Sarah Moeremans maakte ‘Shut Up and Play With Me’ met Het Zuidelijk Toneel: ‘Er komt zelfs naaktmikado van’

‘Er komt zelfs naaktmikado van.’ © Sofie Knijff
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Sarah Moeremans stoeide zes weken met twee acteurs, het resultaat heet Shut Up and Play With Me.

Sarah Moeremans is de dochter van acteurs Gilda De Bal en Walter Moeremans, ze is getrouwd met een acteur en ze is actrice. Haar speelse benadering van repertoire – zoals werk van Henrik Ibsen – is haar handelsmerk als regisseur en coartistiek leider van Het Zuidelijk Toneel.

U schrijft op uw website ‘alles is te relativeren, behalve het spel’.

Sarah Moeremans: Als kind van twee spelers besefte ik: spelen is een ernstige zaak. Er was één reden waarom mama niet kon thuisblijven: vanavond moet ik spelen. Dat ik nu een stuk over dat spel maak, heeft twee urgente redenen. Acteren is een kunde. Niet iedereen kan het, al lijkt men dat soms te denken. De tweede reden is de populariteit van games, zoals live action role-playing of puzzelen. Veel spellen hebben een doel: je wint iets. Ik maak een spel om het spel.

Spelen is een ernstige zaak.

Op de promofoto poseert acteur Joep van der Geest met pepertjes rond zijn vingers, en Louis van der Waal draagt een halssnoer van soesjes. Zijn dat de kostuums?

Moeremans: Nee, ze komen op als het kunstenaarsduo Gilbert & George, in pak. De pepertjes en soesjes tonen wél het mechanisme. We gebruiken voorwerpen om dingen te doen waarvoor ze niet gemaakt zijn. In de openingsscène zien de twee een buislamp. Ze rollen hun jasjes tot een bal en gebruiken de buislamp als basketring. Dan zien ze bezemstelen. Met die stelen doen ze alles, behalve vegen. Er komt zelfs naaktmikado van.

Welk verhaal vertellen zij?

Moeremans: Er wordt niets gezegd, er is geen verhaal. De scènes tikken elkaar aan, zoals in Der Lauf der Dinge van Peter Fischli en David Weiss. Die film begint met een volle vuilniszak die boven een autoband bengelt. De band rolt weg en tikt een emmer aan, de emmer raakt een plank enzovoort. Die kettingreactie tussen spulletjes oogt wonderlijk. Het betekent niets. Je ziet de kunde. Ook Homo Ludens, een essay van Johan Huizinga over de sociale functie van het spel, inspireerde me. Het publiek moet niet meespelen, alleen kijken zoals je naar spelende kinderen kijkt. De missie? Je bevrijden van het idee dat doelloos spelen kinderachtig is. Spelen stretcht de geest. Zoals George Bernard Shaw zei: we worden oud omdat we stoppen met spelen.

Verleidt u ooit nog uw moeder tot spelen?

Moeremans: Ik heb een idee. Misschien moet ik het haar via deze weg vragen? Al vrees ik dat ik te laat ben. Moeder?

Het Zuidelijk Toneel, Shut Up and Play With Me. Première: 26/11 in Tilburg. Tot 14, 15, 16/12 te zien in KC Nona, Mechelen. Info: hzt.nl.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content