Wat een triatleet lijden kan, Kenneth Vandendriessche over zijn debuut op Hawaii: “Vijf kilogram verloren tussen start en aankomst”

3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42 kilometer lopen. Een triatlon is lijden, zelfs voor de besten ter wereld. Vraag het gerust aan onze landgenoot Kenneth Vandendriessche. Hij viel in het zwemmen zo goed als alleen met nog 8 uur te gaan. Als voorlaatste van alle profs kwam hij op vijf minuten van het laatste groepje uit het water, de kop van de wedstrijd was al tien minuten weg.

Het was het begin van een bijzonder lange dag. De wedstrijd was al over nog voor ze voor Vandendriessche goed en wel kon beginnen. “Tot kilometerpaal 70 in het fietsen zag ik niemand rijden. Ik zag wel twee geiten in het lavalandschap rond de Queen K Highway. (lacht) Het was een hoogtepuntje in die twee mentaal moeilijke eerste uren op de fiets. Maar ik kon mijn wattages die ik voorop had gesteld duwen, dus zette ik door.”

Tot kilometerpaal 170 kwam. Vandendriessche z’n maag keerde. In de fameuze vierde discipline van het triatlon liep het verkeerd. “Ik weet niet hoe het kwam, maar alles lag eruit. Ik ben de marathon helemaal leeg begonnen. Ik probeerde nog wat op te nemen. Gels en cola, maar dat was allemaal niet ideaal. Af en toe krijg je dan een warme cola aangereikt en dan ligt het er weer uit.”

Vandendriessche wist vanaf dat moment dat finishen het hoogst haalbare was. Lopen is normaliter zijn sterkste onderdeel, in Hawaii werd het overleven. Pieter Heemeryck, de andere Belg bij de mannelijke profs, was dan al gesneuveld met een geblokkeerde rug. “Ook mijn lichaam was op, maar ik wou absoluut finishen. Ik ben daar ook in geslaagd. Maar als je weet dat ik na de aankomst in de medische tent belandde, dan weet je genoeg.”

De West-Vlaming kwam over de streep met zijn hand op zijn buik. In de laatste kilometers gaf hij nog een keer over. “Ik weeg 63 kilogram en doorheen de wedstrijd ben ik 5 kilogram aan lichaamsgewicht verloren. Een dag later voelt het aan alsof ik door een auto ben aangereden. Na de race kreeg ik een baxter en dat heeft me er weer doorgesleurd.”

Vandendriessche werd uiteindelijk 37ste met een eindtijd van 8u34:56 in een Ironman van Hawaii die er in veel opzichten een voor de geschiedenisboeken was. De Noorse winnaar Gustav Iden brak als debutant het wedstrijd- en het marathonrecord. Sam Laidlow, tweede en ook al een debutant, realiseerde de beste fietstijd ooit op Hawaii met 180 kilometer in 4u04. Tien triatleten sloopten bovendien de magische grens van 8 uur, terwijl daar voor 2018 nog niemand in geslaagd was op Hawaii. Bij de eerste tien waren ditjaar ook maar twee atleten ouder dan 30, terwijl het omgekeerde vroeger de regel was.

“Het niveau is zot”, vertelt Vandendriessche. “Als ik in een kampionschapsrace zoals hier in Hawaii nog een rol van betekenis wil spelen, dan moet ik op mijn zwemmen werken. Ik wist dat het snel zou gaan, maar zo snel? Ik had als straffe voorspelling vooropgesteld dat Iden zou winnen in 7u45 en wat blijkt, hij deed nog vijf minuten beter. Onze sport is op de lange afstand echt wel een nieuw tijdperk ingegaan.”

“Over de Noren Iden en Blummenfelt is al veel gezegd en geschreven, maar neem nu Sam Laidlow. Ik ging vier jaar geleden eens met hem trainen op Lanzarote. Hij was toen negentien jaar oud. Hij reed me daar van het kastje naar de muur en terug", aldus Vandendriessche. “Ik wist toen al dat we nog van die jongen zouden horen en dat is dit weekend gebleken.”