Na nog geen twee weken zit de Belgische film Close al aan 102.628 bezoekers in ons land. Daarmee doet de film het flink beter dan de eerste film van Lukas Dhont: zijn debuut Girl haalde in even veel tijd 87.000 bezoekers.

Ook in Frankrijk en Nederland doet de film het sterk. Tegen woensdagavond zouden zo’n 45.000 Nederlanders zijn gaan kijken naar Close, en dat terwijl Vlaamse films het doorgaans moeilijk hebben bij onze noorderburen. In de Benelux kom je dan na twee speelweken uit op zo’n 150.000 bezoekers. Daar kun je nog eens 140.000 Fransen bij tellen.

   • Recensie ‘Close’: Een nieuwe mannelijkheid

Vlaams feestje

Met Close is de Belgische film bezig aan een succesreeks. Het ritueel van Hans Herbots kwam wellicht net iets te vroeg: de release begin september hing nog te kort bij de zomer. De succesreeks begon eind september met de natuurdocumentaire Onze natuur, die ruim meer dan 100.000 bezoekers verleidde. In tussentijd was er nog Rebel van Adil El Arbi en Bilall Fallah en Zillion van Robin Pront, die al na een week een feestje kon vieren met 132.000 bezoekers. Dat leidde tot de uitzonderlijke situatie dat op 2 november Vlaamse films maar liefst 60 procent van de ticketverkoop uitmaakten van Kinepolis.

Op voorhand werd er met enige zenuwachtigheid uitgekeken naar dit najaar, waarin uitzonderlijk veel belangwekkende Vlaamse films elkaar in hoog tempo opvolgen. Er viel te vrezen dat Vlaamse films mogelijk in dezelfde vijver vissen, en dat mensen maar zoveel Vlaamse films in enkele maanden wensen te bezoeken. Al die Vlaamse films beconcurreren ook elkaar in dezelfde pers om aandacht. Maar wie vreesde dat de Vlaamse films elkaar zouden kannibaliseren, was mis, zegt Jan De Clercq van Lumière. ‘Integendeel: ze versterken elkaar. Die les hadden wij geleerd uit Girl, dat uitkwam in dezelfde periode als Niet schieten. De ene sterke film geeft zin in de andere.’

Lumière baat ook bioscopen uit in Brugge, Antwerpen en Mechelen. Daar stelden ze begin november vast dat hun ticketverkoop zelfs voor 80 procent ging naar Belgische films. ‘In onze zaal in Mechelen waren op 1 november 690 van de 716 tickets voor Vlaamse films. Dat is nooit vertoond’, zegt De Clercq.

De publieksopkomst genoot ook van een boost door een ticketactie die werd opgezet door het Vlaams Audiovisueel Fonds, waarbij bioscoopbezoekers voor de prijs van één toegangsticket met twee personen naar de film kunnen. Voor de film Close loopt die actie nog tot 17 november. Het gratis ticket wordt bekostigd door de deelnemende bioscoop, terwijl de bijbehorende promotiecampagne is betaald door het VAF en de deelnemende mediagroepen.

Ook in de multiplex

Niet alleen de Vlaamse films deden het goed in de arthousezalen. Triangle of sadness van Ruben Östlund deed het zo’n 25 procent beter dan zijn vorige Gouden Palmwinnaar, The square. In de multiplexen hebben ze dan weer sinds vorige week een klepper die de kassa’s doet rinkelen: Black panther 2. Maar ook daar blijft Zillion de zalen doen vollopen, zegt Anneleen Van Troos van Kinepolis. ‘Die twee films steken er met kop en schouders bovenuit: de rest haalt een pak minder bezoekers. De nummer 3 en 4 zijn Black Adam en de familiefilm Lyle, Lyle, Crocodile. De top 5 wordt afgesloten door Close, die het zelfs beter doet dan in zijn eerste week.’

Er wordt dan ook verwacht dat Close net als Zillion nog lang zal op de affiche staan: minstens tot in januari, wanneer een mogelijke Oscarnominatie nog wat extra volk kan lokken naar Close. In december wordt dan weer veel verwacht van alweer een Belgische film: Le otto montagne van Charlotte Vandermeersch en Felix van Groeningen. Die laatste wist tien jaar geleden meer dan 432.000 Belgen te lokken naar The broken circle breakdown.

‘De bioscopen draaien weer op volle toeren’, zegt Jan De Clercq. ‘Het bioscoopbezoek is goed hersteld van de belabberde coronaperiode, met zijn vele sluitingen en belemmerende coronamaatregelen.’ In die coronaperiode werd de bioscoop wel eens (voor de zoveelste keer) doodverklaard. Maar na de opkomst van tv, video en dvd overleven de bioscopen ook het tijdperk van de streamingplaformen. ‘Zo zie je maar’, besluit De Clercq, ‘de bioscoop is niet uit te roeien.’