Onze bestemming: het eeuwig geluk. Het leven gaat verder. Niets gaat ooit stuk. Het afscheid van Nicole ‘Josy’ Van Palm (1976) begon met wat ze van plan waren en in 2008 in een liedje goten. Voor altijd samen zijn. Een plan waar vorige week een abrupt einde aan kwam toen Nicole na een avond bij vrienden van de trap viel. “In het midden van hun liefdesnummer”, zal Dirk Van Vooren later in de plechtigheid zeggen. Ze zou kort daarna sterven in het UZ van Brussel.

Het afscheid van Nicole werd hun laatste concert. Frank Sinatra kreeg eventjes de microfoon voor ‘Love and Marriage’. Maar Hugo koos vooral voor muziek van henzelf. Of beter: van zijn Colleke.

De plechtigheid werd bijgewoond door familie, vrienden en fans. En door veel collega’s. Jo Vally, Gert Verhulst, Karen en Kristel van de eerste K3, Gunther Neefs. Niets dan goede worden over Nicole. Over Colleke. Over die zotte doos.

Metekend Sylvie dankte haar ‘Mimi’ voor het liefdesbad waar ze een leven lang werd in ondergedompeld. “Ondanks jullie drukke agenda’s was er altijd tijd voor ons. Het was altijd feest. Hoe zotter hoe liever, met Mimi op kop. Bedankt om mijn leven mooier te maken, en om muziek in mijn leven te brengen.” Ze wou Hugo extra bedanken. “Jij bleef voor haar zorgen. Jij vond dat helemaal normaal. Wij vonden dat bewonderenswaardig. Bedankt dat ze altijd thuis is kunnen blijven.”

Nieuwjaarsfeest

Collega Dirk Van Vooren vertelde dat ‘Nicole en Hugo’ samen in zijn gsm-contacten zitten. En hoe dat een probleem is voor Siri en de carkit. Ik kan maar één persoon tegelijk bellen. “Ze was mis. Je kan toch twee mensen tegelijk opbellen. Zeker als ze Nicole en Hugo zijn. Deze week belde ik opnieuw. Naar Hugo alleen. Maar het voelde alsof ze op de achtergrond meeluisterde.”

Van Vooren keek terug naar hun jaarlijkse nieuwjaarsfeest. “Elke keer aten we fondue. En elke keer pikte ze mijn stokskes en duwde zijn mijn gehaktballetjes in de olie. En at ze zeven chocolade-mignonettes. En dan verstopte ze de papiertjes onder de borden van onze kinderen. De kinderen vroegen of dat normaal was. Ja dat was normaal, dat was ons Colleke.”

Of toen ze als vrouw in de zeventig met Miney Mouse-oren door Disney-land liep. “Ze vroegen weer of dat normaal was? Ja dat was normaal. Dat was ons Colleke.”

Van Vooren kende het duo door en door. Onder meer van de zomershows aan de kust. Ook de laatste jaren bleef het contact intens. “Hij bracht haar nog mee naar onze voorstelling Het spook van de operette. Ze vergat toen al wat. Maar ze bleef altijd dat kleine meisje van 12. En dat meisje kwam af en toe nog eens piepen. Het was prachtig om te zien hoe Hugo voor haar bleef zorgen. Haar alert probeerde te houden.”

Brief van Hugo

Radiopresentator Jan Bosman nam op het einde van de plechtigheid het woord voor Hugo zelf. “Jij hebt me geleerd om te wassen en te plassen. En te koken. Je leerde me bijna alles. Enkel je missen. Dat heb je me niet geleerd. Je missen is nu geen litteken op mijn ziel , maar op mijn hele lichaam.” Over hun favoriete liedje van Barry White: The first, the last, my everything. “Je was mijn eerste, mijn laatste, mijn alles. Ik ga nog heel dikwijls bleiten. Ik moet nog leren sterk zijn. Ik weet niet of ik dat ga kunnen. Graag zien is mooi. Maar te graag zien, wil misschien wel zeggen dat dit verlies niet te dragen is. Wat zal ik je missen, wat zal ik je zo hard missen.”

Vanavond keert Hugo Sigal alleen terug naar Wemmel. Maar met grote valies vol troost. “Neem de tijd Hugo”, zei hun biograaf Filip Osselaer in zijn speech. Op een dag zul je in de spiegel een lach zien. Tussen de tranen desnoods. Nicole zal je hoog in de wolken een knipoog geven. En zeggen: ’t is goed zo.”