De tijd van de paddenstoelen en de zwammen komt er weer aan. Een toptijd, wat mij betreft. De bossen staan binnenkort weer vol met deze prachtige wezentjes, in alle vormen en kleuren. Eentje waar ik altijd naar uitkijk, is zonder twijfel de rodekoolzwam. Die naam kreeg hij volgens mij door zijn prachtige purperen kleur, die perfect overeenkomt met die van een gezonde rode kool. Heel vaak staat er vlak bij zo'n rodekoolzwam een beuk, en dat is geen toeval. Deze soorten hebben elkaar op een wonderbaarlijke manier gevonden.

Beuken zijn egoïstische bomen. Ze dulden zo goed als geen andere soorten in hun buurt. Dit doen ze door met hun dichte bladerdek de zonnestralen af te blokken. Daarnaast maken ze de bodem zo zuur dat je van goede huize moet komen om in die omstandigheden te kunnen overleven, laat staan groeien. De jonge scheuten van de beuk hebben het dan ook heel moeilijk. Maar het zou voor hun voortbestaan niet slim zijn om daar niets op te vinden.

Dus wachten jonge beuken vaak heel lang om echt te beginnen groeien. Soms kijken ze tientallen jaren uit naar een kans om een echte boom te worden. Maar in die lange tijd moeten ze wel in leven blijven. Daarvoor rekenen ze op de rodekoolzwam. Deze kleine juweeltjes hebben ondergronds een immens netwerk van schimmeldraden. Die verbinden de wortels van de moederbeuk met haar nakomelingen. Via deze kanaaltjes wordt dan voedsel getransporteerd zodat de scheuten genoeg energie krijgen om te overleven. Babysitters, maar dan wel met een levensbelangrijke missie.

Foto: Justine Vanoppen (1) - Jos Vandebergh (2 t/m 4)

https://limburgs-landschap.be/