‘Lukas heeft mij op de trein van Antwerpen naar Gent ontdekt’: Eden Dambrine en Gustav De Waele, de jonge sterren uit ‘Close’

“Ik heb eigenlijk geen stress nu.” Eden Dambrine en Gustav De Waele ogen verrassend ontspannen voor twee jonge tieners die later op de avond in het middelpunt van de belangstelling zullen staan tijdens de druk bijgewoonde opening van Film Fest Gent. Het duo heeft dan ook al voor hetere vuren gestaan. Close, de prachtige film van Lukas Dhont waarin ze hartsvrienden Léo en Rémi spelen, ging een halfjaar geleden in wereldpremière op het allerhoogste niveau - in competitie op het filmfestival van Cannes.

Dhont, die het festival al voor de tweede keer aandeed, vertrouwde ons die avond in mei toe dat hij zich voelde “zoals Simba die in The Lion King boven op een rots in de lucht wordt gestoken voor alle dieren”. Voor zijn jonge hoofdrolspelers, van wie men zich kan inbeelden dat het spannendste moment van hun levens tot dan toe een stiekeme kus op een scoutsfuif moet zijn geweest, was het allemaal nóg een stuk nieuwer en indrukwekkender.

“Cannes was echt zot”, zegt Dambrine met fonkelende ogen. “Het was voor ons allebei de eerste keer dat we in een film acteerden, en om dan meteen naar het allergrootste festival te gaan, en er uiteindelijk de Grand Prix te winnen... Ik had nooit gedacht dat zoiets kon gebeuren.” Hij probeert de duizelingwekkende rush van de première-avond te schetsen: “Plots word je door iemand meegenomen naar een auto, enkele minuten later sta je op de rode loper, waar ineens allemaal fotografen voor je verschijnen. Dan hoor je de bekende Cannes-muziek, en zegt een luide stem door de speakers: ‘Close, de Lukas Dhont, avec Gustav De Waele...’”.

De Waele onderbreekt: “Nee, ‘Gustav De Wèèèèèl’! Ze spraken mijn naam daar altijd fout uit”, lacht hij.

De perfect tweetalige pubers met beugels die tegenover ons zitten, lijken al vele jaren ouder dan de twee kinderen die elkaar in Close eerst innig omhelzen, en daarna steeds verder wegduwen. “We waren allebei dertien tijdens de opnames, maar als ik mezelf nu in de film bezig zie, heb ik het gevoel dat ik naar een achtjarige zit te kijken”, lacht De Waele. “Toen ze de film aan het afwerken waren, moesten we een dag naar de studio komen om bepaalde zinnen opnieuw in te spreken. Heel grappig, want onze stemmen waren intussen gezakt, waardoor Lukas ons moest vragen om een soort babystemmetje op te zetten.” (lacht)

Ontdekt op de trein

Een film als Close, die de kijker vraagt om zich onder te dompelen in de gevoelswereld van twee kinderen, staat of valt met zijn hoofdacteurs. Lukas Dhont stond dus voor een aartsmoeilijke taak: twee jonge jongens vinden die ondanks hun gebrek aan acteerervaring toch de meest intense emoties zouden kunnen overbrengen. Gelukkig hielp het toeval hem een handje.

“Lukas heeft mij op de trein van Antwerpen naar Gent ontdekt”, zegt Dambrine. “Ik zat gewoon te praten en te lachen met een paar vrienden, en plots kwam Lukas me vragen of ik geïnteresseerd was in acteren. Ik antwoordde dat ik het weleens wilde proberen, maar dat ik het nog nooit had gedaan. Na een halfuur praten, vroeg hij me uiteindelijk of ik in zijn film zou willen spelen. Mijn mond viel open van verbazing! Ik heb toen meteen naar mijn mama gebeld. Toen ik haar vertelde dat een vreemde man me op de trein had benaderd en me een rol had aangeboden in zijn film, was ze wel even achterdochtig. ‘Wie is die man? Stap nu van die trein af!’ (lacht) Maar toen ze Lukas googelde, was het snel in orde. Daarna heb ik auditie gedaan... en nu zit ik hier.”

Zonder het te weten viste Dhont daarmee in dezelfde vijver waar hij ook de hoofdrolspeler van zijn vorige film vond: net als Girl-acteur Victor Polster destijds zit ook Eden Dambrine op de Koninklijke Balletschool Antwerpen. Toeval, en toch ook niet, denkt Dambrine: “De balletschool is een goede voorbereiding als je wil acteren. Je leert er heel professioneel en perfectionistisch te zijn. Dat maakte het voor mij makkelijker om bepaalde scènes telkens opnieuw te spelen, totdat ze helemaal perfect waren.”

Wat Dambrine ook hielp bij het acteren, was dat hij de worsteling van zijn personage Léo - die abrupt afstand neemt van zijn beste vriend Rémi nadat klasgenoten plagerig vragen of er tussen hen twee misschien meer is dan vriendschap - maar al te goed begreep. “Net als Léo heb ik veel meegemaakt op school. Ik had lang haar, en trok vooral met meisjes op. Dus zeiden ze: ‘Wil jij een meisje worden ofzo? Of ben je gay?’ Ik weet hoe het is om te voelen dat je moet veranderen voor andere mensen, omdat je anders nooit geaccepteerd zal worden.”

Het is die bewustwording van de normatieve blik van de ander die centraal staat in Close. Bij Léo en Rémi valt die samen met de overgang naar de middelbare school, maar Dambrine kreeg er zelf al vroeger mee te maken. “Bij mij begonnen de pesterijen in het vijfde leerjaar. Heel jong, ja. Maar intussen is dat voorbij, en kan ik er wel goed mee om. Ik denk ook niet dat ik deze rol had kunnen spelen als ik er nog middenin zat. Ik wist al wie ik was toen we de film opnamen.”

Ook De Waele herkent zich in zijn personage Rémi, de gevoeligste van de twee hoofdpersonages, die diep gekwetst raakt wanneer Léo hem de rug toekeert. “Ik ben net als Léo kwetsbaar: ik ga vaak dingen denken die er misschien niet zijn, dus ik geraak snel gekwetst. Natuurlijk zijn er verschillen met mijn personage - Léo is heel stil, ik heb vaak een grote mond (lacht) - maar er zijn ook veel gelijkenissen. Gewoon omdat Lukas wou dat we tijdens het draaien heel dichtbij onszelf bleven. Dus als ik naar de film kijk, zie ik mezelf eigenlijk. Heel gek.”

Samen op weekend

Dat de jonge acteurs in de film zo spontaan overkomen, komt ook omdat ze veel ruimte kregen om te improviseren. Voor heel wat scènes werd het scenario simpelweg aan de kant geschoven. De Waele: “Soms waren de instructies gewoon: jullie zitten aan tafel, eten spaghetti en maken plezier. Go!” Het belangrijkste werk was op dat moment immers al gebeurd: Dhont zorgde er al voor de opnames voor dat zijn hoofdacteurs elkaar ook in het echt door en door kenden. “We brachten veel tijd samen door, en gingen bijvoorbeeld met ons drieën op weekend aan zee. Dat maakte het spelen heel gemakkelijk: het voelde niet als een opdracht, het kwam gewoon vanzelf omdat alles er al was.”

Maar Close is ook een film van grote, heftige emoties. Hoe kregen Dambrine en De Waele die gespeeld, zonder de technische bagage van meer ervaren acteurs, en zonder emotionele schade op te lopen? “Wij zijn geen professionele acteurs die op commando kunnen wenen”, zegt De Waele. “We moesten dus echt in de emotie komen. Daarvoor hadden we een kindercoach, Oliver. Als ik in een bepaalde scène moest vechten, dan moedigde hij me aan om hem klop te geven. (lacht) Zonder dat ik het goed besefte, maakte hij me echt boos. Na zo’n scène bleef dat gevoel nog wel even in me hangen, maar dan kwamen Lukas en Oliver en de rest van de ploeg me daar snel uittrekken.”

Nu de film eindelijk in de zalen komt, is de rollercoaster voor Dambrine en De Waele nog lang niet afgelopen. Close is de Belgische Oscar-inzending, en wordt in zowat alle geloofwaardige lijstjes getipt als een grote kanshebber voor een nominatie - misschien zelfs buiten de internationale categorie. Het zou de kers op een sowieso al waanzinnige taart zijn. “Ik heb me al vaak afgevraagd of ik dit niet allemaal aan het dromen ben”, zegt Dambrine. “Toen ik mee mocht naar de VS om Close voor te stellen op het filmfestival van Telluride, werd ik plots voorgesteld aan Robert Downey Jr.! En een beetje later zag ik Anne Hathaway en Cate Blanchett staan. Niet te geloven eigenlijk, maar ik heb er wel heel erg van genoten.”

Close speelt vanaf 2/11 in de bioscoop.