Met de blessure van Zuid-Amerika’s meest pronkzieke ijdeltuit is het voorlaatste smetje van het gele shirt afgekrabd

O wat een weelde. Wat een contrast met ons ploegje zondagsveteranen vormden die Braziliaanse baltovenaars. Onbevreesd, energiek, intelligent, creatief, en dan hadden ze nog geen teen uitgestoken. Alleen al in hun hoofden waren ze ongenaakbaar. Is Brazilië al één keer bang aan een wedstrijd begonnen? Zou het ook beducht zijn voor Canada?

Qua voetballend vermogen is het geen eerlijke vergelijking. Brazilië telt twintig keer zoveel inwoners als België en hun kinderen zitten geen godganse dagen tetjes en aambeitjes te kweken voor hun spelconsoles. Maar karakter vergt geen talent. Moed train je niet tussen kegeltjes. Zelfs uit een slecht team viel in dit land altijd wel wat vechtlust te persen.

Servië is ook al zo’n ploeg “die we niet mogen onderschatten”. Ach, welnee. De Servische spelers staan volgende week weer gewoon rapen te schillen tegen een achtergrond van kerktorens en kogelgaten. De nv Itsj & zonen. Zelfs als België Qatar voor de kiezen zou krijgen, zouden we honderdduizend keer moeten horen dat het “toch de Asian Cup heeft gewonnen” en dat er “geen kleine landen meer zijn”.

Dat is het verschil tussen een echte voetbalnatie en het calimerocomplex aan de Noordzee: een topland geeft niet om de tegenstander. En als je dan toch niet wil vergelijken met Brazilië, Frankrijk, Spanje, Italië, Duitsland, Argentinië of zelfs Engeland: verschijnt Nederland ooit bang aan de aftrap? Zag je Portugal – met minder inwoners dan België – versagen tegen Ghana? Maar genoeg over België, voor ik hier weer van alles ga opboeren. Dit stukje gaat over Brazilië.

Had u het ook? Voelde u ook het hart in de borstkas bonzen telkens wanneer zo’n Goddelijke Kanarie zich op gang trok? Elke keer dat na heerlijk passenspel toch maar weer een gaatje werd gevonden? Bij iedere pegel van Casemiro en co op het middenveld?

Toen die verschrikkelijke Neymar eindelijk van het veld werd getrapt?

Met de blessure van Zuid-Amerika’s meest pronkzieke ijdeltuit, huilbui in duikvlucht, groot talent verspild aan grotere graaizucht, is het voorlaatste smetje van het gele shirt afgekrabd. Nu nog een tondeuse vinden voor enkele anderen. En een vijl voor Richarlison. Of nee, laten mooie goals nog maar eens worden gemaakt door lelijke voetballers.

Het was zó goed. Zó knap. Het maakt zelfs niet uit wie op het veld staat. Inwisselbaar in de beste zin van het woord. Met Antony zat een speler van 100 miljoen op de bank. Ook daarin verschillen we van Brazilië: onze bondscoach blijft Hazard, onze eigen man van 100 miljoen, maar opstellen. Ook al is zijn spel geen stuiver meer waard.

Pluk eender waar in Brazilië een willekeurige postbode van de straat en hij is nog beter dan alle Rode Duivels samen. In een favela is geen plaats voor lafheid.