Het mag nooit te plezant worden in ‘A Plague Tale: Requiem’

Wat ik memorabel vond aan ‘A Plague Tale: Innocence’, die lichtjes onverwachte Franse videogameklepper uit 2019? Dat je er die smeerlappen van Engelse soldeniers hun lamp in kon uitgooien met je keienslinger, waarna ze - in het door een bovennatuurlijke rattenplaag geteisterde Franse zuidwesten – met veel geschreeuw werden opgevreten door honderden vraatzuchtige knaagdieren die ze dankzij die vlam van hun lijf hadden kunnen houden. Dat, en de emotionele band die studio Asobo creëert tussen je spelerpersonage Amicia en haar broertje Hugo, tussen al het vuige geweld en de gruwel door. Maar toch vooral het eerste.

Sequel ‘Requiem’, die het verhaal van broer en zus weer oppikt zes maanden na de finale van de eerste, heeft wat van allebei, maar lijkt er toch vooral op gebrand om zijn spelers iets te laten voelen. Braaksel dat je tot aan je amandelen voelt opwellen, bijvoorbeeld: je tuimelt als Amicia en Hugo letterlijk een paar poelen des doods binnen, waarin je niet zelden tussen heuvels van afgeslachte of door ziekte overleden dorpelingen door moet rennen.

Het jaar is nog altijd 1348, en de mensheid is nog altijd in de misschien wel poverste staat uit haar geschiedenis. Neem nu de Provence in Frankrijk, de nieuwe setting van de game: het bleef er tijdens de Honderdjarige Oorlog, die in dat tijdperk woedde, relatief rustig, maar de bevolking voelde de hete adem van de Engelse Plantagenet-troepen wel in de nek. En er woedde natuurlijk ook de pandemie uit de titel van de game, die – afhankelijk van de schatting – tussen 75 miljoen en 200 miljoen lijken zich deed opstapelen in de straten van het oude continent. Die afgestorven slachtoffers van de Zwarte Dood en de wreedheden van de Engelse bezetter zul je duidelijk zien in de game, en je zult er (in een paar van de ellendigste sequenties in het verhaal) zelfs karretjes langsheen moeten duwen om een omgevingspuzzelsequentie succesvol te ronden. De miserie in ‘A Plague Tale: Requiem’ komt bijna tastbaar naar je scherm en in je tengels.

En dan hebben we ’t nog niet eens over die smerige, rottige, rampspoedige ratten gehad. Ze komen nog altijd van onder de grond naar boven gewroet, en ze knagen nog altijd iedereen die hun pad kruist tot op het bot af. En ze zijn met véél meer dan in de eerste game: Asobo pocht met het feit dat er in bepaalde sequenties geen 5.000, het maximum van de eerste game, maar 300.000 ratten tegelijk te zien zijn. Op een clevere manier werkte Asobo die sprong in rekenkracht (de nieuwe game draait alleen op de recentste consoles) in de gebeurtenissen van de game in: ik ga natuurlijk niks spoilen, maar meer ratten betekent natuurlijk ook meer destructie. En daar zul je een paar keer getuige van zijn in deze game.

Verder kan Amicia, in de loop van de eerste helft van de game, veel meer met haar wapens – eerst die slinger dus, later ook een kruisboog – dan in de eerste game. Ze krijgt toegang tot de wonderen van de alchemie, een natuurfilosofie die teruggaat tot in de oudheid, en waarin het mixen van specifieke stoffen centraal staat. Alchemie was de voorloper van de moderne scheikunde, maar het had verder ongeveer even veel met moderne wetenschap te maken als, ik zeg maar wat, ‘lichaamseigen immuniteit’. En net als die lui die de afgelopen twee jaar al hun ‘wetenschappelijke’ research op marginale internetfora deden, bij voorkeur op hun telefoon tijdens hun ontlasting, bedachten de makers van ‘A Plague Tale: Requiem’ handig hun eigen natuurwetten rond dat alchemie-concept. Je krijgt dus al snel de beschikking over projectielen die vlam vatten, bestaande vlammen doen uitdoven of ze net vergroten, en nog een paar kneepjes die ik hier net ga verklappen.

De gameplay van ‘A Plague Tale: Requiem’ voelt vooral ellendig aan. Maar dat is, op een misschien ietwat vreemde manier, als een compliment bedoeld. Het is een opzettelijke ellende, die perfect in lijn ligt met de gemoedstoestand van je spelerpersonage. De makers van de game blijven volharden in een betrachting die ze al onderhielden in de eerste game: omAmicia tot het einde toe kwetsbaar te doen blijven. Sluipen blijft een belangrijke component in de gameplay, en om soldaten uit te schakelen heb je eerder verstand dan kracht (die je vijftienjarige protagoniste mist ten opzichte van gewapende, gepantserde en getrainde soldaten) nodig.

Al verandert er wel iets in het personage. Door de aanhoudende trauma’s die ze doormaakt krijgt ze een moorddadigheid over zich heen, die een diep in de vertelling geworteld thema wordt voor ‘A Plague Tale: Requiem’. Dat verhaal en de nieuwe setting – die beide ook een paar momenten van intense schoonheid naar het scherm brengen – passen samen met de gameplay in een bijzonder krachtige vertelling, die van deze game een van de opstekers van dit jaar maakt. Nog een paar extra tweaks aan de (soms wat repetitieve) gameplay, en Asobo had de Steen der Wijzen onder de videogames geproduceerd. Maar het huidige eindresultaat komt dicht genoeg in de buurt.