“Bij mijn jaarlijkse controle in februari 2020 vertelde mijn arts me dat er verder onderzoek nodig was. Ik wilde Yves niet ongerust maken, want ik wist nog niet of het al dan niet kwaadaardig was, maar hij zag thuis meteen dat er iets scheelde”, vertelt Ann Van de Velde in Humo. “Ik ging langs in het UZA, en daar zeiden ze dat het kwaadaardig was. Met chemo, bestraling en een operatie leek alles wel goed te evolueren, maar toen bleek er een metastase op mijn borstbeen te zitten. De kanker verspreidde zich over mijn hele lichaam, waardoor genezing niet meer mogelijk is. Daarna dook er nog een letsel op in mijn rug en nog iets in mijn heup.”

Toch houdt Van de Velde zich sterk. “Het is nu zo. Maar toch start ik binnenkort met een nieuwe chemokuur, en misschien daarna immunotherapie. Daarmee hoop ik het toch wat te rekken, maar elke dag moet je leven alsof de behandeling niet aanslaat. Toch kan ik nog genieten. Als ik de kanker laat domineren, kan ik evengoed nu sterven.”

“Maar ik lig er ’s nachts ook wel van wakker. Yves zegt dan dat ik hem mag wakker maken, maar dat doe ik niet. Hij is overdag al mijn grote steun en toeverlaat. Tijdens de chemo kreeg ik geen hap binnen, maar toch kookte hij elke dag voor me. Als hij mee sjaaltjes ging uitkiezen zei hij: ‘Ik zie je even graag zonder haar als met’. Het doet veel om dat te horen, ook al weet ik dat het niet waar is. Hij wil nu vooral veel tijd samen doorbrengen en niet denken aan het moment dat ik er niet meer zou zijn. Hij is de belangrijkste persoon in mijn leven, ik wil nu vooral mijn tijd met hem doorbrengen.”