Zinni Zeinab is Iraanse. Ze belandde in 2014 met haar gezin in België. In 2016 verbleef dat gezin in een opvanghuis in Vosselaar. “Op een dag stond ze voor mijn winkel”, vertelt Lus Sas, zaakvoerster van Bloemen Sas in het centrum van Vosselaar. “Zij en haar jongste kind in een buggy.”

“Ik keek er naar de bloemen”, herinnert Zinni zich. “Ik vond ze prachtig, maar had geen geld om er te kopen. Daarom durfde ik de winkel niet te betreden.”

“Ik riep de vrouw binnen”, vertelt Lus. “Ze maakte me in gebrekkig Nederlands duidelijk dat ze niet de intentie had om iets te kopen. ‘Kijk maar rond zolang je wilt’, zei ik haar.”

“Jij werk voor mij?”

De toevallige ontmoeting zou het leven van Zinni veranderen. “Jij werk voor mij?”, vroeg ze aan Lus. Dat had ze niet. Of toch. Het was twee dagen rond moederdag op 15 augustus, traditioneel een van de drukste periodes in een bloemenzaak. “Ik legde het met hand en tand uit, toonde twee vingers. ‘Ik kan jou twee dagen werk aanbieden, via een uitzendkantoor’”, zei Lus.

Lus ontdekte tijdens die twee dagen hoe hard Zinni kon werken en hoeveel feeling ze voor de job had. Toen Lus’ zus wat later met pensioen ging, bood ze de Iraanse een halftijdse job in de winkel aan. “In Iran was ik zwemlerares”, vertelt Zinni. “Dat kon ik in België niet worden, want een zwemjuf moet perfect Nederlands kunnen praten.”

Zinni’s man werkt als monteur in een garage. De twee kinderen gaan naar school. Maar de combinatie van een gezin, werken bij Lus in de winkel én Nederlandse les volgen in Turnhout bleek erg zwaar. “Ik bood Zinni aan om haar elke dag vijf nieuwe woorden Nederlands te leren, dan hoefde ze niet meer naar de les te fietsen”, zegt Lus.

Behalve Nederlandse woorden leerde Zinni ook de stiel van de floriste. “Met bloemen die niet meer geschikt waren voor de verkoop, mocht ik boeketten samenstellen en ze nadien meteen in de vuilbak gooien”, lacht ze. “Werken met bloemen maakt me blij.”

Droomhuis

Enkele maanden geleden zagen Zinni en haar man hun droomhuis in Beerse te koop staan. Daar zou ze haar eigen winkel kunnen openen. Lus moedigde haar aan. “Met de financiële steun van vrienden konden we het huis ook kopen”, glundert Zinni. “Mijn man knapte het op en maakte het logo dat tegen de gevel hangt. De winkel is anderhalve maand open en ik heb nooit eerder zo hard moeten werken, maar hier kan ik deze mooie job combineren met de zorg voor mijn gezin en de taken in het huis.”

Lus is 67, maar denkt nog niet aan uitbollen. Toch ziet ze Zinni niet als een concurrente. Integendeel. Toen Zinni de zaak opende, nam Lus vakantie om haar zoon in Afrika op te zoeken en stuurde ze haar klanten door naar Zinni. Het bezorgde haar, zonder dat ze er reclame voor hoefde te maken, de gedroomde start. “Ik maak alles met liefde”, zegt ze. “Als de klant het mooi vindt, ben ik erg blij.”

Lus heeft ondertussen een Oekraïense familie in huis genomen. Elena, de dochter van dat gezin, zou ook graag werken in haar bloemenzaak. “Deze week begint ze”, zegt Lus. “Ik denk dat Elena ook een goede floriste kan worden.”