Er wordt gezegd dat filmmakers vooral verhalen moeten vertellen over wat ze het best kennen. Bij Lukas Dhont is dat de gevoelswereld van zachte zielen die geconfronteerd worden met het harde van de realiteit en onze samenleving. In Girl was die zachte ziel een jongen die een meisje wil zijn, maar opbokst tegen fysieke en psychologische barrières. In Close is dat de twaalfjarige Léo die een diepe vriendschap koestert voor zijn buurjongen Remi. Boezemvrienden dus. Maar op school vindt men hun hechte band wat ‘vreemd’. En het roddelen begint. Léo reageert plots en fel door zijn vriend op afstand te houden, wat Remi niet wil en kan begrijpen.

Een meer tedere film dan Close zal je dit jaar niet vinden. Dhont weet heel goed hoe hij kwetsbaarheid en complexe gevoelens bijna tastbaar moet maken. Hij kijkt niet naar zijn personages, hij bestudeert ze, vooral wanneer ze zwijgen en heel veel denken. Ongelofelijk hoe Dhont zijn jonge acteurs tot zulke hoogstaande vertolkingen weet te gidsen.

De regisseur slaagt er ook in om aan alle lagen van zijn film betekenis te geven. Heel mooi en poëtisch is hoe hij de seizoenen en de veranderende kleuren in de film gebruikt. Dhont zegt daarover: “Ik wilde praten over fragiliteit en brutaliteit, mannelijkheid en vriendschap. Toen ik daarover nadacht, zag ik voor mij een bloemenveld én jongens in dat veld. Voor mij steekt er enorm veel fragiliteit en kleur in zo’n decor. Het was enerzijds een manier om op cinematografisch vlak een kindertijd te representeren. Anderzijds kon ik door het afkappen van die bloemen – dat voor een meer aardse, bruine tonaliteit zorgt – het verdwijnen van die fragiliteit en kindertijd weergeven. Er wordt meer plaatsgemaakt voor machines, geweld en zelfs maskers – in onder meer de ijshockeyscènes. Ik probeer altijd in elke laag, dus ook in de kostuums en de decors, de intenties door te laten schemeren. En het terugkeren van kleur later in de film drukt voor mij een stuk hoop uit dat iets opnieuw kan beginnen. Ik zag daar heel veel mogelijkheden in.”

Dhont lijkt wel minder geïnteresseerd in een nog forsere opbouw van bepaalde scènes. Een enorm pakkend moment toont hij eenvoudigweg niet, wat de dramatische impact nog krachtiger maakt. Maar het voornaamste conflict naar het einde van de film toe wordt dan weer in een minuut min of meer opgelost. Een andere regisseur had daar zeker een hele sequens aan gewijd, al had hij of zij nooit zo’n subtiele en krachtige film kunnen maken.

Het vertelt iets over de impact van Close wanneer overal ter wereld bezoekers de bioscoopzaal verlaten met een brok in de keel. In Cannes haalde de film een gedeelde Grand Prix binnen. Intussen heeft hij nog veel meer prijzen gewonnen. Dhont kan nu min of meer maken wat hij wil. En de kans zit er zeker in dat hij vroeg of laat een waar meesterwerkje schept.

‘Close’ speelt nu in de zalen