Afscheidsplaat van Arno is uit, fans krijgen wellicht later nog meer: "We hebben nog dozen vol met tapes gevonden"

Arno stierf zo’n vijf maanden geleden aan de gevolgen van pancreaskanker. Toen hij in 2019 de diagnose kreeg, klampte hij zich vast aan zijn muziek. Hij bleef optreden zolang hij kon en werkte nog twee albums af. 

Eerst maakte hij het album “Vivre”, met pianocovers van zijn eigen nummers en daarna “Opex”, dat nu uitkomt. Met “Vivre” stond hij nog op het podium, met “Opex” zal dat niet meer het geval zijn. Voor zijn broer is dat heel raar. “De plaat is bij Arno meestal maar het begin. De afwerking van de nummers gebeurt later met de groep op het podium. Dat komt er nu niet.”

“Opex” is tegelijk een kwetsbare en een krachtige plaat geworden. “Het is een afscheidscadeau dat hij nog wou geven aan zijn publiek”, zegt bassist en co-producer Mirko Banovic. “Hij heeft er alles voor gegeven. Hij putte er ook kracht uit om voort te doen. Door aan die plaat te werken moest hij niet denken aan wat er zou komen. Hij is daardoor langer bij ons gebleven.” 

Hoewel Arno al zwaar ziek was bij de opnames, paste hij zijn werkwijze niet aan. “Als we werkten aan de plaat, was dat zoals altijd, heel gefocust en geconcentreerd. Het enige verschil was misschien dat we qua timemanagement moesten zien dat hij genoeg kracht had en in vorm was om bij ons te zijn in de studio.” 

Door zijn ziekte, maar ook door de coronacrisis verliepen de opnames erg versnipperd, gespreid over een jaar. In die tijd takelde Arno's stem hoorbaar af. Bij sommige nummers klinkt hij heel fragiel, bij andere kan hij wel nog rocken, zoals in het nummer “Boulettes”, waarin hij - op zijn Arno's - zijn edele delen bezingt. 

De plaat heeft een nostalgisch tintje. “Opex” is genoemd naar de Oostendse volkswijk waar Arno opgroeide. Er staat ook een nummer op over zijn grootvader en een cover van “One night with you” van Elvis, een song die hem als kind betoverde. Het is ook een echt familie-album. Zijn zoon Felix leverde twee basisriffs aan, waar de nummers “La verité” en “I’m not gonna whistle” uit voortvloeiden. Op dat laatste nummer gaat Arno bovendien in duet met zijn broer, hij op mondharmonica, zijn broer op saxofoon. 

“Het is de eerste keer dat hij samenwerkt met familieleden op een album”, zegt Peter Hintjens. “Hij wou iets doen met zijn familie erbij, misschien als afscheid? Het nummer waarop ik meespeel, is ook heel eigenaardig. Arno en ik belden elkaar elke dag. Als hij niet opnam dan hoorde je een fluitje op zijn voicemail. Nu zingt hij in dat nummer “I’m not gonna whistle” (ik ga niet fluiten). Ik vind dat zo bizar. Het nummer is het laatste op de plaat. Voor mij is dat het einde, niet alleen van de plaat, maar ook van zijn leven.”

Arno heeft tot het laatste moment aan de plaat gewerkt en weigerde heel lang om morfine te nemen tegen de pijn, omdat hij helder wou blijven. "Hij heeft er 300 procent van zijn hart en ziel ingestoken", zegt Mirko Banovic. "Arno heeft nog alle nummers gehoord en goedgekeurd voor hij stierf, behalve één, het duet met de Franse zangeres Mireille Mathieu. Zij nam haar zangpartij op in een studio in Avignon op de dag dat Arno stierf. Van dat nummer heeft hij helaas dus nooit de afgewerkte versie gehoord, maar hij was tevreden op het einde. Hij was heel trots dat het gelukt was.”

Is dit dan echt het laatste album van Arno? Wellicht niet. “Er is nog zoveel mooie muziek van hem die nog niet gebundeld is, zoals duetten met verschillende artiesten. We hebben ook dozen vol met tapes gevonden. Er moet nog uitgezocht worden wat er allemaal opstaat, want het is enorm. Misschien zit er nog een hit in”, lacht Peter Hintjens. "Maar dat is voor later."

Daarnaast zijn er ook plannen voor een Arnohuis in Oostende. “We zijn daarover in overleg met de stad en het cultuurcentrum de Grote Post. Op dit moment zijn we op zoek naar een locatie. We hebben materiaal genoeg: meubels, kledij, platen, affiches, opnames, enzovoort. Maar zonder locatie ben je niets.”

Arno woonde in Brussel, maar kwam nog vaak naar Oostende. "Dan moest hij de zee zien. De zeedijk was zijn favoriete plek. Hij ging altijd op dezelfde plaatsen zitten. Als daar iemand anders zat, hield hij dat in het oog. Als die persoon dan weg was, dan moesten we naar "zijn" plaats." Een Arnohuis op de zeedijk? "Zover is het nog niet. Zijn laatste wens was om uitgestrooid te worden in zee. Dat is ook gebeurd nabij de plaatsen waar hij vaak zat."