Hij vloekte. Van ontgoocheling. Tuur Dens reed een knappe scratch en zat vooraan in de slotfase.

“Toen het stilviel net voor het ingaan van de laatste twee ronden, was ik bang dat ze van achteruit zouden komen. Daarom zette ik mij op kop en in de laatste ronde gaf ik alles. Ik reed de perfecte wedstrijd, maar net toen ik dacht dat ik ging winnen ontploften de benen. Dan hoop je nog op een troostprijs, maar nu val ik net naast de medailles. Dat is balen, een vierde plaats zegt mij niks. Zeker als je al eens tweede bent geworden. Ik had ook het gevoel dat ik sterker was dan vorig jaar. Ik reed met een betere fiets, een betere helm en een groter verzet. Zo jammer dat het net niet lukte. Maar ik heb toch bewezen dat de scratch mijn nummer is, ik doe altijd mee voor de topvijf. Dat zegt toch iets en is veelbelovend voor de toekomst. Ik ben nog jong en kan nog veel verbeteren.”

Dens maakt ook deel uit van de Belgische ploegenachtervolging die woensdag achtste werd en het Belgisch record met bijna drie seconden verpulverde.

“Ik wil nu met mijn teammaats toewerken naar de Olympische Spelen, de andere nummers zoals ploegkoers en omnium zeggen mij nog niks. Misschien in de toekomst. Ik rijd ook op de weg (sinds 2022 is hij prof bij Sport Vlaanderen-Baloise, red.) maar dat is in functie van de piste. Als je koerst tegen mannen als Alexander Kristoff en Wout van Aert wordt je motor een pak groter. Ik zal altijd een pistier blijven, mijn lijf is daar voor gebouwd. Ik hou ook enorm van de sfeer. Als Lotte Kopecky de Ronde van Vlaanderen wint, dan denk ik: dat is eentje van ons!”