Michel Preud’homme en zoon Guilian: ‘Ik heb nooit gezegd dat mijn afscheid definitief was’

Michel Preud’homme, pas terug van zijn tweede thuis Tenerife, heeft nieuws bij de start van het gesprek: hij wordt grootvader. Een voorspelling die ondertussen realiteit is geworden, want zoon Guilian en zijn vrouw Delphine hebben met Céril hun eerste kindje mogen verwelkomen. Wanneer Michel en Guilian afspreken met ons, was het aftellen naar de geboorte nog volop bezig.

Guilian: “Spannend, hè! Vooral omdat je je er niet echt op kunt voorbereiden. Het wordt een jongetje, dat weten we. De naam Preud’homme zal dus worden voortgezet.”

Michel (plagerig): “Hoe zal hij heten?”

Guilian: “Kijk, dat probeert hij nu elke keer. Hij vindt dat hij de voornaam mee mag kiezen: ‘Dat recht heb ik, het is ook mijn achternaam!’ We hebben besloten om hem te negeren (lacht).”

Michel: “Ik heb altijd gedacht dat Megan (zijn dochter, red.) als eerste aan kinderen zou beginnen. Toen ze twee jaar geleden is getrouwd, was ze er in mijn ogen klaar voor. Maar Megan wilde eerst nog reizen en zich op haar werk concentreren – ze is afgestudeerd als juriste en werkt als openbaar aanklager in Nederland.”

Een kleinkind confronteert een mens met zijn leeftijd. Daar word je vast niet vrolijk van: jij had het al zo moeilijk met ouder worden.

Michel: “Ik word elke dag met mijn leeftijd geconfronteerd, daar heb ik inderdaad geen kleinkind voor nodig (lacht).”

Kijk je uit naar het grootouderschap?

Michel (aarzelend): “Ik weet al wat het is om vader te zijn. Die ‘job’ – zet dat maar tussen aanhalingstekens – begint pas als de kinderen wat ouder zijn. De eerste jaren zijn toch meer voor de moeder.”

Guilian: “Onze sterke band is inderdaad pas later ontstaan. Papa is belangrijk geweest in mijn ontwikkeling van jongen tot man. Vanaf mijn 16 jaar, dus. Daarvoor had ik minder aan hem.”

Door zijn carrière – eerst als speler, daarna als trainer – was hij er vaak niet.

Michel: “Oh, maar als voetballer had ik juist veel vrije tijd. Zo afwezig was ik niet. Alleen vind ik vaders onhandig met kleine kinderen. Bon, vooral ik dan toch.”

Guilian: “Onhandig? En dat voor een keeper! Dat belooft.”

Michel: “Wees gerust, ik zal hem niet laten vallen (knipoogt).

“Weet je wat het is? Als baby had Guilian vaak last van krampen. Elke avond huilde hij. Terwijl ik tv keek, wiegde ik hem in zijn Maxi-Cosi. Afwisselend met mijn linker- en rechterarm – het was als het ware een extra training (lacht). Voor mij was het een manier om thuis te helpen. Met Megan met de poppen spelen, of haar schoenen helpen aandoen – nee, dat lukte niet. Later, als trainer, had ik minder tijd, maar werd het interessanter om met de kinderen bezig te zijn. Dan konden we samen films kijken of PlayStation spelen.”

Het vaderschap kondigt zich aan op een moment dat je ook beroepsmatig een nieuwe weg bent ingeslagen, Guilian. Dat is veel verandering tegelijk.

Guilian: “We hebben het voorbije jaar zelfs nog méér gedaan: we zijn getrouwd, we hebben een huis gekocht, ik heb een nieuwe job en nu is er de baby. Maar het is soms goed om alles om te gooien. Tenminste, voor mij toch.

“Vóór Club Brugge deed ik twee jobs tegelijk: ik werkte als manager op de luchthaven én runde als voetbalmakelaar mijn eigen kantoor. Die combinatie werd steeds moeilijker, ik had amper tijd voor Delphine. De tijd die ik nu voor haar heb, is kwalitatiever. Daarom zie ik het helemaal goed komen met het kindje: als ik niet op Club Brugge ben, zal ik écht thuis zijn. Voilà, hiermee heb ik punten gescoord, toch?”

Heb jij je vader vroeger gemist?

Guilian: “Als kind heb ik het nooit beseft. Dat gevoel is pas later gekomen. Toen hij trainer was van AA Gent en Standard, woonde hij wel bij ons. Maar hij vertrok ’s morgens zo vroeg dat we hem zelden zagen. Later, toen hij in Saudi-Arabië zat, zagen we hem helemaal niet. Dat was moeilijk.”

Zou jij het in zijn plaats hebben gedaan?

Guilian: “Absoluut! Ik wil het hoogst haalbare in mijn carrière. Mijn vrouw weet dat. Ze is het er niet mee eens, dus dat zal altijd een beetje boven ons hangen. Maar toen ik nog in de luchtvaart werkte, was het niet anders. Mocht ik toen een aanbieding uit Singapore of Dubai hebben gekregen, was ik ook vertrokken. Maar goed, ik wil er liever niet op vooruitlopen. We zien het wel als de kans zich aandient. (Zwijgt even) Daar gaan mijn goede punten van daarnet, zeker?”

Michel: ‘Je kunt kinderen zo’n keuze ook uitleggen. Dat je niet alleen voor jezelf naar Saudi-Arabië gaat, maar ook voor hun welzijn.’

Guilian: “Uiteindelijk komt het allemaal wel goed. Ieder van ons heeft zijn eigen leven uitgebouwd – papa, Megan en ik. En tegelijk zijn we altijd heel hecht gebleven.”

Michel, hoe was Guilian als kind?

Michel: “Hij is altijd een jongen boordevol energie geweest. Van kleins af aan. Als we van Portugal naar België vlogen (in de jaren 90 speelde hij voor het Portugese Benfica, red.), stond hij altijd recht op zijn stoel: ‘Kijk mama, kijk mama! Vliegtuig gaat vallen!’ (lacht) Hij ratelde aan één stuk door en stopte maar niet. Zoveel energie heeft hij. Soms té veel, zelfs. Dan belooft hij iets, maar stelt dat dan uit tot de laatste dag, waardoor hij zijn belofte onmogelijk nog kan inlossen.”

Guilian: “Mijn vrienden weten dat. Maar ik kom ermee weg! (lacht)”

Michel: “Goed, op de belangrijke momenten sta je er wel altijd.”

BLAUWTJE LOPEN

Waarom heb jij je job bij Brussels Airport opgegeven?

Guilian: “Ik heb altijd twee passies gehad: luchtvaart en voetbal. Belangrijk voor mij was dat ik mijn carrière kon starten in een omgeving die niet gelinkt was aan mijn achternaam. Ik wilde mijn eigen strepen verdienen. Laten zien: ‘Ik ben Guilian, niet Preud’homme!’ Dat heb ik vijf jaar kunnen doen op de luchthaven.

“Alleen, ik voelde dat ik iets miste. Er zit een ongelooflijke drive in mij om te ondernemen. Toen de pandemie uitbrak, werd ik enkele dagen per week op technische werkloosheid gezet. Dat was moeilijk: ik kan onmogelijk níét bezig zijn. Ik wist geen blijf met mezelf. Tot ik werd gebeld door een vriend: hij had een plan om iets in het voetbal te doen. Vervolgens hebben we, in bijberoep, ons makelaarsbureau opgericht.”

Michel: “Ik zie hem nog staan: ‘Ik word voetbalmakelaar.’ Ik heb het hem uit zijn hoofd proberen te praten: ‘Doe het niet, ik ken die wereld, je zult teleurgesteld worden.’ Maar goed, ik kan hem alleen maar goede raad geven. Hij heeft de stap toch gezet en ik heb me erbij neergelegd. Maar telkens als hij een blauwtje liep, duwde ik de vinger nog wat dieper in de wonde: ‘Had ik het je niet gezegd?’ (lacht)

“Ik heb lang iets anders voor hem in gedachten gehad. Guilian had een goede trainer kunnen zijn. Hij heeft passie én kennis. Dat wist ik al heel vroeg: als ik met hem over voetbal sprak, zag hij zaken die weinig anderen zagen. Toen ik naar Saudi-Arabië ben vertrokken, wilde ik hem op het trainerschap voorbereiden: ‘Jij gaat mee, ik ga je de job leren.’ Ik zou hem als assistent onder mijn vleugels nemen. Een beetje zoals Carlo Ancelotti doet met zijn zoon bij Real Madrid.”

Dat moet je als muziek in de oren hebben geklonken, Guilian. Het is altijd je droom geweest om met je vader samen te werken, zei je drie jaar geleden in Humo.

Guilian: “Sommige zaken kun je pas onder de knie krijgen door er middenin te zitten. Hoe hou je een groep tevreden? Wanneer praat je met een speler? Hoe ga je om met de media? Dat had ik graag eens van dichtbij meegemaakt. Maar ik was pas 18 en helemaal niet matuur! Het leek me geen goed idee om zonder diploma naar Saudi-Arabië te vertrekken.”

Als trainer ben je er niet eens aan begonnen. Maar waarom heb je er als makelaar zo snel de brui aan gegeven?

Guilian: “Net toen het agency goed begon te draaien, ging de pandemie liggen en kreeg ik mijn fulltimejob op de luchthaven terug. Plots zat ik met twee jobs: te veel om het allemaal goed te doen. Een keuze drong zich op. En toen belde Vincent Mannaert (sportief directeur Club Brugge, red.).”

Michel: “Vincent nodigde ons uit: ‘Kom eens af met Guilian, ik wil iets bespreken met jullie.’ Ik had geen flauw vermoeden wat. Vincent belt mij vaak, we zijn vrienden. Zo abnormaal was zijn telefoontje niet.”

Guilian: “Hij heeft eerst naar mij geluisterd en vervolgens heeft hij zijn idee op tafel gelegd. Toen we aan het eind van de avond naar buiten gingen – we zaten in het stadion van Roeselare, waar Club NXT (belofteteam, red.) speelt – zijn papa en ik elkaar zielsgelukkig in de armen gevallen: ‘Dit wordt dus je nieuwe bureau!’”

Michel: “Vincent is een manager, maar één met voetbalkennis. Die combinatie is zeldzaam. Bij Guilian heeft hij het ook herkend: Guilian heeft zich bewezen als manager op de luchthaven, maar kent ook iets van voetbal. Vincent zag dat. Wat niet wegneemt dat ze hem aan een streng assessment hebben onderworpen. Guilian is aangetrokken vanwege zijn kwaliteiten, niet omdat hij de zoon is van.”

Guilian: “Wat Club Brugge doet met Club NXT, is uniek. Een U23-ploeg als autonome club runnen onder de paraplu van de eerste ploeg: dat bestaat nergens in Europa. Als je de vraag krijgt om daar leiding aan te geven, is dat een no-brainer. Niet veel mensen krijgen zo’n kans.”

In de club waar ze je vader op handen dragen bovendien.

Guilian: “Hij is mijn consultant nu! (lacht) Hij kent er iederéén. Nog altijd. En hij kent de cultuur van de club. Daardoor kunnen we zo goed sparren. Al mag ik daarin niet overdrijven, we moeten een gezonde vader-zoonrelatie behouden. Op dat vlak is het nog wat zoeken.”

Michel: “Ik zie alle wedstrijden van zijn ploeg. En af en toe belt hij me. Ik heb toch niets anders te doen, dan maken die paar uurtjes weinig uit (lacht).

“Guilian had geen betere keuze kunnen maken in België. In Europa zelfs, als je ziet tot wat Club ondertussen in staat is. Na de 0-4 in Porto had ik al een berichtje naar Vincent gestuurd. Porto is altijd een van de best geleide clubs in Europa geweest. Het speelt niet in een van de grote competities, maar heeft toch vaak Europese kwartfinales en halve finales bereikt, zelfs finales. Ze werken er keihard, kopen onbekende spelers en verkopen ze duur. Enfin, ik heb Vincent gestuurd: ‘C’est la passation du pouvoir.’ Die avond zijn we getuige geweest van een machtsoverdracht: Club Brugge heeft in Europa de positie van Porto overgenomen. Dat Guilian uitgerekend bij die club aan de slag is gegaan, vervult me met trots. Wat kun je meer wensen voor je kind?”

DRIE JAAR VOORSPEL

Waart je vaders geest er nog rond, Guilian?

Guilian (knikt): “Ik voel hem nog elke dag in de winnaarsmentaliteit en het professionalisme dat zo eigen is aan de club. Die fundamenten heeft hij mee gegoten.”

Word je nog op je familienaam aangesproken?

Guilian: “Elke dag. Maar op een goede manier: mensen komen me hun herinneringen aan hem vertellen. Ze zeuren me niet de oren van mijn kop met vragen als ‘Hoe gaat het met hem?’ Ze hebben direct begrepen dat ik niet Michel ben, maar Guilian.”

Wat betekent Club Brugge voor jou?

Guilian: “Thuiskomen. Ik ben hier volwassen geworden. Voor mijn eerste werkdag bij Club Brugge had ik totaal geen zenuwen, ik kon niet snel genoeg beginnen: ‘Alright, let’s do this!’ De slogan ‘No Sweat, No Glory’ zit in het DNA van de Preud’hommes.

“(Tot zijn vader) Weet je nog wat je zei nadat we met Club NXT hadden verloren van Atlético Madrid? ‘Nu drink ik een pint met jou, zoals jij vroeger deed met mij als het even niet goed ging.’ Mooier kan ik het niet samenvatten. Club Brugge is voor mij zoveel meer dan alleen maar een beker in de lucht steken. Het zijn vier jaren van hard zwoegen geweest, maar we hebben het sámen gedaan. Club Brugge was onze thuis.”

Hoe groot is het stukje Luik nog in jou? Je hebt meegedaan aan het Play 4-programma Klopjacht, en daarin zagen we jou het clublied van Standard zingen.

Guilian (lacht): “Daar krijg ik weleens vaker vragen over bij Club: ‘Ben jij in het diepste van je ziel toch geen Standard-supporter?’ Wel, ik ben nooit echt supporter van een club geweest. Altijd van een club én papa. Ik supporterde pas voor een club als ik er zijn hand en ziel in herkende.”

Michel: “Toen we kampioen speelden met Club, hebben Guilian en Megan een pet laten maken met daarop ‘Preud’homme Squad’. Op de Brugse Grote Markt liepen ze met een sjaal van Club Brugge rond waarop mijn naam stond. Voor een vader is dat bijzonder ontroerend.”

Hoe kijk jij terug op die vier seizoenen als coach van Club Brugge?

Michel: “Het is niet vanaf dag één van een leien dakje gelopen. Pas in het tweede seizoen hebben we de beker gewonnen, een jaar later de landstitel. Ondanks de teleurstellingen is de club me altijd blijven steunen. Zoals na de owngoal van Thomas Meunier thuis tegen Anderlecht, waardoor we met elf tegen tien toch verloren en onze titelkansen een knauw kregen: ‘We weten waar we naartoe willen, we zitten op de juiste weg.’

“Een jaar later speelden we de bekerfinale tegen Anderlecht. We leidden met 1-0, tot Anderlecht in de laatste minuut gelijkmaakte. Niemand gaf nog een cent voor onze kansen, omdat we erg vermoeid waren na een midweekse Europese match. Toen scoorde ineens Refaelov nog. Dat was onze eerste prijs.

“Maar hét beeld voor mij is van het jaar nadien. We versloegen Anderlecht met 4-0 en waren kampioen. De families mochten mee het veld op. Guilian en Delphine waren erbij, en Megan met haar man. Er bestaat een foto van hoe we elkaar toen hebben vastgepakt. Wat je ziet op die foto, is de vertaling van: ‘We hebben het gedaan!’ Al het voorgaande was voorspel geweest voor dat ene moment. C’était la consécration.”

HANDICAP

Speel je zelf nog, Guilian?

Guilian: “Cafévoetbal. Maar laten we dat vooral onvermeld laten. Papa is één keer komen kijken. ‘Bon’, zei hij, ‘maar je amuseert je toch?’ (lacht)

“Ik héb een voetbaldroom gehad. Dat die niet is uitgekomen, was lang de grootste teleurstelling uit mijn nog jonge leven. Ik was geen toptalent, maar ik meet 1 meter 93, ben linksvoetig en een centrale verdediger: zo zijn er niet veel. Ik heb alle kansen gehad om profvoetballer te worden. Alleen miste ik miste de motivatie om ze te grijpen. Met de drive die ik vandaag heb, zou me dat altijd gelukt zijn.

“Ik was 17 toen ik mijn middelbaar heb afgerond. Een jaar vroeger dan normaal. Na tien jaar KV Mechelen verhuisde ik naar Twente, waar papa trainer werd. Ik heb er getraind, maar niets méér. Onnozelaar, denk ik nu.”

Michel: “Hij kreeg één jaar van ons om zich helemaal op het voetbal te gooien. Hij heeft het niet gedaan. Oké, niet erg: zoiets moet je niet pushen. Mocht hij nadien niets van zijn leven hebben gemaakt, zou ik razend zijn. Maar hij heeft zijn tijd niet verprutst, hij heeft het schitterend gedaan.”

Guilian: “Als ik zie wat die jongens van Club NXT er allemaal voor moeten doen en laten: chapeau! Dat had ik als 16-jarige niet gekund.”

Heb je nooit druk ervaren van je vader?

Guilian: “Van hem nog het minst! Ik herinner me juist vooral dat hij me vaak heeft aangespoord om met voetballen te stoppen en te gaan golfen. Als het van papa afhing, zette ik alles op een carrière als golfer.”

Michel: “Ik had snel in de gaten dat hij niet tot de beste voetballers behoorde. Dat zei ik hem ook: ‘Denk maar niet dat je zult slagen.’ In het golfen zag ik wel iets speciaals in hem. Als 14-jarige behoorde hij tot de beste spelers van het land. Hij werd opgenomen in de nationale jeugdselecties, kreeg dezelfde opleiding als Thomas Detry (Belgische prof, red.) en heeft zelfs één keer samen met hem op een toernooi gespeeld. Maar hij heeft er zich niets van aangetrokken. Het interesseerde hem niet om in zijn eentje te gaan trainen. Hij wilde met zijn vrienden plezier maken.”

Hoe staat het met jullie handicap?

Michel: “Ah, de mijne is beter!”

Guilian (proest het uit): “Maar ik bén beter!”

Michel: “We zijn samen begonnen: ik was 40, hij 5. Dat merk je: bij mij gaat het stroef, bij Guilian is alles naturel.”

Guilian: “Mijn handicap is 9,3.”

Michel: “Ik ben 6,3 geweest, maar ben naar 9 teruggezakt.”

Guilian: “ Eigenlijk is het een wonder dat iemand als papa zo’n mooie handicap heeft. Normaal is dat onmogelijk, hij is er gewoon niet soepel genoeg voor. Maar hij is zo maniakaal: hij traint élke dag. Uren aan een stuk.”

Hoe zijn de golfbanen op Tenerife?

Michel: “Ach, dat is maar een van de redenen waarom ik verhuisd ben. Vooral de rust heeft me overtuigd. En daarnaast is het gewoon prettiger om elke ochtend op te staan onder een stralende zon en over de oceaan uit te kijken. Straks is het in België om vier uur donker. Waarom zou je Tenerife dan niet verkiezen als je het je kunt veroorloven? Vier jaar geleden hebben we er een appartement in aanbouw gekocht. Sinds een jaar is het klaar. Enkele maanden Tenerife, een maandje België: zo verdraag ik het wel.”

Zit het reizen de Preud’hommes in het bloed?

Guilian: “Ik heb gestudeerd in Zwitserland, Engeland en Nederland. Ik reis continu, ik heb dat nodig. Papa niet: honkvaster dan hij bestaat niet.”

Michel: “Ik moet de controle hebben. Daarom begon ik ook altijd alles te herstructureren in de clubs waar ik heb gewerkt. Anders functioneer ik niet. Toen Guilian aan Klopjacht deelnam, lichtte hij me pas op het laatst in. Had hij dat eerder gedaan, dan hadden we samen een strategie kunnen ontwikkelen.”

Guilian: “Ach, uiteindelijk ben ik zo ook heel ver geraakt. Pas op de voorlaatste dag hebben ze me ingerekend. Door een toeval dan nog, waar ik niets over mag zeggen. Als dat niet gebeurt, win ik.”

Houden ze bij Club best al rekening met je vertrek?

Guilian: “Nee! Ik ben heus niet continu op zoek naar een nieuwe uitdaging. Ik ben heel ambitieus, dat geef ik toe. Maar het is mijn doel om succesvol te zijn met Club NXT en Club YLA. Ik wil hier zó hard slagen.”

RODE DUIVELS

Keer jij nog terug in het voetbal, Michel?

Michel: “Goh, je weet nooit of iets definitief is. Maar de vrijheid die ik nu ervaar, heb ik nooit eerder in mijn leven gekend. Al viel me dat in het begin wel zwaar. Zodra ik opstond, wilde ik erin vliegen. Maar dat ging niet: er wás niets. Dat besef – dat het allemaal niet meer zo snel moest – heb ik moeten leren toelaten.”

Toch ben je na je sabbatjaar nog naar je Luikse roots teruggekeerd.

Michel: “Omdat ik me heb laten overhalen door Bruno Venanzi (ex-eigenaar en voorzitter van Standard, red.). Standard is dat seizoen als vicekampioen en bekerwinnaar geëindigd, maar tot drie maanden ervoor was het een ramp. Bruno is me toen komen vragen om hem te helpen. Niet één of twee, maar drie keer. Dus ben ik teruggekeerd. Niet voor mezelf, maar uit dankbaarheid voor wat Standard in het verleden voor mij had gedaan.”

Na twee seizoenen als coach bleef je nog een jaar als vicevoorzitter alvorens het helemaal voor bekeken te houden. Standard raakte in zwaar weer, intussen is de club verkocht en in Amerikaanse handen. Zou je het opnieuw doen?

Michel: “Je moet nooit ergens spijt van hebben. Sportief zijn het twee goede jaren geweest. De enige waarin Standard zich in die periode zonder problemen voor play-off 1 wist te plaatsen, met ook nog eens goede campagnes in de Europa League. Het is niet perfect geëindigd, maar zo is het leven. Standard blijft de club waar het voor mij allemaal is begonnen en waar ik drie keer trainer ben geweest. Maar alles wat ik aan Standard heb gegeven, heb ik ook aan mijn andere clubs gegeven. Zo zit ik in elkaar. De vraag is alleen: wat hebben al die clubs daar vervolgens mee gedaan? De ene heeft erop verder gebouwd, de andere niet.”

‘Je weet nooit of iets definitief is’, zei je daarnet. Dat klinkt alsof je de mogelijkheid van een comeback openlaat. Naar de nationale ploeg, bijvoorbeeld.

Michel: “Ik heb nooit gezegd dat mijn afscheid definitief was. Je weet immers nooit welke wending het leven neemt.”

Guilian (veert op): “Ah?”

Michel: “Je mag nooit iets zeggen waarop je later misschien moet terugkomen. Dan zeg ik liever niets. Op dit moment is de nationale ploeg geen optie. Op dit ogenblik denk ik er zelfs niet aan om ooit nog te werken. Alleen weet ik niet of dat morgen ook nog het geval zal zijn.”

Guilian, jij hebt het altijd als een manco beschouwd dat je vader nooit bondscoach is geweest.

Guilian (knikt): “Niet voor zijn carrière – die is zo al groots genoeg – maar voor onze nationale ploeg. Vooral voor hen vind vind ik het jammer dat het nooit is gelukt.”

Michel: “Het is me op meerdere momenten gevraagd. Maar telkens was ik niet vrij. Er is weleens over een dubbele job gesproken, waarbij ik mijn club en de nationale ploeg zou combineren. Onder meer na het ontslag van Marc Wilmots. Maar Bart Verhaeghe wilde er niet van weten: hij wilde me exclusief bij Club Brugge.”

Heeft Roberto Martínez het goed gedaan?

Michel: “Natúúrlijk heeft hij het goed gedaan! (schaterlacht)”

Zijn contract loopt af na het WK in Qatar. En jij bent vrij.

Michel: “Luister: als je Michel Preud’homme wilt, kom je het hem vragen. Zoals Club Brugge heeft gedaan. Ik zou om familiale redenen uit Saudi-Arabië vertrekken, dat had ik mijn kinderen beloofd nadat Guilian me dat liedje van Stromae had gestuurd – ‘Papaoutai’ (‘Papa, waar ben je?’, red.). Het gemis begon hen te zwaar te vallen. In Brugge is ze dat ter ore gekomen en ze zijn meteen tot actie overgegaan, ook al hadden ze 21 op 24 na acht speeldagen onder Juan Carlos Garrido. Zeg me: hoeveel clubs zouden op zo’n moment van trainer veranderen? Niet één. Maar Club Brugge wilde Michel Preud’homme, en Michel Preud’homme was vrij. Dus heeft het gehandeld. Iets wat anderen die me ook ooit wilden, nooit hebben gedaan.”

Zou jij het graag nog zien gebeuren, Guilian: je vader als bondscoach?

Guilian (blaast)

Michel: “Vooruit, zeg wat je denkt.”

Guilian: “Ik denk dat papa heel gelukkig is nu. (Tot Michel) Hoeveel mensen me na de match tegen Atlético niet hebben gezegd hoe goed je eruitziet, hoe relaxed en fit. Dan zeg ik, als zoon: ‘Nee, dit hoef je niet meer te doen. Laat vallen, je bent 63.’ Maar als supporter? Mórgen! (lacht)”

Zeker als we dat verrekte WK nog willen winnen.

Michel (lacht): “Merci pour la confiance!”

© Humo