De vlucht naar Lanaken was al de tweede keer dat Inna en haar gezin wegliepen voor het Russische gevaar. De eerste keer uit Donetsk, de tweede keer - in februari- vanuit de hoofdstad Kyiv. “Ik had verschrikkelijk veel schrik. Ik kon niet blijven. Ik moest mijn dochter Julia veiligheid bieden en dan was vluchten de beste optie.” Dat ze haar man moest achterlaten nam ze erbij. “Ik wist dat het tijdelijk was. Een nieuw leven in een nieuw land is nooit het plan geweest.” En dus keerden ze begin deze zomer terug naar Kyiv. Het was er veilig, de bombardementen waren er gestopt.

Tot gisteren. Tot de wraak van Poetin om de vernielde Krimbrug. “Na de eerste ontploffingen kregen we telefoon van school”, vertelt Inna hoe ze maandagvoormiddag beleefde. “Op de terugweg stonden we in de file. We zagen een raket neerkomen en ontploffen. Verschrikkelijk om te zien.” Julia heeft een mentale beperking. Ze beseft niet goed wat er allemaal gebeurt in ons land. Toch nog een voordeel aan haar beperking.”

LEES OOK. “Poetin kan onze infrastructuur kapotmaken, maar kan ons niet meer bang maken”: Russische raketten missen alvast één belangrijk doel

“Natuurlijk weten we dat de oorlog nog lang niet voorbij is. Maar we dachten toch dat Kyiv rustig zou blijven. De stad heeft een normale zomer achter de rug. De schrik ging gaandeweg weg.” En gisteren was die er plots terug. “Ik heb intussen wel pilletjes bij de hand die me helpen om rustig te blijven als er iets gebeurt.”

Opnieuw vluchten wil de vrouw niet. “Ik kan het niet meer. We werden in Lanaken goed omringd. Maar ik miste mijn man en de familie te hard. De Russen gaan ons niet meer wegjagen. Ook niet als de raketten heel dicht bij komen. Als het alarm opnieuw afgaat vluchten we naar de kelder, niet meer naar het buitenland.”

LEES OOK. Poetin heeft niet eens gewacht op zijn veiligheidsraad om wraak te nemen: “De uitvoering is al bezig”