1) Geraerts moet niet onderdoen voor Mazzu

Oké, Mazzu had het in zijn periode als Anderlecht-coach dan wel bijzonder moeilijk, maar het moet gezegd: bij Union verrichte hij uitstekend werk. Een bommetje ontplofte dan ook wanneer bekendraakte dat de Italo-Belg afgelopen zomer zou verhuizen richting stadsgenoot Anderlecht. Union handelde snel en gaf Karel Geraerts, vorig jaar nog de rechterhand van Mazzu, alle vertrouwen. En dat loont: de 40-jarige Limburger doet het voorlopig voortreffelijk. Dat hij heel wat heeft opgestoken onder Mazzu, is duidelijk: met de 3-5-2 bouwt hij voort op vorig seizoen, maar dat wil niet zeggen dat Geraerts zijn eigen accenten niet toevoegt aan het spelsysteem. Neem nu afgelopen zaterdag tegen Club: Union achtervolgde met 0-2 met een mannetje minder, en dus besloot Geraerts Lapoussin in te brengen voor een centrale verdediger. Union zou de rest van de wedstrijd in een 4-3-2 spelen: gewaagd, maar mét succes. Dat Geraerts inzicht heeft in het spelletje, werd in de eerste 14 speeldagen al meermaals duidelijk. Velen twijfelden eraan of hij al klaar zou zijn om meteen hoofdcoach te worden van dit Union. Hij zou namelijk enkel slechter kunnen doen dan vorig jaar. Maar inmiddels heeft hij al bewezen: Union heeft na het vertrek van Mazzu niet moeten inboeten aan trainerskwaliteiten.

2) Bredere spelerskern

Het type-elftal van vorig seizoen bij Union was erg sterk, maar wat na dat starterselftal volgde, was te zwak. Spelers als Sorinola, Lewis of Avenatti waren toen – met alle respect – vaak de beste bankzitters. Geraerts heeft nu meer luxe: spelers als Nilsson, Eckert, Puertas, Rodriguez en Adingra of Lapoussin kunnen toch een pak meer bijbrengen dan de bankzitters van vorig seizoen. En dat is absoluut geen overbodige luxe: er moet – gezien de waanzinnig drukke kalender – voldoende geroteerd worden en Geraerts deinst daar ook niet voor terug. Op Oostende pakte hij bijvoorbeeld met heel wat wijzigingen uit, maar Union won met 1-6. Het bewijst dat de kern van Union in de breedte alleszins sterker is dan vorig seizoen.

3) Voor mekaar door het vuur, nóg meer

Ja, vorig seizoen was de veerkracht ook al een van de grote sterktes van Union, maar dit seizoen lijkt die mentale weerbaarheid alleen maar te zijn toegenomen. Aan alles kan je voelen dat deze kern één geheel vormt: iedereen gaat voor mekaar door het vuur, elke wedstrijd blinkt iemand anders uit. Tegen Braga leek Union kansloos nadat het 1-3 achter kwam, maar Vanzeir en Boniface sleepten alsnog een punt uit de brand. Tegen Club werd Adingra al vroeg uitgesloten en stond Union ook twee goals in het krijt, maar Burgess en Nieuwkoop knikten de vicekampioen nog naar een puntendeling. Maar meer dan ooit is het geen individuele prestatie: in elke linie wordt met het mes tussen de tanden gespeeld. Hard work pays off, maar dat moet je de Unionisten niet meer vertellen.