‘Black Panther: Wakanda Forever’ betekent nieuw dieptepunt voor Marvel-cyclus ★☆☆☆☆

De 29 Marvel-films kunnen op een hemelsbreed kwalitatief spectrum worden gezet. De betere, zoals Black Panther, overstijgen het superheldengenre door de motivaties van hun personages – liefst zowel de held als de slechterik van dienst – thematisch relevant te maken. Andere, zoals Thor: The Dark World, komen dan weer niet verder dan een brij van kindse superheldenmeuk. De meeste van de inmiddels 29 Marvel-films houden het veilig ergens in het midden van die twee polen, maar het is pijnlijk om te zien hoe uitgerekend Black Panther: Wakanda Forever, het vervolg op een van die betere prenten uit de superheldenstal, een nieuw dieptepunt in de filmfranchise is.

Aan een paar dingen ligt het niét. De film brengt om te beginnen een gepast tribuut aan de betreurde Chadwick Boseman, de originele Black Panther, die ons in 2020 helaas is ontvallen. En Letitia Wright zet als Shuri, de volgende drager van het zwartepanterkostuum, een geloofwaardige nieuwe superheldin neer. Maar ze moet helaas aantreden in een onbenullig computereffectenspektakel dat zowel haar présence als het originele materiaal te weinig eer aandoet.

Centraal in de gebeurtenissen van Black Panther: Wakanda Forever staat de strijd tussen Wakanda, een Afrikaans rijk dat dankzij een mysterieus erts over spitstechnologie beschikt én daardoor verborgen blijft voor de wereldmachten, en Talokan, een eveneens hoogtechnologische natie van op de zeebodem levende mensachtigen. Die wordt aangevoerd door de Azteekse god Namor (Tenoch Huerta Mejía), met als belangrijkste kracht dat hij vinnen aan zijn enkels heeft waarmee hij – als een vliegende vis – ook boven zee kan fladderen. Voor de Marvel-nerds: Namor staat in de papieren superheldenverhalen bekend als de Sub-Mariner, een moreel ambigu wezen dat al sinds 1939 in de strips opduikt. Het is een best geliefde figuur, die met Wakanda Forever helaas zijn entree op het scherm maakt in een bij momenten verbijsterend onnozel actiespektakel.

Regisseur Ryan Coogler, die ook al op het klapstoeltje van de eerste Black Panther plaatsnam, staat bekend voor zijn maatschappelijk relevante, kwaaie films, zelfs wanneer hij zich (zie ook al Creed, een prent uit de langlopende Rocky-reeks) aan genrewerk waagde. Dat was ook het element dat van Black Panther een van de krachtigste Marvel-films tot nu toe maakte. Maar met Wakanda Forever, dat niet verder geraakt dan een clichématige parabel over wraak en het geopolitieke opbod van oorlog, toont hij zich ook als een vis uit het water wanneer hij dat grondthema van raciale identiteit achter zich probeert te laten.