Nadat donderdag al 56 Belgen hun kans waren gegaan in het eerste luik van het WK, was het zaterdagmorgen de beurt aan de 104 andere landgenoten. Bij de profs telden we twee vertegenwoordigers: Pieter Heemeryck, die na het fietsen uit de wedstrijd zou stappen, en Kenneth Vandendriessche, die eerder dit jaar de Ironman van Lanzarote op zijn naam had geschreven. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen bij de Ruddervoordenaar, die om 3u15 uit de veren moest voor een heel lange en zware wedstrijddag.

“Ik lag in de oceaan goed in de voeten van de groep, toen ik plots door de Oostenrijker Weiss werd gehinderd”, doet Vandendriessche zijn wedstrijdverhaal. “Meteen was ik het goede spoor kwijt en zakte het tempo aanzienlijk. Ik had echter niet die tempoversnelling in huis om in mijn eentje de kloof met de groep te dichten. Het gevolg was ik dat ik tijdens het zwemmen meer tijd verloor dan me lief was en ik met meer dan tien minuten achterstand de eerste wissel bereikte. Toen besefte ik dat het een lange en eenzame dag zou worden. Het duurde tot de 70ste kilometer vooraleer ik een van de concurrenten kon inhalen. Voorin werd er ook zo hard gereden dat er nog weinig recht te zetten viel.”

Overgeven

“Naar het einde van de fietsproef toe kreeg ik daarenboven last van de maag, allicht het gevolg van een paar slokken zeewater die in tijdens het zwemmen naar binnen had gekregen. De energiedrank die ik ingenomen had, moest ik jammer genoeg overgeven. Dat voorspelde uiteraard niets goeds voor de marathon die er zat aan te komen. Ik begon ook met een pijnlijke quadriceps aan de 42,195 kilometer. Onderweg probeerde ik me zo goed als mogelijk te bevoorraden met cola en andere drankjes, maar ook dat liep faliekant af. Mijn maag bleef protesteren. Na 30 kilometer was het beste er helemaal van af. De laatste acht kilometers waren gewoon de hel. Enkele jaren geleden zou ik er zeker de brui aan gegeven hebben, maar nu wilde ik onder geen enkel beding de strijd staken. Het was zeker mentaal een zware dag, maar wat gebeurde moest ik ook aanvaarden zoals het was.”

Vandendriessche bereikte de eindstreep als 37ste in 8u34’56”. “Dat was zeker niet de prestatie die ik me vooraf had voorgesteld. Ik voelde me daarenboven helemaal niet goed toen ik aankwam. Zo diep was ik nog nooit gegaan. Ik werd naar de verzorgingstent gebracht, waar ik meteen aan de baxter werd gelegd. Dat was ook nodig, want die supplementen van zouten en suikers deden mijn organisme echt deugd. Ik was ook niet minder dan vijf kilogram aan lichaamsgewicht verloren.”

Voor Vandendriessche zit het seizoen er nu op. “Ik geef echter niet op. Hier kom ik zeker zo snel mogelijk terug om sportief revanche te nemen. Ik weet dus al wat me volgend jaar te doen staat: me ergens in één of andere Ironman kwalificeren om opnieuw de Hawaï-handdoek op te nemen.”