Taylor Swift maakt op ‘Midnights’ brandhout van zichzelf als superster ★★★★☆

Het tiende album van Taylor Swift werd aangekondigd als een conceptplaat met dertien liedjes die ze schreef tijdens evenveel slapeloze nachten verspreid over haar leven. “Een reis door verschrikkingen en zoete dromen”, zo noemde de songschrijfster deze colonne van nuits blanches zelf. De releasedatum van Midnights zorgde meteen ook voor complottheorieën. Of zou het heus op toeval berusten dat de plaat verschijnt op de verjaardag van Kim Kardashian – hun beider relatie met Kanye West hoeven we niet meer uit te leggen. En vandaag komt een nieuwe film van haar ex Harry Styles ook uit in de VS.

Wie verwijzingen naar Ye, Styles of haar louche ex-businesspartner Scooter Braun wil lezen in de wraaksong ‘Vigilante Shit’ kan dat zonder veel moeite. Met verduisterde pop die zweemt naar Billie Eilish en Lorde geeft ze een passief-agressieve waarschuwing: “I don’t start shit, but I can tell you how it ends / Don’t get sad, get even.” Ze plant er ook een zaadje over iemands cokeverslaving: “He was doin’ lines and crossing all of mine” en “Someone told his white collar crimes to the FBI”. Tabloids hebben weer voer voor weken.

Maar net zo goed snijdt het scalpel diep in eigen vel. “I’ll stare directly at the sun, but never in the mirror”, bekent Swift in het aanstekelijke ‘Anti-Hero’, waar Christine and the Queens doorheen sijpelt. Het pure poprefrein levert zelfs een pijnlijke biecht op: “It’s me /I’m the problem.” Ook in de confessionele afsluiter ‘Mastermind’ maakt ze brandhout van zichzelf als superster: “No one wanted to play with me as a little kid”, verzucht ze. “So I’ve been scheming like a criminal ever since, to make them love me and make it seem effortless.”

In het holst van de nacht houdt Swift een pyjamaparty in haar bovenkamer, en iedereen is uitgenodigd. Ook de demonen. “Midnights become my afternoons /When my depression works the graveyard shift”, klinkt het. “I looked around in a blood-soaked gown”, zingt ze ook kwetsbaar in ‘You’re on Your Own, Kid’, waarmee Stephen Kings getormenteerde wraakgodin Carrie je meteen voor de geest komt.

Swift voert evenwel geen ongelijke strijd met de buitenwacht en haar innerlijke duivels: Midnights blijkt tegen het ochtendgloren eerder bewolkt door zoete dromen dan nachtmerries. Een teder liefdesliedje als ‘Sweet Nothing’ wordt zelfs als zacht oorkussentje onder je gemoed geschoven. Fluweelzachte rêverieën worden ook mee aangedragen door Lana Del Rey in de winterpop van ‘Snow on the Beach’. Een beetje ontgoochelend dat je deze kerstsong geen duet kan noemen: Del Rey neemt genoegen met een rol als tweede, harmoniërende stem. Spannender is ‘Lavender Haze’ waar Zoë Kravitz aan meewerkte, en klinkt alsof The Weeknd ook een vinger in de pap had.

Muzikaal klinkt Midnights als een compilatie van Swifts vroegere werk. De dromerige synthpoptriptiek van Lover, 1989 en Reputation diende duidelijk als blauwdruk. Duistere, troebele elektronische beats maken meestal de dienst uit, maar het zijn vooral de ragfijne melodieën waarmee Midnights langer blijft overnachten in je gedachten.

Midnights is vandaag verschenen bij Republic Records.