LEES OOK. STANDPUNT. Voor een Vlaamse zanger van katholieken huize was de coming out van Will Ferdy een baanbrekende daad

David Davidse (67) heeft in Spanje, waar hij nu woont, een oude vriend op bezoek. “We hebben het hier al veel over Will gehad”, vertelt hij. “Ik ben blij dat ik hem een jaar of tien geleden heb kunnen bedanken voor zijn coming-out en hem heb kunnen zeggen wat dat voor mij betekend heeft. Vóór dat beroemde programma Zo zijn waarin hij zich outte, was ik me eigenlijk niet bewust van mijn seksuele geaardheid. Maar in dat programma zat ook een professor die zei dat als je bij seksuele fantasieën aan mensen van hetzelfde geslacht denkt, je mogelijk homo bent.”

“Voor mij was dat een openbaring. Dit gaat over mij, besefte ik. Maar het commentaar van mijn vader maakte meteen duidelijk hoe moeilijk het zou worden om het ooit te zeggen. Toen kon ik onmogelijk geloven dat er ooit openlijk over homoseksualiteit zou worden gesproken, laat staan dat we zouden mogen trouwen en zelfs kinderen adopteren. Dat leek mij toen, bij de outing van Will, onvoorstelbaar.”

Volgens Davidse was de heersende mentaliteit in de jaren zeventig er nog altijd een van schijnheiligheid. “Mensen aanvaardden wel dat homoseksualiteit bestond, en ze konden het misschien zelfs aanvaarden als het maar niet te dicht in de buurt kwam. ‘Zie maar da ge niet wordt zoals de Will of dieje kleine van nonkel Bob’, zeiden ze dan tegen hun kinderen. Met andere woorden: doe wat je wil, maar hou het stil. Dat heeft Will niet gedaan, en daar ben ik hem dankbaar voor.”

LEES OOK. Will Ferdy (95), de man die als artiest én als mens achter zijn keuzes stond: “Ik ben fier dat ik consequent gebleven ben”

Geen militant

Antwerpenaar Guido Totté, een van de eerste voorvechters van homorechten in Vlaanderen, herinnert zich de outing van Will Ferdy ook nog goed, hoewel de Vlaamse muziek van toen mijlenver afstond van zijn leefwereld. “Die mens had moed, om als populaire zanger met die boodschap te komen. Dat moet je hem nageven, dat betekende wel wat in die tijd.”

Totté was in 1970 als militant actief in verschillende socialistische organisaties. “Daar kon ik als homo mijn verhaal niet kwijt. ‘Doe wat je wilt, Guido’, zeiden mijn kameraden, ‘maar kom er niet te veel mee naar buiten. Aan arbeiders is homoseksualiteit moeilijk te verkopen.’ Ik ging in de jaren zeventig naar de bijeenkomsten van het COC (Cultureel OntmoetingsCentrum), een organisatie die homoseksuelen samenbracht. Maar daar ging ik voornamelijk op zoek naar vriendjes, ik vond het COC niet militant genoeg.”

“In 1976 heb ik met enkele gelijkgestemden in Antwerpen het meer activistische De Rooie Vlinder opgericht. Toen we in 1978 in Gent onze allereerste Homodag organiseerden, was er discussie binnen de organisatie over de deelname van Will Ferdy. De ene helft vond dat hij als katholiek niet thuishoorde in een socialistische organisatie, de andere helft vond dat hij om zijn dappere coming-out wel een plaats verdiende. Ik hoorde bij de laatste groep. We zijn hem dan thuis gaan opzoeken en we hebben het hem gevraagd, maar hij weigerde op te treden op een socialistisch feest.”

“Toen maakte me dat wel boos, maar Ferdy was nu eenmaal geen militant. Hij wilde niet op de barricaden staan, hij wilde gewoon zichzelf zijn. Ik ben altijd strijdlustiger geweest, maar ik heb uiteraard respect voor zijn houding. Wat hij in 1970 gedaan heeft, was zonder meer moedig en heeft voor heel veel mensen heel veel betekend.”