Het hebben van kinderen is niet alleen maar rozengeur en maneschijn en zeker bij etenstijd kan het geduld van jonge ouders al eens op de proef gesteld worden. Zo ook bij de Amerikaanse mamablogster en schrijfster Bunmi Laditan die elke dag drie jonge snaken aan tafel heeft zitten. Geen pretje, vindt ze zelf en ze doet dan ook op grappige wijze haar relaas op Facebook. Ondertussen kon de post al op meer dan 50.000 likes rekenen en werd ze meer dan 26.000 keer gedeeld.

"Etenstijd. Ik ben het meer dan beu. Ik wil geen eerste minister worden, maar als ik dat wel zou willen dan zou mijn enige standpunt zijn dat kinderen onder 10 jaar enkel shakes te eten krijgen tot ze voor zichzelf kunnen koken. Ik zou ook het idee van kostscholen voor driejarigen introduceren, want geen enkele volwassene slaagt er in om niet een deeltje van zijn of haar kostbaar verstand te verliezen als je veel tijd doorbrengt in het bijzijn van deze demografische groep."

Kleine koala

"Ik ben etenstijd zo moe. Elke avond is een gekkenwerk van moeders en vaders die verplicht worden hun leven te verspillen aan het proberen overtuigen van hun kinderen dat ze moeten blijven leven door het verteren van noodzakelijke voedingsstoffen. Je ziet toch ook geen kleine koala's en buffels bamboe en gras uitspuwen? Je hoort een kleine alligator toch ook niet zeggen 'Mama, deze gazelle is te pezig. Het is warm. Mama, het bloed is warm. Het is warm mama. Kun je er op blazen tot ik er zelf toe in staat ben?' Nee. Dat is enkel het geval bij menselijke kinderen."

"Ik ben het zo beu om eten voor hen klaar te maken en ze dan naar hun bord met gebakken kip, geroosterde aardappelen en maïs te zien zitten kijken alsof ze een berg eendentongetjes op een bedje van babyvingertjes afgewerkt met teennagels en lepra voorgeschoteld krijgen. Het is geen vergif kinderen, het is voedsel."

Superrobots

"Laat ze gewoon zitten, zeggen sommigen. GENIAAL. Ik blijf gewoon aan tafel zitten terwijl er eentje zit te snikken en de andere twee elkaar naar het leven staan. Of nog beter, ik haal het eten weg en blijf het hen opnieuw en opnieuw serveren alsof dit een soort opvoedingskamp is of een KGB-training om hun wil te breken zodat ik ze kan heropbouwen tot een soort superrobots. Ik haat mijn kinderen niet, ik haat etenstijd."

Maar Laditan heeft ook een mogelijke, zij het wel onpraktische, oplossing voorhanden. "Wij ouders moeten samenwerken. In plaats van al onze kinderen individueel in onze eigen huizen te voeden, moeten we hen op straat te eten geven aan lange picknicktafels terwijl ze zij aan zij van elkaar zitten en te afgeleid zijn door elkaars aanwezigheid dat ze gewoon eten. We kunnen zo niet verder blijven leven. We hebben een oplossing nodig? Wat denk je, doe je mee?"