LEES OOK. Buiten categorie: Remco Evenepoel overklast opnieuw iedereen en pakt zijn eerste Flandrien

“Amai, zo zwaar...”: Remco Evenepoel stelt meteen vast dat in wielerland België geen trofee bestaat met een hoger soortelijk gewicht dan die van de Flandrien. De wereldkampioen kreeg zijn prijs uit handen van ploegmaats Yves Lampaert, Pieter Serry, Ilan Van Wilder en Louis Vervaeke. “De mannen die er ook bij waren bij mijn grootste overwinningen”, zo gaf hij aan.

Omdat Evenepoel “geen annulatieverzekering had afgesloten voor zijn huwelijksreis” kon hij de trofee niet persoonlijk op het podium in ontvangst nemen. De overhandiging gebeurde op locatie, via candid camera. Evenepoel gaf op een hotelkamer nietsvermoedend een interview, tot plots de vier ploegmaats binnenvallen met confettikanonnen en de Flandrien-trofee. Yves Lampaert doet daarbij zijn West-Vlaams succesnummer van het WK nog eens over. “Hodverdomme, vint toch, wa ne coureur!” Hij stelt ook voor om met de slipskieve (slijpschijf, red.) de trofee onder elkaar te verdelen.

Evenepoel neemt de verrassing en de trofee met graagte in ontvangst. “Supercool. Toen ik dat lawaai hoorde aan de deur dacht ik Oei, iemand heeft de planning niet gekregen en weet niet dat ik in een interview zit. Maar kijk: ineens heb ik mijn allereerste Flandrien.”

En dat moet niet de laatste worden?

“Laten we hopen van niet, neen. Maar deze is sowieso heel bijzonder. Het jaartal dat erop staat, 2022, zal ik nooit vergeten. Een grote ronde, een monument en een WK in één.”

Er bestaat wat discussie over wat nu je strafste prestatie van het seizoen was. José De Cauwer zegt: Gullegem Koerse.

“Blijkbaar heeft die wel indruk gemaakt, ja. Terwijl ik dat op het moment zelf niet echt doorhad. Voor mij was dat een soort doorgedreven training in functie van de Ronde van Zwitserland. Achteraf gezien misschien iets te doorgedreven zelfs. (lacht) Zelf vind ik – puur fysiek althans – mijn solo in San Sebastian het sterkste nummer. Daar was ik echt heel goed. Maar wat me vooral verbaasd heeft, is dat ik mijn vorm zo lang heb kunnen vasthouden. Van eind juli tot eind september heb ik eigenlijk maar één mindere dag gehad (etappe veertien in de Vuelta, red.). Na een valpartij dan nog.”

Terwijl het in de eerste helft van het seizoen vaak nog net niet was. In de Ronde van het Baskenland miste je het podium, in de Ronde van Zwitserland en Tirreno zelfs de top tien.

“Daarnet zat ik nog samen met alle ploegleiders. Om het volgende seizoen te plannen, maar ook om het voorbije jaar te evalueren. Ik heb erop aangedrongen om nog eens terug te komen op Zwitserland en de Tirreno om alles wat niet goed was te benoemen. In Zwitserland waren we bijvoorbeeld niet streng genoeg voor onszelf, in het gevecht voor positie. Maar ook de aanloop was niet goed. De les voor de Vuelta was om veel gerichter voor te bereiden en zo veel frisser aan de start te staan. Dat is toen wel heel goed gelukt. Het plan is nu om in de voorbereiding op elke grote ronde die voorbereiding te kopiëren. Cruciaal is om heel gericht mijn trainingsarbeid te kunnen doen en in de uren daarrond goed te ontspannen, wat ik vanaf nu dus in het gezelschap van mijn kersverse vrouw zal doen.”

Weet je al hoe jullie leven samen er praktisch zal uitzien? Gaan jullie samenwonen in België of in Spanje?

“Sowieso wordt het pendelen, zonder vaste woonplaats. Allebei willen we dicht bij onze familie blijven. In de Marokkaanse cultuur is familie ontzettend belangrijk. Door Oumi en haar familie te leren kennen, zijn onze ogen daarin nog meer open gegaan. Het is een groot voordeel - ook als renner - om je familie dicht bij je te hebben. Sowieso kan ik mij het best en het meest relaxed voorbereiden in Spanje. Maar herstellen gaat het best met vrienden en familie hier in België. Zo zal het dus een combinatie van de twee worden.”

Het is dit seizoen vaak gegaan over “de nieuwe Remco”, die rustiger in het leven zou staan. Klopt dat ook voor jezelf?

“Ja, zeker wel. Ik heb geleerd om beter om te gaan met onwennige of moeilijke situaties. Die Ronde van Zwitserland is daarvan een mooi voorbeeld. Die koers was een rollercoaster: goed begonnen, dan een paar mindere dagen, maar daarna kon ik wel de afsluitende tijdrit winnen. Zoals ik eerder heb gezegd: ik veel gelezen over mindfulness. Echt met de fluostift in de hand, om dingen aan te duiden. Zo heb ik dingen opgepikt die ik kan toepassen in het dagelijkse leven en die me toelaten om rustiger te zijn en te relativeren. Zoals op die mindere dag in Zwitserland. Ik kan dat nu in een andere context plaatsen. Gewoon denken: Morgen is een nieuwe dag.” (Lees verder onder de foto)

Persverantwoordelijke Phil Lowe zegt dat je veel hebt gehad aan gesprekken met teampsycholoog Michael Verschaeve. Hij zou je afgeholpen hebben van het idee dat de “boze buitenwereld” het steeds op jou gemunt had.

“Dat is inderdaad iets wat ik vroeger te vaak heb gedacht, ja. Nu zet ik dat van mij af. Ik weet dat negatieve commentaren erbij horen wanneer het minder gaat, net zoals je positieve commentaren krijgt wanneer het goed gaat. Het is belangrijk - voor jezelf en binnen de ploeg - om je daar niet te veel van aan te trekken, in de twee richtingen. Gewoon voor jezelf uitmaken: Wat klopt er van alle dingen die gezegd en geschreven worden en wat klopt er niet? Niet panikeren dus, maar dingen proberen te leren. Zoals we dat dit jaar supergoed hebben gedaan. De mindere momenten zijn lessen geweest richting Vuelta en WK.”

Zit er een Michael Jordan in Remco Evenepoel? Iemand die een vijand nodig heeft – een echte of een ingebeelde – om het allerbeste uit zichzelf te halen?

“The Last Dance (de Netflix-documentaire over de Chicago Bulls, red.) heb ik wel gezien, dus ik kan me er iets bij voorstellen. Maar ik denk niet dat het voor mij zo werkt. Ik haal mijn motivatie uit concrete doelen, niet uit een vijandbeeld. Wielrennen lijkt me geen gezonde sport om in die termen te denken. Het wielerpeloton is een klein milieu, waarin je elkaar voortdurend tegenkomt. Beter zo veel mogelijk vrienden en zo weinig mogelijk vijanden maken.”

Het Giro-parcours werd deze week bekendgemaakt. Met drie tijdritten lijkt dat op jouw lijf geschreven.

“De knoop Giro-Tour is ondertussen doorgehakt, maar we gaan het voorlopig nog niet vertellen. Dat zal pas voor januari zijn. Ik kan alleen zeggen dat ik heel blij ben met mijn programma. Het is kalm in het begin en dan drukker naar het einde toe. Het omgekeerde van dit seizoen eigenlijk. Maar wat, waar en wanneer: dat laten we nog even onbekend.”

Een losse flodder: ga je Milaan-Sanremo rijden? Dit jaar had je dat graag al gedaan.

“Die heb ik in optie. (lacht) Neen, we weten het nog niet. Dat weekend ligt nog open in mijn programma. Maar ik zou het wel heel mooi vinden om mee te doen.”

Je hebt dit jaar 68 koersdagen, wat best veel is voor een ronderenner. Gaat dat de komende seizoenen zo blijven?

“Ik denk dat het in aantal wat minder zal worden, maar de kwaliteit van de koersen zal gemiddeld hoger liggen. Dat zal logischerwijs heel veel World Tour worden.”

Ga je, zoals Tadej Pogacar, overal waar je start ook proberen te winnen?

“Dat zal de vorm bepalen, maar ik ben natuurlijk iemand die zich heel moeilijk kan verstoppen. Meerijden gewoon om mee te rijden, dat ligt niet in mijn aard.”

Je komt uit een periode waarin je van het ene succes naar het andere fietste. Houd je er rekening mee dat winnen in de regenboogtrui wat moeilijker zou kunnen zijn?

“Hmm, moeilijk om daar op te antwoorden. Op dit moment zit ik nog te veel op mijn wolk om negatief te denken. In mijn hoofd bereid ik me wel voor op de mogelijkheid dat het een moeilijk jaar zou kunnen worden, waarin het eens allemaal tegenzit. Is het zo, dan gaan we daar zo goed mogelijk mee om gaan. Cru gezegd: gewoon niks van aantrekken.”

Je lijkt wel iemand die niet geïntimideerd is door het gewicht van de regenboogtrui. Je schouders lijken breed genoeg om die te dragen.

“Ik hoop het. In Binche heb ik er natuurlijk al een keer mee gekoerst en dat was toch speciaal. Maar nu ga ik de hele winter in de regenboogtrui trainen en dan ben ik er hopelijk een beetje gewend aan. Sowieso - goed of slecht - ga ik er zo veel mogelijk van genieten. Ik mag die trui een heel jaar dragen en nadien heb ik regenboogbandjes voor het leven (de streepjes op de mouw bij ex-wereldkampioenen, red.). Al mag het de komende jaren natuurlijk ook nog eens de trui zelf zijn.” (lacht)