Direct naar artikelinhoud
Uit het archiefHuisjesmelkers

Ex-huurders van beruchte kotbaas vertellen: ‘Mijn huisgenote stond hier naakt en bloedend, het doucheglas was op haar gevallen’

Vader Arnold Appeltans arriveert na zijn aanhouding in de rechtbank van Leuven, in december 2019. Jarenlang verhuurden hij en zoon Manu Appeltans koten in erg slechte staat.Beeld Photo News

Ongedierte, schimmel en omvallende doucheramen: het studentenleven bij ‘de meest beruchte kotbazen van België’ was niet altijd een pretje. Vader en zoon Appeltans moeten zich vrijdag verantwoorden voor de raadkamer. En ex-huurders doen een boekje open: ‘Omdat de poort niet op slot kon, sliepen er dronken mensen in de gang.’

In de rechtbank van Leuven is vandaag het proces tegen de familie Appeltans ingeleid. De beruchtste kotbazen van Vlaanderen riskeren vijf jaar voor onder meer huisjesmelkerij. We hebben dit artikel met getuigenissen van ex-huurders daarom voor u nog eens uit ons archief opgediept.

“Ik hoorde geklop aan mijn deur”, zegt Maarten Tweepenninckx, die van 2012 en 2015 een kot bij de familie Appeltans huurde. “Plots stond een kotgenote daar naakt met een handdoek rond haar gewikkeld. Ik zag een bloedspoor achter haar. Ze vertelde dat het glas van de douche op haar was gevallen. Ze vroeg of ik geen ontsmettingsmiddel had om haar wonden te verzorgen.”

Er kunnen wel meer mensen stevige verhalen opdissen uit hun studententijd, maar bij een aantal ex-studenten uit Leuven speelt hun kot een speciale rol in die verhalen. In dat van Tweepenninckx heerste er ook een haast Bijbelse ongedierteplaag.

“Ik ben ’s nachts nog wakker geworden omdat er muizen over mij kropen”, zegt hij. “Pas toen ik een sonisch bakje kocht, zijn ze uit mijn kamer gebleven. En als je de vuilniszak buiten zette, moest je er eerst een schop op geven, zodat het ongedierte dat erin zat kans had om te ontsnappen.”

De truc met de studio

Jarenlang verhuurden vader Arnold en zoon Manu Appeltans koten in erg slechte staat. Het leverde hen de reputatie op van ’s lands meest beruchte kotbazen. De familie had een heel arsenaal om al die jaren buiten het vizier van het gerecht te blijven.

Ook Tweepenninckx maakte kennis met wat hij nu omschrijft als de “truken van de foor”. Hij huurde een kamer die volgens de wettelijke normen geen studio kon zijn. Maar omdat de eigenaars op de kleine oppervlakte toch een vuurtje en een wasbak wisten te proppen, moest hij het toch als een studio betalen. Toen zijn kraan kapot ging, verscheen er plots een werkman aan de deur.

“Ik probeerde hem in verschillende talen aan te spreken, maar hij zei niets terug”, herinnert Tweepenninckx zich. “Hij nam mijn kraan, mijn wasbak en het vuur weg en monteerde houten planken over heel mijn kitchenette. Pas later begreep ik dat hij dat deed omdat er inspectie zou komen.”

De studio was dus opnieuw tot een gewone kamer gereduceerd. Nadat de inspectie was vertrokken, kwam de werkman opnieuw langs en kreeg Tweepenninckx zijn keukentje terug. Als bij toverslag zat hij weer in een studio.

Jarenlange wanpraktijken

Het gerecht begon de praktijken van de familie Appeltans steeds meer te doorzien. Vader Arnold en zoon Manu werden in 2019 al aangehouden. Drie jaar later is het gerechtelijk onderzoek volledig afgerond en verschijnt het tweetal voor de raadkamer. Die beslist vrijdag over een doorverwijzing naar de correctionele rechtbank. Voor ‘huisjesmelkerij’ en ‘bendevorming’ riskeren ze straffen tot tien jaar cel.

De verhalen over de Appeltans-koten gaan in Leuven al jaren over de lippen. Toen de naam bij de studentenpopulatie verbrand raakte, verlegde de familie haar focus naar vluchtelingen. Ook verhuurden de Appeltansen vaak onder een andere naam, zodat studenten alsnog een krabbel onder een contract zouden zetten. Op papier huurden ze dan bijvoorbeeld van ‘Strauven’: de achternaam van moeder Appeltans.

In 2019 kreeg De Morgen al een bericht binnen van een voormalige huurder, die zo’n contract had getekend en opsomde wat er met haar kot allemaal mis was. Vooraan op de lijst met mankementen stond: schimmel. “Ramen konden niet open, vloertegels zaten los, er was een scheur in het plafond en de sloten werkten niet echt”, klonk het. “Het lijstje ging nog wel verder. Ook heb ik bijna twee maanden zonder warm water gezeten waardoor ik altijd bij een vriendin moest douchen.”

Isabeau Pelgrims, die van december 2013 tot september 2015 een kot huurde, had geen klachten over de verwarming. Zij moest het in de zomer wel zonder koelkast of diepvriezer doen. Toen ze de koelkast op een dag opentrok, rook ze plots een rare gasgeur. “Ik denk dat het van het koelelement uit het diepvriesvak kwam”, zegt ze. “Het was echt een heel oud toestel. Omdat ik geen eten kon bewaren, kocht ik dan enkel voeding uit blik of droogvoer.”

Vrederechter

Het was pas toen ze ermee dreigde om de huisbaas voor de vrederechter te slepen dat er schot kwam in de zaak. Pelgrims zou hetzelfde dreigement later nog eens moeten bovenhalen om haar waarborg terug te krijgen, want ook daarmee kwam Appeltans niet over de brug.

Dat laatste is iets wat Lieselot* herkent. “Dat was inderdaad hun aanpak”, zegt ze. “Door niet te reageren zouden mensen het uiteindelijk opgeven.” Pas na heel wat mails, die haar moeder verstuurde, kwam de waarborg weer op de rekening.

Lieselot huurde in het academiejaar 2014-15 een kleine studio, waarin ze het enkele weken zonder verwarming of warm water moest doen. “Ik ben toen ook gaan douchen bij vrienden”, zegt ze. Het belangrijkste mankement was bij haar het slot van de benedenpoort, dat niet meer werkte. “Daardoor lagen er regelmatig daklozen of dronken mensen bij ons te slapen.”

Omdat ze zich niet veilig voelde, was ze blij dat ze er na een jaar kon vertrekken. Het kot kreeg er door de slechte sloten ondertussen nog andere bewoners bij. “In het gebouw was er één kot waarvan de huurder afwezig was”, zegt Lieselot. “Omdat de deur daarvan ook niet goed op slot ging, zijn mensen die op straat leefden dat gaan gebruiken. Als ik me niet vergis, heeft de huurder nog moeten betalen om het helemaal te laten opkuisen.”

* Getuige Lieselot wilde liever niet met haar achternaam in de krant.