Een open boek? Wie de recente, opgemerkte Alex Agnew-podcast met haar beluisterde, weet dat An Lemmens (42) rigoureuzer dan wie ook een lijn trekt tussen wat ze wel en niet wil delen. Op een sofa zitten we, in de zorgboerderij van een goede vriendin. Want dat decor had de moeder van twee uitgekozen om er haar vierde collectie voor kledingmerk LolaLiza voor te stellen.

Wat mis ik in mijn kleerkast? Met die vraag ben je aan je LolaLiza-collectie begonnen. Als ik naar het resultaat kijk, denk ik: kleur, dát miste je.

“Ergens klopt dat wel. Ik merkte dat ik meer en meer naar gemakkelijk zwart ging, want daar hoef je niet over na te denken. Maar uiteindelijk was het toch vooral de herfst die de grootste inspiratiebron vormde. Ik had met LolaLiza twee zomercollecties en een feestcollectie gemaakt. Voor de hand liggend, omdat ik graag jurken draag en omdat een feestcollectie past bij mijn glamoureuze kant. Toen ze mij opnieuw vroegen, zei ik tot hun verbazing: mag ik alsjeblieft een gezellige herfstcollectie maken?” Want deze kleren, dat is zoals ik écht ben. De An thuis, de An die mijn vriendinnen kennen. Ik woon in een bos, en ik vind het fantastisch om elke herfst te zien hoe de kleuren veranderen. Velen zien de herfst als het seizoen waarin de bladeren van de bomen vallen, de trieste overgang naar de winter, waarin ze dan hopelijk een leuke kerst kunnen vieren. Maar voor mij is dat totaal niet zo. Ik vind de herfst zalig. Ik geniet van de prachtige, zonnige dagen. Van wandelingen in het bos. Dat gevoel wilde ik in mijn collectie stoppen. Vandaar dus al die kleuren. Eigenlijk is dat gewoon het gebladerte dat ik zie vanuit mijn slaapkamer.”

Hoe is jouw kleerkast veranderd, door de jaren heen?

“Ik ben er gemakkelijker in geworden. Dat kan ook niet anders, als je ouder wordt. Vroeger was ik, als ik ook maar één stap buiten de deur zette, helemaal opgetut. Nu is dat het geval niet meer. Tenzij het voor het werk gebeurt, natuurlijk. Maar anders zal je mij echt zelden opgekleed zien, of met make-up.”

Omdat het allemaal net iets minder belangrijk is dan als je jong bent?

“Ja. Ik maak mij geen zorgen meer over wat mensen denken als ze mij zien. Waar dat vroeger misschien wel zo was. Pas op, ik ben geen sloor geworden. (lacht) Maar ik maak me hoegenaamd niet druk over wat mensen zouden kunnen denken of zeggen. En dat is keiplezant.”

Is er iemand die je fascineert in de wereld van de mode? Had je inspiratiebronnen voor je collectie?

“Daar ben ik weinig mee bezig. Ik denk dat juist daarom mijn collectie mensen aanspreekt. Omdat ze geen rekening houdt met: wat is er nu in? Maar gewoon kijkt naar: wat wil ik dragen? Ik ben een moeder van twee kinderen die aan de schoolpoort moet staan, ik heb huisdieren,… Ik wil ’s ochtends niet moeten nadenken over wat ik aantrek. Maar ik wil er wél een beetje leuk uitzien. Grappig is dat ik absoluut een lange trui-jurk in mijn collectie wilde. En die blijkt nu heel trendy.”

Je beviel in maart van je tweede kind. Klopt het cliché? Eén, dat gaat. Maar twee? Stukken zwaarder.

“Nee. Eén kind in je eentje? Heftig. Twee kinderen met twee? Ça va. Zo voel ik het aan. De vorige keer stond ik er alleen voor, nu is er iemand die evenzeer voor de kinderen zorgt.”

Hebben die kinderen je kijk op je carrière, of waar je naartoe wilt in je leven, veranderd?

“Om eerlijk te zijn: ik heb nooit een kijk gehad op mijn carrière. Ik heb het ongelofelijke geluk dat die loopt zonder dat ik ooit heb moeten vechten om mijn plaats, of heb moeten mouwvegen bij mijn bazen. Ik ben daar niet mee bezig. Maar ik werk er hard genoeg voor. Ik denk dat eender wie die met mij aan een programma werkt, zal zeggen dat je op mij kunt bouwen.”“Maar die kinderen? Ze hebben niet zozeer mijn blik op mijn carrière veranderd, ze hebben misschien wel de blik van mensen op mij veranderd. Want hoe vaak ik er niet over word aangesproken? Je bent nu de veertig voorbij, je hebt twee kinderen, die carrière zal wel kelderen. En dan denk ik: waarom? Waarom is dat nog altijd de verwachting? Ik hoop echt dat het cliché bij mij niet op zal gaan. Het zou jammer wezen dat je al die jaren en al die ervaring die je hebt opgedaan, overboord moet gooien, en iets anders moet gaan doen.”“Dit gezegd zijnde: ik vind het fantastisch om te zien dat nieuw talent een kans krijgt. Maar ze moeten wel de tijd en de kans krijgen om te groeien. En dat gebeurt te weinig. Ik zie veel jonge talenten die hard worden afgerekend op wat ze doen.”

In de podcast van Alex Agnew vertelde je dat er heel wat gebeurd is, de voorbije jaren. Zo heb je je vader en je zus verloren. Wil je iets delen over de persoon die je geworden bent door wat er zich in je leven heeft afgespeeld?

“Ik hecht nog meer belang – al deed ik dat tevoren ook al – aan mijn eigen kleine kring, en mijn gezin. Mijn kinderen, mijn partner. Aan wie ik rondom mij heb. Mijn gezin blijft mijn veilige haven om naar terug te keren. Dat is enorm belangrijk voor mij. Ik zal nooit iets boven het geluk van mijn gezin zetten. Ook mijn carrière niet.”

En wat is het waar je naar streeft in die gezinsbubbel?

“Ik wil kinderen die gelukkig kunnen opgroeien. En ik wil hen alles kunnen geven. Daarnaast wil ik ook zelf genieten van die kinderen. En van de tijd samen. Ik heb supertof werk, maar ik ga nooit iets nastreven dat ervoor zou zorgen dat ik moet inboeten op family time, of op mijn kinderen zien opgroeien.”

Je hebt ondertussen wel een probleem thuis: je dochter Zappa-Rosa wil meedoen aan The voice kids.

“Ja. We spelen thuis al die programma’s na: The voice kids, Belgium’s got talent … Noem maar op. Heel schattig. Maar haar ook echt laten meedoen? Dat gaat niet gebeuren. (lacht) Ik heb haar nu beloofd dat ze eens mag meekomen naar de repetities van The voice en dan iets mag zingen.”

Ook een mooi verhaal: je bent met haar naar Billie Eilish geweest, en jij was tot tranen toe ontroerd.

“Ik vond dat zo mooi om te zien: dat Sportpaleis tot de nok gevuld met kinderen. Meestal staan de meegekomen ouders er dan maar verveeld bij, maar nu durf ik te vermoeden dat ze allemaal hetzelfde beseften: hoe fijn het is dat onze kinderen zo’n voorbeeld hebben. Dat dát de sfeer is waarin ze groot mogen worden. Waarin er veel aandacht is voor wie ze zijn, hoe ze zichzelf kunnen zijn en mogen ontdekken wie ze zijn, met het besef dat ze voor elkaar moeten zorgen en respect moeten hebben voor elkaar. Mijn gemoed schoot vol omdat ik dacht: wat een geluk hebben ze met zo’n voorbeeld. Omdat wij dat niét hadden.”

Jij had mensen als Courtney Love, de vrouw van Kurt Cobain. De frontvrouw van rockgroep Hole.

“Ik had heel ongelukkige voorbeelden. (glimlacht) Als ik daar nu op terugkijk? Je wilt niet dat dát de voorbeelden van je kinderen zijn. Ik kan me voorstellen dat mijn ouders er niet echt blij mee waren. Want je spiegelt je daar toch aan. Je romantiseert dat.”

Noem één ding waarvan je hoopt dat jouw kinderen het zullen hebben? Of weten?

“Zelfvertrouwen. Dat ze erop vertrouwen dat ze het zelf kunnen. En het waard zijn. Dat is een goede steen om verder op te kunnen bouwen.”

Toen ik onlangs actrice Marie Vinck sprak, vertelde ze dat ze het een wurgende gedachte vindt dat ze een kind op een wereld heeft gezet waar het zo slecht mee gaat. Oogkleppen zijn haar verdedigingsmechanisme geworden, in het omgaan met het nieuws.

“Herkenbaar. Het komt allemaal nog harder binnen, met kinderen. Je maakt je héél hard zorgen over de wereld die je voor hen achterlaat. Ik ben daar enorm mee bezig. Tegelijk vraag ik me ook af: hadden onze ouders dat ook niet? Want elke generatie heeft wel een oorlog gekend. Er was altijd al dat klimaat waar het niet goed mee ging. Maar het klopt, van zodra je kinderen hebt, wordt dat allemaal nog belangrijker. Want het draait niet meer om jou. Je wilt niet dat er iets fout gaat met de wereld waarop je kinderen rondlopen.”

Zappa-Rosa is bijna acht. Stelt ze daar al vragen bij?

“Onlangs was ze op de gps aan het uitzoomen en zei ze: Ha, daar is Oekraïne op de landkaart. Ik ga eens inzoomen en kijken of ik bommen zie. En ik dacht: hoe verschrikkelijk! Want dat is wat ze meekrijgen. Eigenlijk had ik liever gewild dat ze die dingen niet moesten horen. Maar het sluipt er toch in, door gesprekken op school, of dingen die ze thuis hoort of op tv ziet. En eigenlijk vind ik dat zij nog niet al te veel mee bezig moeten zijn met het feit dat de wereld ook een onveilige plek is. Ze moet weten dat de wereld een veilige plek is. Maar ik probeer het soms ook wel, hoor. Dan vraag ik: Als er nu een meneer komt en die zegt dat hij puppies in zijn auto heeft, wat ga je dan doen?”

Wat een strikvraag!

“En dan zegt ze: Dan ga ik vragen of hij mij eerst foto’s kan laten zien van die puppies, want ik ga niet mee als hij geen puppies in de auto heeft. Oké, denk ik dan, dat is al goed nagedacht, maar eigenlijk tóch niet het antwoord dat ik wilde horen. (lacht) Echt: je wil niet dat ze weten dat de wereld een kwade plek kan zijn, maar je moet ze toch ergens ook wapenen. Het is moeilijk. En het nieuws, inderdaad … Krantenapps? Ik open ze niet meer, want het is een en al ellende. Je wordt er niet vrolijk van. Er is nooit goed nieuws en het slechte nieuws wordt dan nog eens overgedramatiseerd. Afschuwelijk. Het maakt mensen bang en ongelukkig, en het creëert een klimaat van ‘ieder voor zich, en de ander is slecht’. Ik vind dat heel erg.”

Wat mag er nog? Van welke deur ben je nieuwsgierig om te weten wat er achter ligt, mocht die opengaan?

“Wat mijn carrière betreft, zou ik graag terug willen naar waar ik begonnen ben: tv-maker zijn. Ik ben door de jaren geëvolueerd naar ‘de presentatrice van grote shows’. Maar eigenlijk zou ik heel graag nog eens zelf tv willen maken, zoals in mijn beginjaren.”

Ondertussen ben je bezig aan weer een seizoen van The voice van Vlaanderen. Wat zie je, vanuit het centrum van dat circus? Wat blijft je eraan fascineren?

“In de eerste plaats is het een programma dat ik maak met mensen die allemaal goede vrienden zijn geworden. Onze band is heel hecht, wat ervoor zorgt dat je met een trouwe ploeg samen keihard werkt om iets moois op tv te brengen. Voorts sta ik elk jaar toch weer verstomd van sommige kandidaten. Mensen waarvan ik me afvraag: waar heb jij al die tijd gezeten? Als ik daarnaast ook mensen zie waarvan je het absoluut niet verwacht dat ze zich zouden inschrijven voor een zangwedstrijd op tv, dan ben ik trots dat The voice een merk is geworden waarvan mensen weten dat het oprecht is. En geen programma dat kandidaten kleineert.”

Dan wil ik nog vragen naar de migraine waar je al zolang mee kampt. Hoe gaat het daar mee?

“Dat blijft aanwezig. Het verdwijnt vanaf maand vier tot maand negen in mijn zwangerschap, maar daarna komt het gewoon terug. Dat zal zo blijven. Ik had iemand die mij er goed mee kon helpen, maar hij is jammer genoeg overleden. En nog niemand heeft mij op dezelfde manier kunnen helpen. Het is eigenlijk al zo’n gewoonte… Het is kut als je het hebt, maar ik ben er inmiddels bijna een machine in geworden: ik doe gewoon door. Of ik nu in bed ga liggen en afzien, dat is even erg als doordoen en afzien. Soms gaat het echt niet. Maar zeker als ik moet werken, met opnames of zo, dan doe ik gewoon door. Hoe verschrikkelijk dat ook is.”

Wie is...An Lemmens (42) brak als presentatrice door bij muziekzender TMF. Ze was te horen op Studio Brussel en QMusic, en raakte vooral bekend als presentatrice van grote shows op VTM, zoals So you think you can dance, The voice van Vlaanderen en The voice kids. Ze zetelt ook in de jury van Belgium’s got talent. In 2014 beviel ze van dochter Zappa Rosa, in maart dit jaar van zoon Roscoe.