‘Fuck, hoe gaan wij dat hier doen?’: Jan Paternoster en Mathieu Terryn injecteren een scheut rock-’n-roll in ‘The Voice’

“Jan en ik zaten constant vertwijfeld naar elkaar te kijken. Met een blik van fuck, hoe gaan wij dat hier doen?” Mathieu Terryn, in het dagelijkse leven frontman van Bazart, kan zich de eerste draaidag voor The Voice nog perfect voor de geest halen. “Het was best wel heftig. Je wordt in zo’n stoel gedropt en moet daar kandidaten ervan zien te overtuigen voor jou te kiezen en niet voor Koen Wauters of Natalia, twee titanen die al ik weet niet hoeveel jaar in dat programma zitten.”

“Dat had ik wel een beetje onderschat”, zegt ook Jan Paternoster, die wanneer hij niet op tv komt de helft van rockband Black Box Revelation vormt. “Ik dacht dat het zou volstaan om gewoon commentaar op de zangprestaties te geven. Waarna de kandidaat in kwestie dan wel zelf de juiste keuze kon maken. Maar zo werkt het dus niet. Plots kom je in een soort veiling terecht en moet je tegen elkaar opbieden om zo iemand binnen te halen. Je hebt ook maar één kans. Die kandidaten zingen maar één keer. Wanneer je uitleg om hen binnen te halen niet overtuigend genoeg is, kan je het niet nog eens opnieuw doen.”

Terryn: “Gelukkig hebben ze in de montage die verschillende draaidagen door elkaar gegooid. Anders was die eerste aflevering voor Jan en mezelf best zielig geweest. (lacht) Je kan trouwens perfect zien of een auditie aan het begin of aan het eind van de draaiperiode is opgenomen, gewoon al aan de manier waarop ik in die stoel zit. In het begin nog mooi rechtop, aan het einde met mijn schoenen in de zetel.”

Zouden jullie, aan het begin van jullie carrière, aan een programma als The Voice hebben deelgenomen?

Paternoster: “Ik zeker niet. Niemand gelooft me wanneer ik dat vertel, maar ik ben eigenlijk heel verlegen. Van sommige mensen zie je al van kleins af aan dat ze gemaakt zijn om op een podium te staan. Bij mij was dat totaal niet het geval. Ik was geboeid door gitaar spelen en nummers maken. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik uiteindelijk op een podium ben beland, maar een droom is dat nooit geweest.”

Terryn: “Een paar jaar geleden had ik dat misschien nog wel gedurfd. Maar nu zou ik het niet meer doen. Ik was als kind veel roekelozer, ik dook overal in, zonder daar al te veel over na te denken. Zo ben ik destijds ook bij Junior Eurosong beland. Maar met ouder worden – het klinkt megacliché, ik weet het – ben ik voorzichtiger geworden.

“Het gaat bij The Voice ook alleen maar om de stem. En ik ben niet de grootste zanger, dat weet ik. Ik ben goed in wat ik doe, maar ik weet ook dat het enkel werkt wanneer je me ook bezig ziet. Dan wordt het moeilijk om die blinde audities door te raken natuurlijk.”

Om coach te worden in datzelfde programma was minder durf nodig?

Terryn: “Ik ga er niet flauw over doen, ik heb daar ook wel grondig over nagedacht. Meedoen aan zo’n programma heeft invloed op hoe mensen naar je kijken. En in mijn geval heeft het dus ook invloed op hoe ze Bazart zien. Het voorstel om coach te worden is bij ons dus wel besproken. Het gaat tenslotte over onze carrière, het is logisch dat je dat soort dingen wikt en weegt. Net zoals ik in het dagelijkse leven ook nadenk over de plaatsen of evenementen waar ik mijn kop wel of niet wil laten zien.

Paternoster: “Of over wat je aantrekt om naar de Delhaize te gaan. (lacht) Ik woon in Brussel, ik hoef me daar gelukkig niet mee bezig te houden.”

Terryn: “Bij mij in de buurt hebben ze me al in de meest vreselijke outfits zien passeren. Dus zoveel rekening hou ik daar ook niet meer mee.”

Is opdraven in een programma als The Voice imagogewijs geen risico?

Paternoster: “Neen, omdat ze ons gevraagd hebben om wie we zijn. Er is ons van bij het begin duidelijk gemaakt dat we vooral onszelf moesten blijven. Het is niet de bedoeling dat we met pluimen in ons gat een andere versie van Mathieu of Jan gaan spelen.”

Pluimen waren er dan wel niet bij, maar in het promofilmpje waarmee VTM haar najaar aanprees en jij als trouwfeest-dj moest opdraven, leek je me toch niet helemaal jezelf.

Paternoster: (lacht) “Wanneer je je voor zo’n programma engageert, weet je dat er ook dat soort dingen bij horen. Daar moet je niet flauw over doen.”

Is de keuze om in The Voice op te draven ook ingegeven door zakelijke overwegingen? Black Box Revelation komt met een nieuwe plaat, Bazart is net met een eigen platenlabel gestart. Ideaal moment dus om nog eens in de kijker te lopen.

Paternoster: “Natuurlijk speelt dat mee. De muziekbusiness is keihard. Kijk gewoon maar naar hoeveel nieuwe releases er elke week verschijnen. Het is niet makkelijk om daar met je eigen nieuwe plaat tegenop te boksen. En dus doe je er alles aan om je creatieve ei aan zoveel mogelijk mensen te laten horen.”

Terryn: “Dat is waar het uiteindelijk allemaal om draait. De nieuwe muziek die je in de studio maakt en die je aan een zo breed mogelijk publiek wilt laten horen. Als wat ik nu in The Voice doe daarbij kan helpen, dan is dat mooi meegenomen.”

Paternoster: “Het grote voordeel is dat meewerken aan The Voice niks afdoet aan je eigen muzikale creaties. Dat is bij een format als Liefde voor Muziek helemaal anders. Daar worden je eigen nummers plots gecoverd door een hele reeks andere artiesten en moet jij ook met hun muziek aan de slag. Aan zo’n programma zou ik nooit meewerken. The Voice heeft me alleen maar geïnspireerd. Ik ben echt op een andere manier naar muziek beginnen te luisteren. Met een veel grotere focus op de zanglijnen. Omdat ik constant op zoek ben naar nummers die bruikbaar kunnen zijn voor een van mijn kandidaten. Daardoor ben ik ook kritischer naar mijn eigen zang gaan kijken. Dat heeft echt wel geholpen bij onze nieuwe plaat.”

Zijn jullie goede coaches?

Terryn: “Daar had ik in het begin wel wat schrik voor. Ben ik, als gast van 28 jaar, wel de juiste persoon om een veertiger te zeggen hoe de vork precies in de steel zit?”

Paternoster: “Ik ben ook pas tijdens die eerste workshop gaan beseffen dat ik best wel wat bagage heb. Wanneer je met je eigen muziek bezig bent, focus je vooral op wat beter moet en dan vergeet je soms achterom te kijken naar de dingen die wel goed lopen. Wanneer je dan geconfronteerd wordt met mensen die minder ervaring hebben, merk je dat je toch wel al een paar dingen kan en weet. De dingen die ik heel vanzelfsprekend vindt, zijn voor hen soms echte openbaringen.”

Moet je soms streng zijn?

Terryn: “Misschien wel, maar het zit echt niet in mijn aard om iemand op zijn plaats te zetten. Absoluut niet zelfs. Alleen als het echt de spuigaten uit loopt zal ik er iets van zeggen. Op een van de workshops kwam een gast opdagen die maar twee uur geslapen had en dan ook nog eens de tekst van zijn nummers niet bleek te kennen. Toen heb ik hem wel duidelijk gemaakt dat hij op die manier niet alleen zijn eigen tijd, maar ook die van mij aan het ‘verschijten’ was. En dat terwijl er honderd andere zangers zijn die maar wat graag in zijn plaats zouden zijn. Maar bon, de boodschap is na die ene keer wel aangekomen.”

Paternoster: “Het gevaar aan een traject als dat van The Voice is dat je gaat zweven. Natuurlijk mogen mijn kandidaten genieten van het moment en van de euforie wanneer ze een ronde verder gaan. Dat moeten ze zelfs doen. Maar ik hou wel in de gaten dat hun voetjes op de grond blijven.”

Zijn hier wat dat zweven betreft twee ervaringsdeskundigen aan het woord?

Paternoster: “Ik was pas 19 toen onze eerste plaat uitkwam. Dries (de andere helft van Black Box Revelation, PD) was er zelfs nog maar 17. Wanneer ik daar nu op terugkijk, besef ik pas hoeveel kansen we toen hebben gekregen en ook wel hebben verspeeld. We waren jong en wild en dan loopt het wel eens fout. Je beseft op dat moment ook niet het belang van bepaalde zaken. Dan word je uitgenodigd voor een radioshow of een televisieprogramma, ga je de avond voordien feesten en kom je daar te laat en stinkend naar de drank aanzetten.”

Terryn: “Wij hebben in die beginperiode ook wel shows gedaan waarvan we achteraf dachten: misschien hadden we toch wat meer moeten repeteren. (lacht) Maar je moet die dingen ook meemaken. Dat hoort erbij. Pas nadat je een aantal keer met je gezicht tegen de muur bent gelopen, besef je dat het anders moet.”

Paternoster: “Je mag ook geen spijt hebben van de dingen die je in het verleden verkeerd hebt aangepakt. Maar je moet er wel uit leren. Ik laat nu ook soms mijn kandidaten bewust in de fout gaan. Om dan te kunnen zeggen: ‘Je hebt nu gezien dat het zo niet werkt, misschien moet je het eens op die manier proberen.’”

Terryn: “Ik probeer mijn kandidaten ook te laten inzien dat ze in The Voice in de meest ideale omstandigheden kunnen werken. Ze worden begeleid door een topband, mogen optreden tijdens een fantastische liveshow waarbij het geluid steeds perfect afgesteld staat. Dan kan het wel eens schrikken zijn als ze straks op een of andere pensenkermis twee nummertjes mogen gaan zingen.”

Paternoster: “Het is alsof je in de zoo de mooiste arend uit zijn kooi gaat halen om die dan zomaar in het wild los te laten. Dat beest zal het ook niet redden.”

Horen we hier opnieuw de eigen ervaring spreken?

Paternoster: “Wij hebben ooit in Atlanta voor één gast gespeeld. (droog) Best een goed concert eigenlijk. Die gast was uiteindelijk nerveuzer dan wij. Er stond dan ook meer volk naar hem te kijken dan naar ons. Je komt tijdens zo’n toer echt van alles tegen. Er zijn momenten waarop alles juist zit, maar evengoed loopt het helemaal fout.”

Terryn: “Wij hebben dat deze zomer nog aan den lijve ondervonden. De ene dag beleefden we op de mainstage van Werchter onze ultimate high. Alles zat die dag juist. Op alle vlakken. De dag nadien moesten we – met een klein katertje – gaan spelen op Dijkpop, ergens diep in Nederland. Toen we daar aankwamen stond er vijftig man te wachten en moesten we spelen op een podium van een formaat waar we al lang niet meer op gestaan hebben. Nog voor het einde van het eerste nummer lag ik op grond omdat ik over ons materiaal struikelde. Compleet het tegenovergestelde scenario van de dag ervoor. Maar soms is het gewoon zo en heb je je daar maar bij neer te leggen.”

Smaakt het coachen bij The Voice naar meer? Of blijft het bij één seizoen?

Terryn: “Ik denk wel dat ze ons gevraagd hebben met het idee dat het een samenwerking op langere termijn zou worden. Maar het is ons voor alle duidelijkheid nog niet gevraagd.”

Paternoster: “Het zou ook wel ergens logisch zijn. Pas volgend seizoen pluk je de vruchten van de muzikale verruiming die nu is ingezet. Misschien gaan mensen zich dan inschrijven specifiek omdat ze in het team van Mathieu of dat van mij willen zitten. Dat zou wel het ultieme zijn, dat je door ons op te voeren, plots een ander soort kandidaten krijgt.”

Als je die redenering doortrekt, hoopten sommige kandidaten die zich voor deze editie hebben ingeschreven waarschijnlijk om bij Tourist LeMC of Niels Destadsbader in het team te belanden. Hoe groot was de teleurstelling toen ze jullie in de stoel zagen zitten?

Terryn: “Dat viel wel mee, denk ik. Al waren er ook wel een paar die misschien niet zo goed wisten wie we waren. Eén kandidaat die normaal voor Koen zou kiezen, wees uiteindelijk naar mij en zei: ‘Ik kies voor u’. Hij wist duidelijk mijn naam niet. Mij maakte dat niet uit, ik was superblij, want die gast had echt een goede stem.”

Voor de eerste workshop had hij Bazart toch al eens opgezocht op Spotify?

Terryn: “Dat vermoed ik wel.”

Paternoster: “Misschien is dat nog de beste tip voor kijkers die ons nog niet zo goed kennen. Zoek ons eens op op Spotify.”

Terryn: (lacht) “Een absolute top tip. Zeker doen!”.

The Voice, elke vrijdag en zondag op VTM