De 29-jarige Zanevska woont al van kinds af in België, maar heeft nog steeds veel voeling met haar geboorteland Oekraïne. Voor haar trouw in maart dit jaar, zou de huwelijksplechtigheid doorgaan in Odessa, een stad in Oekraïne. Maar dat kon niet door de oorlog. “Het was niet het moment om er te feesten”, zei ze toen.

Op de court was er niets van te merken. Ze schitterde met zelfs een toernooiwinst in Rouen en mocht met België aantreden in Glasgow tijdens de Billie Jean King Cup, maar mentaal voelt ze zich allesbehalve oké. “Ik wil niet klagen, want ik heb het geluk nog in leven te zijn. Ik heb zoveel dingen in mijn leven om dankbaar voor te zijn. Maar ik moet mezelf daar constant aan herinneren, want ik heb het elke dag heel moeilijk”, zegt Zanevska in haar boodschap.

“Sinds 24 februari, de start van het conflict in Oekraïne, is mijn leven gescheiden in een voor en na. Sinds dag één herhaal ik tegen mezelf dat ik me niet slecht mag voelen omdat er mensen hun leven, families en huizen verloren. Maar telkens ik iets voor mezelf doe, voel ik me schuldig. En ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Ik blijf mezelf maar zeggen dat ik sterk moet blijven zodat ik mijn familie in Oekraïne en anderen kan helpen”, begint Zanevska haar verhaal.

Een andere realiteit

“Maar de laatste maanden ging het slechter met me. Het werd alsmaar moeilijker om ook maar iets te doen”, geeft ze toe. “Het enige dat me een beter gevoel gaf, was wanneer ik op de baan stond om een match te spelen. Tijdens zo’n wedstrijd zat ik even in een andere realiteit. Het werkte voor een korte periode. Maar de laatste tijd is het pas echt doorgedrongen. Ik ben niet oké.”

“Hoe je moet spelen en presteren terwijl je geen contact hebt met je familie en als je weet dat er op één dag meer dan honderd raketten op je land zijn afgevuurd? Niemand weet het. Ik weet dat iedereen weleens problemen heeft en dat het oké is om niet oké te zijn. Maar de vraag is: wat doe je eraan? Mijn prioriteiten in het leven zijn veranderd. Ik heb elke dag alles gegeven, maar ben nu op een muur gebotst. Ik heb moeite om mezelf wat rust te gunnen. Zelfs hierover voel ik me schuldig.”

Toch sluit Zanevska hoopvol af: “Ik hoop en bid dat ik binnenkort de champagne kan laten knallen met mijn familie voor de zege van Oekraïne. Dat er eindelijk rust in onze hoofden komt.”