‘Those Were the Days’: spreekbeurt van de hipste vogel op school

“We zijn de kampioenen van het dak eraf blazen!” Enthousiaster dan Aster? Zulke mensen vind je zelden. Sportjournalist Aster Nzeyimana kleurt steeds geestdriftiger buiten de krijtlijntjes van de pelouse. Deze lente beslechtte hij nog battles in het vederlichte VTM-vehikel The Masked Singer. Met Siska Schoeters presenteert hij komend voorjaar dan weer The Greatest Dancer. Een “shiny floorshow”, zoals dat in flamboyante tutu gehesen marketingmiddens heet.

En met de vijfdelige VRT MAX-reeks Those Were the Days legt Nzeyimana zo’n jeugdige geestdrift aan de dag dat het lijkt alsof deze spring-uit-’t-voetbalveld contractueel verschuldigd is om het imago van VRT eigenhandig op te krikken. Hij wordt alleszins opgevoerd als een rattenvanger van Hamelen voor het piepjonge publiek van StuBru dat middels VRT MAX de toekomst van Canvas dient veilig te stellen.

Those Were the Days is een documentaire, vermomd als snedige podcast. Of als een spreekbeurt van de hipste vogel op de schoolbanken. Wiki-wiki-wikipedia!

Asters vurige exposé gaat over de hoogdagen van de Belgische clubscene. Niet die van Union of Buffalo. Wel die van het illustere nachtleven in de jaren tachtig en negentig. Met leedwezen in de stem bekent hij bij de aftrap al dat hij te jong was om die zelf meegemaakt te hebben.

“Dus zit er niks anders op dan aan de legends van toen te vragen wat die pionierstijd zo fokking zalig maakte.” Wanneer Flo Windey of Bockie de Repper zo’n zin over hun lippen laten glijden, huiver je toch minder bij dat gechargeerde taaltje. Maar goed: eeuwige jeugd en vrolijke vibes zijn de bouwstenen van Those Were the Days.

De minireeks richt zich immers op de gloriedagen van die clubs. Het Belgische nachtleven zou cultureel erfgoed moeten zijn, maar helaas heb je dat meestal alleen van horen zeggen in deze reeks. Niet zo vreemd: een schrijnend gebrek aan beeldmateriaal tekent die tijd. Gsm’s dienden om te bellen, cameraploegen rukten vooral uit bij onlusten aan de Boccaccio.

Binnen waren boîtes als La Rocca en Cherry Moon een safe space voor ravers. Dansende, sjansende, extravagante en pillenslikkende gekkies. Op die manier moet je het dus rooien met anekdotes, vaak even vermakelijk als memorabel. Die komen onder meer van Tom Waes, toen buitenwipper en manusje-van-alles in Café d’Anvers. Maar ook van uitbaters, vaste clubbers en een rist dj’s. De verhalen zijn kleurrijk, het beeldmateriaal ondermaats of afwezig.

Jammer, want nooit viel ninetiesnostalgie makkelijker te vermarkten dan na de bioscooprelease van Zillion. Dat blijkt ook meteen het kernbegrip van elke aflevering. Nostalgie. Maar ook: magie. En ‘one big happy family’. Net alsof de talking heads in de reeks een souffleur hadden om die wollige woorden ergens binnen te smokkelen. En om collectief te eindigen met de voorgekauwde verzuchting: ‘Those were the days’. Zou kunnen. Ook wij hebben het maar van horen zeggen.

Those Were the Days is nu te zien op VRT MAX.