Beste mevrouw de schepen,

Ik schrijf u in naam van de leerkrachten Woord aan de Kunsthumaniora Antwerpen omdat ik mij zorgen maak over de jonge kunstenaars en hun toekomst in het werkveld.

Ik besef: ik ben een bevoorrechte getuige van wat er leeft in het kunstenlandschap. Ik zit op de eerste rij als tijdens mijn lessen jonge kunstenaars zich voor het eerst tonen, ik zit op de eerste rij in theater als ik hen vol trots zie performen.

Of moet ik voortaan zeggen ‘zag’?

Ik schrijf u ook als kunstenaar die zich zorgen maakt over uw beleid en de gevolgen voor de kunsten in deze stad.

Voormalig schepen van cultuur Eric Antonis (u kent hem zeker wel: u staat als het ware op zijn schouders) antwoordde op de vraag ‘Kan kunst de wereld redden?’ met een ondubbelzinnige ‘Neen’. Hij voegde daar wel deze belangrijke gedachte aan toe: ‘Zonder kunst valt de wereld niet te redden’.

Als u uit het juiste hout gesneden bent om uw ambt te vervullen, dan weet u dat.

Kunstenaars zijn gepassioneerde mensen. Zij willen hun artistieke praktijk, hun creativiteit en hun soeverein denken delen. Niet vanuit een ivoren toren, niet vanuit een meerderwaardigheidsgevoel, wel vanuit een grote noodzaak. En vanuit een grote maatschappelijke betrokkenheid.

Misschien wel een soortgelijke noodzaak en betrokkenheid die u ertoe brengen, gesubsidieerd door ons allemaal- zo hoort het ook in een democratie-, een politiek ambt op te nemen. Niet alleen om in uw levensonderhoud te voorzien, vermoed ik, maar ook omdat u de noodzaak voelt, omdat het belangrijk is, dringend is, omdat u niet anders kan.

Als u uit het juiste hout gesneden bent dan weet u dat kunst niet gaat over vrijetijdsbesteding maar over levensnoodzaak.

Over verbeelding, over verdieping, over verwondering, over ontroering,

Maar ook over verbinding, over hoop, over toekomst. Over iedereen. Over alles. Over nu.

Over wat niet in uw statistieken staat of met uw cijfers te berekenen valt maar over wat de mens doet leven, wat de mens in beweging brengt, wat de mens adem geeft.

En dan gaat het over iedere mens: over diegene die kunst creëert en over diegene die kunst beleeft.

In deze moeilijke tijden hebben we meer dan eens nood aan adem.

En laat dat nu net zijn wat u met uw beslissing afsnijdt: adem. U verstikt dat waarvoor u op de barricaden zou moeten staan. U vertrappelt het zaad terwijl het ontkiemt. En dat is rampzalig. Bezuinigen op kunst, is bezuinigen op het leven, mevrouw de schepen.

Wij, leerkrachten kunstvakken in een school die trots is op haar leerlingen en oud-leerlingen, die beter dan wie ook weten welke prachtige jonge mensen klaar staan om de wereld met hun ideeën te verwarmen, vragen u dringend uw beleid af te stellen op de noden van deze nieuwe generatie.

Het is aan hen nu.Zij rekenen op u.

Karen Vanparys, Miek De Vriese, Ruth Bastiaensen, Marleen Vertongen, Kelly De Mol, Vanessa Broes, Rebecca Rosseel, Lotte Lesage, Inge Gyselinck, Els Calant, Fien Van der AA, Ruth Lasters, Bjarne Devolder, Antoine Vander Auwera, Emma Seresia, Eva De Hondt