‘De frivole immer aanvallende Rode Duivels lijken dood en begraven’: Hans Vandeweghe over België-Canada

De frivole, immer aanvallende Rode Duivels van het tweede decennium van de 21ste eeuw lijken dood en begraven. De Rode Duivels van het derde decennium zijn die van de twintigste eeuw. Ze zijn terug bij af: zelf furieus aanvallen lukt niet meer, dan maar de tegenstander in de val lokken. Via één enkele uitbraak scoren - het is alsof Raymond Goethals over hen waakt - zo wint België weer zijn wedstrijden.

In de laatste partij van een verrassende speeldag op het WK - Spanje scoorde zeven keer en won, Duitsland had zeven keer moeten scoren maar verloor - werd België in de eerste helft weggespeeld door Canada, een ploeg met drie toppers en acht op papier middelmatige spelers.

Papier is geduldig en verraderlijk. Aan de rust had Canada 26 baltoetsen in de vijandelijke strafschopzone, België had er vijf. Het Ahmad bin Ali-stadion koos massaal de kant van de jonge Canadezen.

Boze De Bruyne

Canada had moeten scoren in minuut negen na een strafschop na hands van Yannick Carrasco, maar de grote Thibaut Courtois ging hoogstpersoonlijk in de weg liggen van strafschopnemer van Alphonso Davies.

De oude gouden generatie van België bestal de jonge van Canada, maar wat scheelt er toch met het spel van de Belgen? Kevin De Bruyne liet zijn ongenoegen de vrije loop en zo rond het half uur toonde hij met de bal aan de voet nog wel met duidelijke handgebaren wat er niet gebeurde en wat er wel zou moeten gebeuren. Hijzelf was ook niet altijd even zuiver in de passing, de hele wedstrijd niet.

Zelfs toen Michy Batshuayi net voor de rust scoorde op een gave dieptepass van Toby Alderweireld ging hij nog opvallend in discussie met de bondscoach. Ja, die Roberto Martínez ligt toch steeds meer onder vuur. Eden Hazard startte op het veld, Leandro Trossard op de bank. Batshuayi liep in de spits en Axel Witsel en Youri Tielemans speelde in de rug van De Bruyne. Leander Dendoncker mocht als derde man achterin opdraven. Hij zou samen met de andere twee peentjes zweten.

Bij de Canadezen geen geheimen: met Davies van Bayern München hersteld van een spierletsel was Canada op zijn sterkst, en dat betekent een sterke aanval, een iets minder sterk middenveld en een nog iets minder sterke verdediging.

Toch is zelden een wedstrijd tegen een zwakkere tegenstander door de Duivels met meer angst tegemoet gezien dan deze tegen Canada. Waar is de tijd dat groepswedstrijden niet meer dan inlopertjes waren voor het grotere werk dat onmiskenbaar op het pad zou komen, dat het vertrouwen van de natie in de nationale elf bijgevolg grenzeloos was?

Nieuwe realiteit

In de vier voorgaande grote toernooien walsten de Belgen door de poulefase. Met uitzondering van het Europees kampioenschap 2016 waar in Lyon in de poule werd verloren van Italië, maar wel probleemloos de volgende ronde werden gehaald, scoorden de Duivels telkens negen op negen.

De schrik voor Canada was terecht. Dit zijn de Rode Duivels niet meer van Rusland 2018. Het uitje tegen Egypte in Koeweit van afgelopen vrijdag was geen toeval en ook geen wake-upcall, wel gewoon de nieuwe realiteit. De Rode Duivels anno 2022 hebben moeite met snelheid en vooral met hoge intensiteit.

Canadezen waren dan weer vintage Noord-Amerikanen, heel erg bedreven in teamsport waarmee ze opgroeien van in de wieg. Bedreven en gedreven, bereid om de poot te zetten als het moet en conditioneel altijd op en top voorbereid. Een groot deel van de kern, niet in Europa actief, was langer bij elkaar dan welk nationaal team ook, met uitzondering van Qatar dan.

Counteren

De tweede helft startte met twee voor Martínez ongebruikelijk vroege wissels: aan de rust kwam Thomas Meunier in de plaats van Yannick Carrasco en verscheen de reus Amadou Onana in plaats van het jongetje Youri Tielemans. Iets later volgde dan de klassieke en verwachte wissel: Eden Hazard, minder slecht dan tegen Egypte en zelfs in één actie zijn oude flitsende zelf, moest plaatsruimen voor Leandro Trossard.

Canada bleef wel gevaarlijk en kon ook van alle hoeken Courtois bestoken, maar de ballen belandden niet meer tussen de doelpalen. Ook de Belgen hadden nog wel hun mogelijkheden, maar alleen op counters en die werden meestal slecht uitgespeeld. Courtois moest nog één bal pakken en toch verdienden die heerlijke Canadezen minstens een gelijkspel. Het werd een klein en onterecht verlies.

De uitslag van de Rode Duivels piloteert hen meteen naar de eerste plaats in groep F en dat met dank aan het gelijkspel eerder tussen Marokko en Kroatië. De 0-0 was het derde scoreloos gelijkspel na Denemarken-Tunesië en Mexico-Polen.

De vicewereldkampioen had het betere van het spel, maar speelde toch iets te veel met de rem op. Niet onverstandig, want Marokko was erg gevaarlijk op de counter en dwong ook enkele mooie kansen af. Toch was Kroatië meer in het aanvallende derde te vinden dan omgekeerd en had de overwinning iets meer verdiend dan Marokko. Die wedstrijd leerde evenwel dat de Rode Duivels na Canada nog kwade klanten in hun groep hebben, te beginnen zondag aanstaande met Marokko.