COLUMN. Jeroen waagt zich aan de pittige seksuele fantasie van zijn date. “‘Kan je ’t nog aan?’, vroeg ze”
Wanneer single papa Jeroen Het Meisje Met De Doordringende Ogen leert kennen, is hij erg in de ban van haar. Op een avond belandt zij bij hem thuis. “Weet je wat ik fijn vind? Een beetje pijn”, zegt ze. Jeroen is overdonderd. “Ik vond het wél een spannende vraag.” Al blijkt de pittige actie voor hem veel meer los te maken dan zijn eigen broek.
Het moet een jaar of vier geleden zijn dat ik Het Meisje Met De Doordringende Ogen leerde kennen. Ik was behoorlijk in de ban van haar ongecomplexeerde verschijning en haar parler franc.
We gingen pinten pakken en in een Gentse parkeergarage werd achteraf nogal passioneel gekust. Datzelfde weekend liet ze me weten dat ze eigenlijk al in een andere, zij het prille, romantische verwikkeling zat. Exit Het Meisje Met De Doordringende Ogen. Dacht ik. Tot ze een tijd later toch bij mij thuis belandde. We dronken gin-tonic en luisterden naar jazz. Er was kaars- en ander schaars licht. Het babbelen werd kussen, handen gingen dwalen en textiel werd afgeworpen. De salontafel vloog opzij en mijn IKEA-tapijt werd ons ledikant.
“Weet je wat ik fijn vind?”, klonk het in het halfduister. “Een beetje pijn.” Die zag ik niet komen. “Euh… kan je dat iets concreter maken?”, vroeg ik.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik moest en zou die broeksriem ook voelen.
“Wat kletsen op mijn billen, bijvoorbeeld. Of je mag me ook van de broeksriem geven.” Ik slikte. Ik had mezelf nog nooit betrapt op stiekeme fantasieën over anderen pijnigen. Maar ik beken: ik vond het wél een spannende vraag. Ver buiten mijn comfortzone. Zij ging op haar buik liggen. Haar billen glansden uitnodigend in het gedempte licht. Ik haalde voorzichtig uit.
“Harder”, zei ze. Ik gaf opnieuw een zwiep. “Nog harder”, zei ze. “Pets”, deed de riem op haar huid. En nog eens: “Pets!” “Gaat het?”, vroeg ik bezorgd. “Ja”, kreunde ze.
Die hele scène duurde een paar tellen, maar het leken uren. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik moest en zou die broeksriem ook voelen.
“Pets!”, deed de riem. F*cking hell, dat deed zeer. “Pets!” “En? Kan je ’t nog aan?”, vroeg ze. “Nog eentje”, zei ik stoer. “De laatste.”
“PETS!”, ging het nog één keer. Een bliksem trok door mijn lijf. Vuur brandde onder mijn huid. Een golf van misselijkheid overspoelde me, een gevolg van de intense pijn. Wég erectie, wég erotische gloed. Een groot verdriet maakte zich van mij meester.
“Verdriet? Hoezo, verdriet?”, hoor ik je denken. Wel, ik liep – meer dan ik in de smiezen had – met veel oude, innerlijke pijn. Hartzeer, zo je wil. Dingen uit mijn jeugd, kapotte liefde. En plots werd die innerlijke pijn iets tastbaars waar ik kon naar kijken. (Al was het omdat de blauwe plekken nog lang zichtbaar zouden blijven.) Iets abstracts werd concreet. Daardoor werd dat innerlijke verdriet plots veel kleiner. Een figurant, geen hoofdrolspeler meer. Sindsdien blijft de riem waar hij thuishoort: in de broek van de dag. En Het Meisje Met De Doordringende Ogen? Die vond elders liefde. Dat stak, maar zo is het leven. Af en toe een schaafwonde en dan weer verder. Pets!
