Union leek verslagen bij de pauze – de 1-3-achterstand was zwaar, ieder foutje werd cash betaald -, maar de veerkracht van Brusselaars is stilaan legendarisch: zij weigeren zich zelfs bij 0-10 neer te leggen bij een nederlaag. Karel Geraerts wilde wel niet louter rekenen op die vechtlust, hij switchte van systeem. De vertrouwde 3-5-2 ging even op de schop, wellicht ook wel omdat Burgess niet verder kon, Union schakelde over op een 4-3-3. Geraerts is pas veertig, maar hij durft wel. Goeie trainer.

Het was opmerkelijk hoe Union, met een ontketende Lapoussin op linksachter, plots weer grip op de wedstrijd kreeg: de tactische aanpassing loonde. Union werd ook wel geholpen door de snelle aansluitingstreffer: rechtsbuiten Vanzeir verlengde een scherp getrapte hoekschop van aanvoerder Teuma voorbij doelman Matheus. Den Dreef ging er ineens weer in geloven, de achterban zette zich op luide en indrukwekkende wijze achter de ploeg, wat de spirit en het geloof alleen maar aanwakkerde. Net voorbij het uur loonde die gretigheid: Lapoussin krulde een lekkere voorzet uit zijn linker, voor de goal was Boniface – sterke boy die op een fluistertoon met journalisten praat – de heerser in de lucht: 3-3. Wat. Een. Ommekeer.

Het contrast met de eerste helft was groot. Toen was Union telkens een stapje te laat en waren er individuele foutjes. Bij de 0-1 ging keeper Moris – in Braga nog fenomenaal – niet vrijuit, in aanloop naar de 1-2 maakte Kandouss een overbodige overtreding, bij de 1-3 stapte Burgess onoordeelkundig uit. Telkens scoorde Vitinha – een hattrick. Tussendoor had Boniface nog wel voor de 1-1 gezorgd na een knappe collectieve aanval. De Nigeriaan heeft Undav al doen vergeten, en daarvoor moet je toch al wel iets kunnen.

Er was een opvallende rol weggelegd voor Vanzeir. Voor de rust raakte hij nauwelijks een bal, het was lopen in het ijle. Na de omzetting werd Vanzeir een soort rechtsbuiten – weliswaar met de vrijheid om naar binnen te komen – en op de flank kwam de Limburger uitstekend voor de dag. De Portugezen wisten niet waar ze het hadden, hun coach Artur Jorge maakte draaiende bewegingen met de handen, hopend om zo de machine weer aan te zwengelen, maar Union blééf maar gaan. Adingra liet de 4-3 liggen.

Het is zot hoe flexibel de Unionisten op tactisch vlak zijn: eenmaal de gelijke score op het bord stond, ging Geraerts weer voor 3-5-2, nog steeds met de intentie om erop en erover te gaan. Daarom ook kwam Gustav Nilsson tussen de lijnen. De Zweed was één week geleden nog de killer van diens in Portugal en glipte nu ook meteen door de buitenspelval, maar de bezoekers waren net op tijd terug om Nilsson een nieuwe heldenrol te ontnemen.

Dé aanjager bij Union is Bart Nieuwkoop – hij wint het nipt van Teuma. De Nederlander is als een Duracell-konijn: zijn batterijen gaan langer mee. Wat hem nog waardevoller maakt, is dat Nieuwkoop ook nog eens goeie voeten heeft.

Hoe graag Union het ook wilde, de ultieme climax – een zege – kwam er uiteindelijk niet meer. Het nam niet weg dat de supporters opnieuw een topavond meemaakten: zij hebben zich geamuseerd. Net als de mensen voor televisie: “Heerlijk om naar te kijken”, appte onze chef Ludo Vandewalle. Het fijne is dat er nu ook mathematisch zeker een vervolg komt aan het Europese avontuur: Union wordt minstens derde, wat de uitslag van de match tussen Union Berlin en Malmö later op de avond ook is. Het is dik verdiend.