Canada! Zijn ze niet beschaamd? Zelden heb ik elf voetballers zo schijterig zien spelen

Zet een toekan op de schouder en een strooien hoedje op het hoofd, want blijkbaar wonen wij allen in Costa Rica. Of ja, misschien toch in België – ik vond Costa Rica al wat muffig ruiken – maar dan het België van 1994, toen ook enkel de keeper deugde. Wat een bende knoeiers was me dat, strompelend en stuntelend tegen een Canada dat, alsof de duivel – níét: Duivels – ermee speelde, het doel maar niet vond.

KROTTERS!

Canada! Zijn ze niet beschaamd? Niet te onderschatten, werd vooraf gezegd. Vier jaar geleden speelden we de halve finale en nu moeten we bang zijn voor Canada! Niet eens Cañada, iets aan of onder een evenaar! Nee, een land van sneeuwruimers en krabbenkokers, van walvisjagers en zeehondenknuppelaars!

Zelden heb ik elf voetballers zo schijterig zien spelen. Beschuldigde, sta op: het oude paard Vertonghen is rijp voor de lijmpot; Dendoncker kwam altijd en overal te laat; Alderweireld mag blij zijn dat die bal per ongeluk bij Batshuayi terechtkwam, die op zijn beurt blij mag zijn dat hij er toch één goed heeft geraakt; Castagne lag ziek in bed en werd vervangen door een ballenjongen in een Castagne-shirt; Witsel dacht nog maar eens dat de zijlijnen de doellijnen waren; Tielemans is een speler voor Anderlecht; Carrasco speelde zoals zijn haar: flets, lelijk en bovenal bescheten; Hazard is twee jaar geleden al gestopt met voetballen, en De Bruyne, zélfs De Bruyne, gaf niet één goede pass.

Ter vervanging van nóg slechter liep Onana drie kwartier in het rond te meppen, gaf Trossard een heerlijk hakje maar rakelde Meunier naar goede gewoonte al wat mooi is aan gort, en het enige wat Openda kwam doen, was zich onderuit laten schoffelen.

Bij Allah, heb je ’t zand ooit zo zout gevreten?

Ze liepen net niet huilend over het veld. Al in de zesde minuut kon je er een om z’n moeder horen roepen. Wat was dit in vredesnaam? Was dit voetbal? Stuur volgende keer de preminiemen. Misschien maar goed dat ze hun OneLove-armband niet mochten dragen, je zou er op slag hetero van zijn geworden. Spéélde Canada zelfs met een keeper?

En dan word ik wakker en zie ik op Facebook dierbare vrienden wauwelen dat ‘we’ het goed hebben gedaan, dat ‘we’ toch maar mooi hadden standgehouden en dat Hazard terug is! Waar? Terug in Tubize? ‘We’ hebben het goed gedaan door niet in ons eigen braaksel te stikken, kijkend naar hoe ‘ze’ er niets van bakten. Dat we hen moeten steunen, zei die vriend nog, bevangen door de hitte, de fata morgana weerkaatsend in een glazige blik. Ik steun niets dat mijn steun niet verdient. Breng een ander in verlegenheid.

En als Niels Destadsbader eens niet kan, wil ik ook gerust voor 600.000 euro per jaar naar de kantine van Denderzonen Pamel gaan voor vijf minuten shit.