COLUMN. Een crisis en een hittegolf waren nodig om ons te doen beseffen hoe cruciaal ruimte is
Yasmien Naciri is auteur, columnist, ondernemer en general manager van het Innovatiecentrum Werk. Ze schrijft vanaf nu wekelijks een column voor onze weekendbijlage citta.
Het grootst in de Kempen. Het meest benut in de stad. Een crisis en een hittegolf waren nodig om ons te doen beseffen hoe cruciaal ruimte is in een drukbevolkte grootstad. En vooral: hoe weinig die ruimte eigenlijk beschikbaar is.
We zijn met velen en dat houdt in dat er meer gedeeld moet worden. Dat geldt overigens niet alleen voor Antwerpen, maar voor elke metropool. De publieke ruimte, gebouwen en woningen zijn in onze steden niet meer op maat van onze noden. Ze volgen niet de demografische evoluties waar een stad als Antwerpen mee te maken krijgt. Onze stad gaat een collectieve en verticale toekomst tegemoet. Niet verwonderlijk, want velen willen hier wonen, ondernemen en leven. In schril contrast daarmee staan de Kempen, waar ik vandaan kom. Daar kan je nog naar hartenlust individueel en vooral horizontaal wonen.
Het grote aanbod aan huurkamers is een mooi voorbeeld van de situatie in Antwerpen. Als tiener kon ik me daar weinig bij voorstellen. Hoe huur je een deel van een huis? Wie bepaalt welke regels er zijn en hoe iemand zich daaraan houdt? Het leven is nu eenmaal geen Amerikaanse sitcom: samen bij een glaasje wijn of Kidibul haar uit het doucheputje trekken, roddelend over ‘the ugly naked guy’.
Maar als jonge Kempense zwichtte ik toch voor zo’n kamer. Grotendeels door de verhitte vastgoedmarkt. ‘Ideaal’, dacht ik toen. Betaalbare ruimte en toch wat privacy. Ondanks de goede bedoelingen van de huisbazen, liep ik niet warm voor dit stedelijke fenomeen. Haar in het doucheputje, jawel, maar niemand die het er bij een glas wijn uithaalde. En vuile vaat die geen vrienden, maar alleen vliegen aantrok….
Ruimte delen zal in de nabije toekomst nog meer nodig zijn, maar zonder afspraken raken we er niet. Over hoe dat dan moet gaan – met of zonder glas wijn – blijf ik mijn hoofd breken. In afwachting deel ik mijn nieuwe woning met niemand meer. En heb ik het Stadspark als prachtige achtertuin. En die deel ik graag met alle Antwerpenaars.
