“Mijn fiets aan de haak hangen? Dat is de traditie”: Philippe Gilbert neemt afscheid met pintje in de hand en familie op het podium

Om 15 uur stond het afscheidscriterium ‘Phil & Friends’ op het menu met huidige en voormalige ploegmaats van Gilbert. Nadien volgde een passend afscheid op het podium. “Het was mooi om dat hier te mogen doen. Nu is het officieel. Het is gedaan. Onderweg was het koud en nat, maar het was leuk.”

“Mijn fiets aan de haak hangen? Dat is de traditie. Daarnaast was het belangrijk dat mijn dierbaren hier waren. Ik wilde niet alleen staan op het podium. Ze waren belangrijk in mijn carrière.” Een pintje dat Gilbert kreeg, ging wel vrij vlot binnen. “Ja, dat kan ik nog goed he. (lacht). Ik heb altijd kunnen genieten van het leven. Niet overdreven, maar dat kan wel de reden zijn waarom ik nog na 20 jaar prof gemotiveerd kon zijn. Met welk gevoel ik hier daarnet alleen bovenkwam op de Cauberg? Ik heb alles gegeven, het was best zwaar. Vanavond volgt nog een privédiner met alle mensen met wie ik gewerkt heb de laatste 20 jaar.”

André Greipel: “Mijn mooiste herinnering aan Phil is de eerste rit in de Tour van 2011, met aankomst op de Mont des Alouettes. Het was mijn eerste jaar in de Lotto-ploeg en ook mijn eerste Tour. Meteen wonnen we een rit en de gele trui. Een nieuwe wereld ging open voor mij, het is mijn grootste motivatie geweest om jaar na jaar zelf proberen ritten te winnen in de Tour. Hoewel de Cauberg mij absoluut niet ligt, stond ik erop om van Duitsland naar hier te rijden en aanwezig te zijn.”

Axel Merckx: “Phil en ik hebben nooit in dezelfde ploeg gefietst, maar hij was er bij in 2004 op de Olympische Spelen van Athene, toen ik brons pakte in de wegrit. Mijn mooiste moment op de fiets, en hij was er als jonge kerel getuige van. Sindsdien hebben we een band, die altijd innig is gebleven. Toen hij mij vroeg om naar zijn afscheidscriterium te komen, vond ik dat een hele eer.”

Jürgen Roelandts: “Ik was er ook bij in die Tour van 2011. Ik was tijdens die openingsrit de lead-out van Phil. Ik nam het eerste deel van de slotklim voor mijn rekening en reed zo hard als ik kon, maar Phil bleef mij maar opjutten om nog sneller te gaan. Halfweg de klim ontplofte ik helemaal, maar hij knalde onhoudbaar naar de gele trui. Achteraf zag ik dat ik tijdens die inspanning mijn hoogste hartslag ooit heb gehaald als profrenner: 203 hartslagen per minuut. Phil kon als geen ander ploegmaten motiveren om boven zichzelf uit te stijgen.”

Johan Vansummeren: “Ik was erbij tijdens veel van Phils gloriemomenten, maar zijn wereldtitel in Valkenburg steekt er bovenuit. Die dag was hij de topfavoriet en lag het gewicht van de koers volledig op de Belgische ploeg, maar we reden de perfecte koers en Phil sprintte naar de regenboogtrui. Hoewel ik toen zelf niet won, is dat een van mijn mooiste dagen op de fiets als profrenner.”

Fabio Jakobsen: “In de Vuelta van 2019 waren we ploegmaats en wonnen we elk twee etappes. Ik heb er toen van Phil geleerd wat het is en vereist om een winnaar te zijn. Altijd en overal proberen winnen, zo omschrijf ik Phil.”

Thor Hushovd: “Als gewezen ploegmaat en concurrent van Phil in de klassiekers heb ik vaak enorm afgezien, toen hij een van zijn krachtige demarrages plaatste bergop. Op korte en steile hellingen, was er niks tegen hem te beginnen. Wat ik het strafste aan zijn carrière vind, is echter zijn zege in Parijs-Roubaix. Ik heb het jaren aan een stuk geprobeerd, zonder succes, terwijl hij er in zijn nadagen een doel van maakt en het meteen ook lukte. Straffe mens.”

Tim Declercq: “In 2011 was ik nog geen profrenner, maar herinner ik mij het BK in Hooglede-Gits. Op de Gitsberg, toen een van mijn trainingshellingen, knalde hij Tom Boonen los uit het wiel. Impressionant. Dat ik Phil als ploegmaat heb kunnen helpen Parijs-Roubaix te winnen, vind ik een hele eer.”

Brent Van Moer: “Toen Phil in 2012 wereldkampioen werd, was dat voor mij de drijfveer om ook te gaan koersen. De laatste drie jaar was hij een ploegmaat van mij en ook vaak kamergenoot. In de laatste koers die hij won - de Vierdaagse van Duinkerke - deelden we ook samen de kamer. Ik weet nog dat hij ‘s avonds uren aan een stuk het roadbook bestudeerde om te analyseren waar de sleutelpunten van de koers waren. Hoewel hij toen al alles had gewonnen wat er als wielrenner te winnen valt, was hij nog bloednerveus om de Vierdaagse van Duinkerke te winnen. Dat typeert hem enorm, ik neem er een voorbeeld aan.”

Laurens De Plus: “Mijn eerste koers met Phil was de Ronde van Valencia in 2017. In een etappe was ik ten val gekomen, maar zonder morren en zeuren gefinisht. De dag nadien zaten we samen in de ontsnapping en kreeg Phil de trui van de Strijdlust, maar in de bus gaf hij die trui aan mij. Hij vond dat ik mij toen had gedragen als een krijger. Ik ben die trui blijven koesteren. Hij ligt nog steeds op mijn kamer.”

Niki Terpstra: “In de Tour van 2018 was ik de kamergenoot van Phil. Ze hadden de twee ervaren renners van de ploeg bij elkaar gestoken en dat klikte prima. ‘s Avonds in de kamer hadden we vaak dezelfde visie en lachten we met jongere ploegmaten, die soms als een kip zonder kop door het hotel en de bus renden.”