* * *

Door de griep stond ik onder huisarrest. Ben twee weken niet buiten, laat staan in het bos geweest. Toen m’n zoon ging joggen vroeg ik hem of hij ogen en oren kon openhouden en me verslag kon uitbrengen over de plek die me zo dierbaar is.

* * *

Het kwam misschien omdat het al zo lang geleden was sinds onze laatste ontmoeting, dat Vriend Griep me zo krachtig in zijn armen had gesloten. Zijn enthousiaste omhelzing had m’n longen ademloos en m’n gebeente geradbraakt achtergelaten. Door zijn kloeke knuffel had de temperatuur van m’n bloed koortshoogtes bereikt. Ik kon het eigenlijk niet persoonlijk nemen, want Broeder Griep behandelt iedereen precies hetzelfde.

* * *

‘Vijand Griep’ is een naam die misschien meer voor de hand ligt voor een heerschap dat elke winter miljoenen slachtoffers op zijn geweten heeft, zelfs mensen van het leven berooft. Maar naast pijn en ellende krijgt de zieke dankzij zo’n tijdelijke onbekwaamheidsverklaring ook de kans om iets over zichzelf bij te leren. De geborgenheid en stilte van de ziekenkamer scheppen de ideale omgeving voor reflectie en bezinning. In tegenstelling tot langdurige gezondheidsproblemen, is de griep gelukkig een gast die na een paar weken alweer opstapt. Een gelegenheid die je niet wilt missen om iets op te steken.

* * *

Ik hoopte tevergeefs dat ik snel weer op de been zou zijn. Het verkleinen van m’n actieradius overviel me als een nare verrassing. Alles wat ik nog over de buitenwereld te weten kwam, bereikte me in vertaling – m’n zoon die me over het bos vertelde, beelden die ‘verpixeld’ op beeldschermen verschenen, en wat ik van de natuur kon zien zat in een vensterraam met zicht op de tuin ingekaderd.

* * *

De snelle ontwikkelingen die bomen en struiken in de vroege lente ondergaan, gebeurden nu zonder dat ik erbij was. Met een verrekijker kon ik toch de zwellende botten in de esdoorns ontwaren. In de kijker liepen ook de honden die gretig van de lentezon genoten. Een innig duivenpaar rustte uit op een tak. De tuin deed z’n ding zonder dat ik er ook maar iets mee te maken had. Het was de hoogste tijd voor schoffelen, het weghalen van onkruid, en hier en daar wat bijsnoeien. Ik liet het werk aan een tuinman over, en keek machteloos toe. De man deed bepaalde dingen anders en wellicht beter dan ik zou gedaan hebben. Ik was hem dankbaar. Ik leerde aanvaarden dat de tuin ooit ook zonder mijn hulp zal voortleven. Tuinen leven langer dan mensen.

* * *

Van m’n druivelaar kon ik twee takken boven het raam zien hangen. Nog geen enkel teken van leven in het knoestige hout. Elke dag bekeek ik angstig de droge bast. De hele tuin beleefde zijn jaarlijkse verrijzenis, maar mijn twintig jaar oude druivelaar speelde niet mee. Vorig jaar verloor ik al een dierbare boom. Ik wilde niet opnieuw van een oude vriend afscheid nemen.

* * *

Wanneer ons lichaam het goed doet, staan we daar niet lang bij stil. Enkele weken in de lappenmand herinneren ons eraan hoe kostbaar een goede gezondheid is. In zijn vijandelijke aspect berooft de griep ons van comfort en geluk, maar in zijn gedaante van vriend komt hij met geschenken in de vorm van inzichten. De cocon van een ziekbed is zoals de zwellende bot op een tak, waarin wijsheden voor de toekomst in embryonale vorm opgevouwen zitten. De herfst reeds aanwezig in de lente.

* * *

Ik weet niet wanneer ik weer op de been zal zijn, ik laat zaden planten in de tuin voor herfstbloemen Masaoka Shiki (1867-1902), Nr. 179 (1902)

* * *

Enkele dagen geleden wuifde ik Vriend Griep uit. Voor een afscheidsknuffel bedankte ik. Ik zette m’n eerste stappen buiten en merkte opgelucht dat de druivelaar me vandaag liet zien dat hij gezond is en in de herfst weer druiven zal brengen. Leren vertrouwen, weer iets opgestoken.

Good luck en tot ziens.

Uw trouwe dienaar, FB