Oscar and the Wolf triomfeert in het Sportpaleis: Dit lijkt zijn succesformule ★★★★☆
Oscar and the Wolf maakte deze zomer een glorieuze comeback op Pukkelpop, maar dit weekend keerde de karavaan nog eens terug naar Antwerpen voor ultieme bevestiging. In het Sportpaleis werd je opgezweept door pop royalty, die aan zijn stem en songs eigenlijk al genoeg had om een afgeladen arena te ontroeren. Max Colombie had evenwel nog méér trucs in zijn glinsterende mouwen zitten.
Onlangs ging het licht even op de knip in de bovenkamer van de frontman. Angst, paniekaanvallen en een depressie hielden de ringleider van Oscar and the Wolf weg van het podium en dagelijkse leven. Daarmee kwamen ook de zomerfestivals even op de helling te staan en moest zijn concert in Antwerpen noodgedwongen nòg eens verplaatst worden na alle lockdown-ellende.
Wee de wolf die in een kwaad gerucht staat, wordt al eens gezegd. Maar scepsis was in het Sportpaleis niet echt aan de orde. Antwerpen ging op iets meer dan anderhalf uur volledig voor de bijl, dankzij een overtuigende en charismatische zanger die u in zijn uppie al uit zijn hand kon laten eten. Waar wij ons toch nog enigszins vaderlijk zorgen over maakten? Op de achtergrond werd Colombies gezicht bijna doorlopend uitvergroot op een scherm: in zijn blik hielden tristesse, onzekerheid en een gammel zelfvertrouwen ogenschijnlijk niet afgelaten huis. En die witte winterlaarzen waarmee Colombie de bühne opkwam? Was dat een referentie aan de drassige duisternis waardoor hij moet waden? Ach ja, misschien zijn wij wel eerder drama queen dan daddy. Hoe dan ook: met een strakke setlist en spanningsboog raakte zijn roedel wolven alleszins nooit de pas kwijt in het drasland.
Ruggensteun kreeg Colombie door die zeskoppige groep muzikanten, geflankeerd werd hij dan weer door felle spotlights doorheen de set, een laserscherp spektakel in ‘You’re Mine’ en oplaaiend vuur in ‘Joaquim’. Tussendoor was er ook al eens kans op een festieve regenbui van roze confetti tijdens ‘Something in the Air’, of een luid galmend publiekskoor in ‘Breathing’. Geen ogenblik voelde je je niét betrokken bij deze show. Zelfs de showbizztrappen raakten ons, zowaar. Ze katapulteerden ons alleszins terug naar de puberteit (De Soundmixshow!), maar ook naar alle teen-slashermovies waarin een slachtoffer het hoekje om werd geholpen in de bleachers. Sluimerend onheil en fonkende praal: op de één of andere manier lijkt dat de succesformule van Oscar and the Wolf.
Even waanden we ons net zo lief in een broeierige nachtclub, toen de aan Charlotte de Witte schatplichtige publieksfavoriet ‘You’re Mine’ gelijmd werd aan zijn nagelnieuwe samenwerking met Maceo Plex in ‘All Night’. Dat combo - wellicht ook nooit eerder opgevoerd tijdens de tour - vormde de perfecte opmaat voor de hymne ‘Princes’. De roerige jaren twintig? Die lijken misschien steeds verder af in deze herfst van de ontnuchtering. Maar Oscar and the Wolf deden er in Antwerpen toch alles aan om vooralsnog een Great Gatsby-achtig feest op gang te trekken. Dansen en sjansen: dat was verplicht mijnheer, mevrouw.
In de romantiek wil hij geleid worden, vertelde Colombie ons niet zo lang geleden. Desondanks nam hij trefzeker de leiding bij de paringsdans in het Sportpaleis. Vanaf ‘Strange Entity’, waarin hij “And I’ll take care of your mind” beloofde, tot aan de bisronde met ‘Exotic’, ‘Fever’ en ‘Warrior’ gaf een mélange van euforie en melancholie de toon aan in de arena. Vlak voor ‘On Fire’ vuurde de zelfverklaarde Nightlife Superstar het publiek ook nog even aan, omdat hij ze “wilde zien dansen als nooit tevoren” maar na ‘Joaquim’ hurkte hij dan weer zichtbaar ontroerd neer terwijl hij het publiek monsterde. Mogelijk stond dat sentimentele moment al een paar dagen vast in het draaiboek van de Wolf (werd ‘The Game’ niet héél vlotjes ingezet nadat hij terug rechtstond?), maar dan nog: op dat ogenblik voelden ook wij zachte ontroering wellen in een ooghoek. Topshow.
