Direct naar artikelinhoud
ConcertrecensieKendrick Lamar

‘I’ve been goin’ through something’: de imposante biecht van Kendrick Lamar in het Sportpaleis ★★★★☆

Kendrick Lamar.Beeld rv

Je zal jouw peperdure felgehypete show maar volstouwen met voornamelijk nummers uit je gloednieuwe, weinig commerciële dubbelaar. Kendrick Lamar draaide er zijn hand niet voor om. In het Sportpaleis legde zijn concert meer dan ooit de klemtoon op conceptueel en kunstzinnig.

Kendrick Lamar begon eraan achter de piano. “I’ve been goin’ through something”. Een biecht voor duizend priesters. Een roedel dansers kronkelde even tevoren krols over de catwalk en zou nu en dan opduiken in de show. We zien u fronsen: Kendrick heeft toch geen dansers nodig? Klopt en wat ons betreft had hij deze hele show in z’n uppie mogen rappen, zonder teveel toeters en bellen. We zagen Kenny ooit de Brusselse AB aan flarden rappen, bijna tien jaar geleden, zonder enige begeleiding of fancy lichtshow. Briljant. Hij kán het dus.

Maar het is 2022 en King Kendrick heeft een nieuwe plaat uit waarop hij uit een diep dal kruipt: Mr.Morale & The Big Steppers. Hij eert er zijn vrouw en kinderen, kijkt in de lelijkste der spiegels en neemt zijn vaderschap genadeloos onder de loep. Hij dissecteert zijn geestelijke gezondheid en kaart een seksverslaving aan, toxische mannelijkheid, transfobie, roem, vergankelijkheid. Een plaat als een openhartoperatie. Dan durf je live al wel eens uitpakken met een onsje blits visueel geweld, teneinde de overdaad aan symboliek kracht bij te zetten.

In de buitenlandse pers werd al uitvoerig en behoorlijk hijgerig bericht over Lamars decors en attributen. U las misschien al iets over de buiksprekerspop die meetreurt op ‘United In Grief’. Over het impressionante schaduwspel op het filmdoek: de krioelende insecten, de door stormweer kromgebogen palmbomen tijdens ‘Money Trees’, de pijlen in de rug van Kendricks silhouet tijdens ‘Count Me Out’. Er is een veelbesproken covidtest waarbij Lamar wordt opgesloten in een grote, doorschijnende kubus die wat later de lucht instijgt. “Mister Morale, you’ve been contaminated”, besluit de stem van actrice Helen Mirren die in deze show fungeert als een soort godheid, of op z’n minst een betuttelende therapeut.

Feestvarkens

Toegegeven, in Antwerpen waren het heel soms de dansers die met de pluimen gingen lopen. Zoals tijdens ‘Humble’, dat gruizige gitaren meekreeg zoals die in ‘Lapdance’ van N*E*R*D of ’99 Problems’ van Jay Z waardoor de dansers onder stroom leken te staan. We onthouden ook het treintje feestvarkens in gospeltoga’s dat zich aan Kenny’s schouders vasthaakte tijdens ‘Loyalty’, als bij een polonaise op een studentenfuif. Helemaal te gek was de akelig militaristische choreografie op de groove van ‘m.A.A.d. city’ die zowaar leek te knipogen naar The Security Of The First World: het kransje bodyguards van rapgroep Public Enemy dat dreigend over het podium marcheerde tijdens diens concerten in de jaren 80.

Al die extraatjes droegen bij tot een pocherig je ne sais quoi waar stinkend rijke rappers van Kendricks kaliber nu eenmaal graag mee uitpakken. Zeker, die fonkelende extraatjes – de zwevende kubus, de projecties, de choreografieën – hielpen om een kuip gegadigden bij de les te houden waarvan misschien niet iedereen elke tekstregel uit Mr.Morale & The Big Steppers uit het hoofd kent. Het is immers lef hebben: een dikke drievijfde van je show ophangen aan liedjes uit een behoorlijk hermetische conceptplaat waaraan tot nog toe geen noemenswaardige radiohit ontsnapte. Je zou voor minder veiligheidshalve wat flashy visueel vernuft over je songs kwakken.

Geen goeroe

Nu had de koning van Compton die vier sterren ook van ons gekregen als hij zich simpelweg tot de basics van rap had beperkt: two turntables and a microphone. Want grote goedheid - de heilige Rakim weze geprezen - wat rapte Kendrick goed, zeg! Scherp en driftig in ‘N95’, glashelder en ziedend in ‘DNA’, loops en likkebaardend in ‘King Kunta’, klaterend en ratelend in ‘Alright’, als een meedogenloze demagoog in ‘Backseat Freestyle’. Met respect voor zijn neefje Baby Keem bovendien, die in de staart van deze show een platformpje kreeg. Jaja, we wéten het, Kenny had Keem met één enkele syllabe richting Berchem kunnen blazen, alleen doe je zoiets nu eenmaal niet met familie. Vraag maar aan Zwangere Guy.

“I choose me, I’m sorry”. In Antwerpen maakte Kendrick ons diets dat hij ons even niet door Rode Zeeën zal loodsen. In de plaats daarvan zal hij voor onbepaalde tijd naar de binnenkant van zijn oogleden staren. Wie hem robotisch over dat gigantische, grijzige podium zag schokken, nu hoekig, dan elastischer dan we van hem gewend zijn, ontwaarde een gedeconstrueerde mens. Geen goeroe zoals de Kendrick van To Pimp a Butterfly, laat staan de showbizzster die bij zijn vorige Sportpaleisdoortocht in een hagelwitte outfit Kanye naar de kroon stak. Nope. In Antwerpen mochten we allemaal lang en hard staren naar Kendricks naakte schaduwen.

Wie doet het hem na?

Gezien op 28 oktober in Het Sportpaleis, Antwerpen.