Ze lijken op onze huismus, maar toch zijn er heel wat verschillen. Zoals de witte ring in hun nek – waar ze hun naam aan danken – of de zwarte wangvlek die zeker opvalt. Het grote verschil met de huismus, is echter dat ringmussen elk jaar zeldzamer worden. Kenners spreken van een afname van meer dan 90% ten opzichte van 1990.Ik kan dit enkel maar bevestigen. Waar ik vroeger heel vaak ringmussen zag, ben ik nu blij als ik er eens eentje of – op dagen dat ik veel geluk heb – een kwetterend groepje tegenkom.Hoe het tij kon keren, werd duidelijk in een gesprek met een vogelringer van respectabele leeftijd. Hij vertelde me dat in de beginjaren van zijn ringersloopbaan – we spreken dan van de jaren 60 – hij al heel wat nestkasten had ophangen om vogeljongen te ringen. In het begin van het jaar werden de in aanbouw zijnde nesten van ringmussen vaak verwijderd, in de hoop dat er dan een koppeltje koolmezen in zou komen. Maar vaak was dit tevergeefs omdat de – in die tijd overvloedig voorkomende ringmussen – de nestkast meestal terug inpalmden. Als een ringer nu een nestkastje tegenkomt met jonge ringmusjes in, is dat groot nieuws. Vaak gaat het dan nog eens om heel kleine nestjes met een paar of soms maar één jong. Want voedsel vinden, is een van de vele problemen. Niet enkel voor de ringmus, trouwens. De kans dat je een ringmus ziet, wordt elk jaar kleiner. Tot we ze kwijt zijn. Dan is het te laat. Jammer voor die prachtige ringmusjes.(Foto's Gert Benaets (1-2) - Willy Lemmens (3-4-5-6))

https://limburgs-landschap.be/