. Vóór Els waren er enkele andere relaties, maar bij haar besefte ik dat zij was wie ik nodig had in het leven. Op sommige vlakken zijn we tegengestelden, maar we zijn erin geslaagd elkaar in het midden tegen te komen. Een relatie zit goed wanneer je er na een lange buitenlandse reis in je eentje naar uitkijkt om weer bij je partner thuis te zijn.”

“We leerden elkaar kennen tijdens de acteeropleiding. Ik was al enkele jaren bezig met de bakkerij (Jan opende op zijn 21ste een bakkerij in Kapellen, red.), maar toch bleef het kriebelen om te acteren. Ik kon een rolletje versieren in Windkracht 10. Acteur Tom Van Bauwel, die een opleiding volgde aan de toneelschool, moedigde me aan om er aan te kloppen. En zo geschiedde. Ik liep er Els tegen het lijf. De klik was er onmiddellijk. Ik geloof oprecht dat ik honderd jaar kan worden dankzij Els. Je zal haar zelden betrappen op iets negatiefs. Ze fladdert door het leven en ik mag meevliegen op haar vleugels. Slechts op één punt kan het botsen tussen ons: het is geen goed idee om samen in de auto te zitten, want diegene die op de passagiersstoel zit, weet het altijd beter dan de chauffeur.”

Mocht Els bij wijze van spreken doorbreken in Amerika en een rol met Brad Pitt versieren waarmee ze miljoenen verdient, dan doe ik met plezier elke dag het gras af en kook ik voor de kinderen. We gunnen elkaar het succes. Ondanks de liefde zijn we nooit getrouwd. We hadden daar geen behoefte aan. Terwijl sommige mensen net zeggen dat je moet trouwen omdat het achteraf allemaal ‘goed geregeld is voor later’. Maar zodra het woord ‘moeten’ opduikt, hoeft het voor Els niet meer. Had ze per se willen huwen, was ik mee in het bootje gestapt. Uiteraard. Zo ben ik dan ook weer.”

“Buiten Els heeft collega-acteur George Arrendell me flink doen leven. Straal positiviteit uit, dan krijg je hetzelfde terug. Dat was enkele decennia geleden zijn levensles voor mij. Sommige mensen halen hun kracht uit het geloof, maar ik geloof totaal niet. Toen ik het daarover met George had, begon hij over die positieve energie. Ik heb daar veel aan gehad. Voor mij zal het glas altijd halfvol zijn, nooit halfleeg.”

Wat ontneemt je leven?

“Best veel. Stress, om iets te noemen. Zo geloof ik dat te veel stress kanker kan veroorzaken. Ik erger me ook blauw aan het verkeer. In die mate dat ik dikwijls de auto thuislaat. Ik merk dat ik niet meer tegen drukte kan. Dus ook niet tegen luide muziek en mensenmassa’s op festivals. Mijn stressniveau gaat dan in het rood.”

“Verder kan je me de kast opjagen met de verzuring in de maatschappij. Ik jogde onlangs op de fietsostrade, en een fietser vond dat ik daar niet thuishoorde, waarop die heftig begon te bellen. Hoewel hij me nog makkelijk voorbij kon, gaf hij me een stomp tegen mijn arm. Tot ik weer thuis was, was het kortsluiting in mijn hoofd. Waarom doen mensen zoiets?”

“We zijn geëvolueerd naar een maatschappij waarin alles zwart-wit is geworden: iedereen lijkt te beslissen wat iemand anders wel of niet mag doen of zeggen. Een pijnlijke evolutie. Nu ik me toch zit te ergeren: het smartphonegedrag van mijn dochters! Ik had er een zware discussie over tijdens onze vakantie in Portugal. Ik heb altijd geleerd herinneringen hier (wijst naar zijn hoofd) op te slaan, niet op een smartphone.”

“Ik mag me nog gelukkig prijzen dat mijn dochters Liloe en Pippa (dochter Jente is al een twintiger, red.) niet hard puberen, maar ik betrap me erop dat ik vaak niet weet hoe om te gaan met pubergedrag. Doelloos hangen in de zetel terwijl die smartphone alle hoeken van de kamer in beeld brengt omdat ze op Snapchat zitten… ik snap niet wat die elkaar te vertellen hebben. Als ik er wat van zeg, antwoorden ze dat ik oud aan het worden ben en hen niet begrijp.”

“Als het weer van dat is, ga ik buiten even op een boom kloppen (lacht). Ik ben er zeker van dat als ze ooit terugblikken op hun jeugd, ze zullen begrijpen dat ze die tijd nuttiger hadden kunnen besteden. Heb je een andere vraag want ik zit me helemaal op te boeien. (lacht)”

Wat mag het leven nog brengen?

“In 2023 maak ik een nieuw seizoen van Factcheckers en een fictiereeks. En er is mijn monoloog. Maar hoelang kan ik nog mee in de showbizz? Ik ben er zeker van dat ik daarin over enkele jaren een eindpunt bereik. In de coronaperiode, toen de energieprijzen nog niet door het dak gingen, heb ik erover nagedacht om weer een bakkerij te beginnen. Het klinkt aanlokkelijk om een constante bron van inkomsten te hebben. Dat heb je in mijn vak nooit.”

“Wijze mensen hebben me dat afgeraden, onder wie een goede vriend die een bakkerij in Brasschaat heeft. Blijkbaar verdien je er het zout op je patatten niet meer mee, en dat advies dateert van voor de crisis.”

“In de coronaperiode heb ik erover nagedacht om weer een bakkerij te beginnen. Maar wijze mensen hebben me dat afgeraden”

“Wat mijn lichaam betreft hoop ik dat ik de genen van mijn moeder heb. Langs vaders kant stierven er veel familieleden aan kanker. Hij werd zelf maar 61 jaar. Mijn grootmoeder werd 100, mijn moeder is inmiddels 83. Die fietst nog volop, werkt in de tuin en staat mee te dansen als ik optreed met de Grungblavers. Ze lijkt twintig jaar jonger dan ze is. Op die manier oud worden? Daarvoor teken ik onmiddellijk.”

INFOTheatermonoloog Loslaten, première op 7/10 in Vremde, meer speeldata op www.livecomedy.be