“Ofwel starten ze op de counter, ofwel starten ze full full.” Profetische woorden van Carl Hoefkens voor de aftrap, die koos voor zijn typische Champions League-ploeg met Lang in de plaats van de geschorste Sowah. Het werd namelijk full full: een dik halfuur lang moest blauw-zwart het Portugese meesterschap ondergaan. En mocht het blij zijn dat het aan de rust nog geen 0-3 stond. Eerst schoot Eustaquio helemaal vrij in de zestien onbesuisd over, daarna kwam er geen goal voort uit een flipperkast voor de neus van Mignolet. Het hele stadion hield een paar keren de adem in. Ook toen Galeno helemaal alleen mocht afwerken. Hij schoot achter op ploegmaat Evanilson, die de bal nog naast deed caprioleren. Club werd bij momenten weggespeeld, en op een bepaald moment raakt je geluk gewoon op.

Het kon dus niet blijven duren. Zeker niet wanneer Mechele niet zijn eerste ziekenhuisbal verstuurde. Otavio zei dankjewel, stuurde sluipschutter Taremi diep en die duwde de bal precies in het hoekje voorbij Mignolet. Die baalde: het was zijn eerste tegendoelpunt tijdens deze Champions League-campagne. Maar anderzijds mocht Club blij zijn dat het mààr 0-1 was aan de rust. Een gelijkspel volstond namelijk voor groepswinst, en richting de rust kwam er toch wat meer Brugse dreiging. Onder impuls van een gretige Lang kwamen nog een paar dreigende voorzetten, maar telkens werkte een Portugees nog weg. Nul schoten op doel voor de rust: dat zijn we niet gewoon van Club. Het moest gewoon op alle vlakken beter. Op dit niveau lukt het niet wanneer je geen honderd procent bent.

Penaltycircus

Maar hey, niets gebeurd, moet Hoefkens tijdens de rust gesproken hebben. We waren nog geen drie minuten ver, of de bal lag op de stip voor Club Brugge. Carmo had Mechele nog een tik gegeven na een corner en de VAR riep Oliver naar het scherm. Penalty en geel. En toen begon het ondenkbare. Eerst stopte Costa de strafschop van Vanaken, maar die moest hernomen worden van de ref. Lang rook zijn kans. En ook dié penalty stierf op de vuist van Costa. Club deed niet wat het al vier matchen lang had gedaan in de Champions League: het momentum pakken. Het zou zich die gemiste strafschoppen nog stevig beklagen.

Want was een van die avonden voor Club Brugge, maar dan in de negatieve zin. Nog voor het uur stond het geen 1-1, maar 0-2. Mechele - onherkenbaar woensdagavond - liet zich in de hoek rollen door Eustaquio, die de achterlijn haalde en Evanilson kon bedienen. Die werkte de bal in twee keer voorbij Mignolet. Minuten later werd het zelfs 0-3. Deze keer stond Eustaquio moederziel alleen aan de tweede bal. Ook hier waren twee pogingen nodig om Mignolet te verschalken, maar de derde lag wel binnen. De Portugezen lachten in hun vuistje. Omdat de tweede plaats in groep B steeds dichterbij kwam, maar ook omdat ze Club een koekje van eigen deeg serveerden. Ze waren die pak rammel in het Drakenstadion nog niet vergeten, hoor. Die vierde moest en zou er nog komen. De Portugese aanvallers rolden de Brugse verdediging nog eens helemaal op, met Taremi als eindstation. 0-4, 70 minuten ver. Vier speeldagen pure euforie verdween als sneeuw voor de zon, net als het voordeel op Porto in het klassement.

Plots moet Club rekenen

De groepswinst is na een dramatische avond allesbehalve een zekerheid voor Club, dat nog één punt voorsprong telt op Porto en met drie geschorsten naar Leverkusen trekt. Want Sylla, Odoi en Onyedika liepen tegen hun derde gele kaart aan. En omdat Club en Porto elkaar perfect in evenwicht houden over twee wedstrijden, geeft het doelpuntensaldo straks de doorslag bij een gelijk aantal punten. En daar doet Porto momenteel (iets) beter. Club moet minstens even goed doen als Porto volgende week. Of het moet hopen dat Atlético nog gaat winnen in Porto op de laatste speeldag. Een hele rekensom die eigenlijk nergens voor nodig was.