‘Bayonetta 3’ is een paar maten te groot voor de Nintendo Switch

Ik weet dat het vloeken in de kerk is om ‘Bayonetta 3' zijn, in vergelijking met andere actiegames, povere graphics aan te wrijven: de ‘Bayonetta’-games horen, al sinds de tweede game uit 2014, thuis op Nintendo-consoles. Hun ontwikkeling werd bekostigd door Nintendo, dus het is Nintendo’s game, punt. Op zich heeft het dus weinig nut om dat de game euvel te duiden, en zo goed als geen enkele wereldwijde collega heeft dat dan ook gedaan. Maar ondergetekende vindt het nu toevallig wél relevant: er was iets in ‘Bayonetta 3’, dat ik met enig uitstel doorspeelde na de release eind oktober, wat niet in de haak zat.

Het is een game met grootse ambities, met een episch verhaal waarin meer dan één wereldstad in de vernieling wordt geslagen en je bevallige hoofdpersonage dartele radsprongen maakt tussen de instortende torengebouwen door. Er gebeurt onnoemelijk veel tegelijk op het scherm. Maar dat trekt de Nintendo Switch, het enige toestel waarop de game dus verscheen, gewoon niet.

Begrijp me niet mis: dat geldt lang niet voor alle Nintendo Switch-games. Recente toppers als ‘Mario + Rabbids: Sparks of Hope’ hebben evengoed wèl een moderne glans over zich heen. Maar wanneer gamemakers iets anders willen dan cartooneske of gestileerde graphics gaat het mis op de Switch. Er zit daardoor een visueel deficiet in ‘Bayonetta 3’ dat de makers – het Japanse PlatinumGames – niet kunnen goedmaken met de (overigens stralende) stilering waarin ze hun game hebben verpakt. In de cutscenes valt het nog mee, maar zeker tijdens de speelbare sequenties valt hetgeen wat er op het scherm gebeurt al te vaak uiteen in veelkleurige blubber.

Er was tegelijk veel wat me charmeerde aan ‘Bayonetta 3’. De game heeft een vaardig ritme, en levert veel verschillende gameplayregisters in één: op het ene moment ben je vijanden aan het elimineren met je blatende blaffers en je dodelijke stilettohakken, op het andere berijd je een reusachtige technicolor-krab over de gevels van neerstortende wolkenkrabbers. De game heeft ook een strak progressie- en upgradesysteem, met onder meer een skill tree waarin iedere nieuwe stap een voelbare toevoeging aan je krachten betekent.

En dan zijn er de échte nieuwigheden. Zoals je summons: reusachtige wezens – zoals een kaiju-achtig monster en een reuzenheks die zo uit ‘World of Warcraft’ lijkt te zijn weggelopen – die je bijstaan in de strijd tot hun metertje eventjes is gedraineerd. Of nieuwe sidekick Viola, die je op bepaalde momenten ook kunt spelen voor een potje ‘Devil May Cry’-achtige actie met katana’s en een blaffer. Er is veel om van te houden in ‘Bayonetta 3’, dat charmeert in al zijn eigenzinnigheid en volstrekt solide is in zijn gamedesign, met een duizelingwekkend aantal beschikbare combo’s.

Dat is allemaal geweldig, als je tenminste ordentelijk zou kunnen zien wat er gebeurt. Dat je vijanden op veel te veel momenten doorzichtig moeten worden gemaakt omdat je anders je hoofdpersonage niet meer kunt zien is alvast een zwaktebod, en zeker in de gevechten jaagt de scherpte van de graphics – qua rijkdom aan details daterend uit het PlayStation 3-tijdperk –een game die een veel breder publiek had kunnen raken resoluut richting een kleine groep fans die het niet erg vindt om daar doorheen te kijken. Strikt figuurlijk, in dat laatste geval.