INTERVIEW. Roberto Martínez na de nederlaag: “We zijn onszelf niet aan de bal, ik mis plezier”

Hij opende zelf de persconferentie. Zonder dat er een vraag uit het auditorium was gekomen.

“Deze nederlaag komt hard aan. Is lastig om te verwerken. Je komt naar een WK om te winnen, en dan hangt het gevoel na een wedstrijd veel af van het resultaat. Ik vond dat we tot die 0-1 nochtans de controle hadden. We begonnen ook goed. Misschien niet met zoveel kansen als anders, maar dat was omdat de laatste pass er niet uitkwam. Nadien geven we een vrijschop weg, waaruit zij scoren. En vanaf toen werden we té emotioneel. Wilden we té graag weer in de wedstrijd komen. Kijk, die eerste goal heeft de rest van de wedstrijd bepaald. Dat krijg je in een gelijkopgaande match. (zucht) Omdat de details niet ons voordeel waren. Wij hebben voor rust niet genoeg geprofiteerd van onze goede momenten.”

“We verdedigen al zes jaar op dezelfde manier bij standaardsituaties. Het heeft niets te maken met hoe we stonden. Maar als een vrijschop de box inswingt en een verdediger kan de bal niet raken, dan komt de doelman in een zeer moeilijke situatie. Je moet het geluk hebben dat zo’n bal niet getrapt wordt.”

“Omdat Eden maar 60 minuten kon spelen – we hebben geleerd uit het verleden. Ik vond Eden ook goed. Zijn prestatie deed me denken aan die tegen Portugal, vorig jaar op het EK. En toen viel hij geblesseerd uit (met een scheurtje in de hamstring, red.). We moeten Eden dus beschermen. Ik wil hem graag het volledige toernooi kunnen laten spelen. We mogen dus geen te grote risico’s nemen.”

“Omdat de controle over de bal aan het verliezen waren. De ruimtes werden groter en Onana had al geel. Ik had schrik om hem te verliezen met een tweede gele kaart. Daarom heb ik een andere, ervaren speler ingebracht.”

“We speelden met schrik om te verliezen. Dat is lastig om vast te stellen. De laatste zes jaar hebben we bijna altijd gescoord. Bijna 50 interlands (49, red.) op rij. Omdat we erin geloofden dat we kansen gingen krijgen. Nu werkt iedereen wel hard, maar ik mis plezier aan de bal.”

“Omdat we het beste België nog niet zijn geweest. Dat moeten we eerlijk durven zeggen. Ik vond ons tot aan die 1-0 beter spelen dan tegen Canada – het was een stap vooruit. We waren competitief en de wil om te winnen was er ook. Maar aan de bal zijn we onszelf niet. Niet alleen Kevin. We spelen met te veel verantwoordelijkheid. Ik miste vrijheid. Plezier. We moeten weer onszelf worden. Als ploeg zijn we daar nog niet in geslaagd. Kijk, voetbal is een teamsport. En als we collectief goed zijn, dan kan elk iemand een beter niveau halen. Dit is dus geen individueel verhaal.”

“Dat is het eerste wat ik daarvan hoor. Kijk, spelers moeten interviews geven. Uren en uren. Bijna elke dag. Negentig procent van wat ze zeggen is positief. Tot het moment dat er één of twee zinnen voor opschudding zorgen. Wij zijn profs. We weten wat we moeten doen. Een speler mag zijn mening geven, maar opmerkingen zullen ons niet helpen om te winnen. Dat is alleen leuk voor de tegenstander. Wat telt, is het werk achter de schermen.”

“We waren tegen Marokko beter dan tegen Canada. Op een WK moet je blijven groeien. Ik vond dat we dit keer niet goed reageerden op de tegentreffer. Normaal spelen we aanvallend voetbal. We moeten meer kansen zien te ontwikkelen. Nogmaals, het ontbreekt ons aan spelplezier. Dat moeten we analyseren. We moeten weer onszelf worden, en die laatste groepswedstrijd zien te winnen. We hebben niets meer te verliezen. Winnen en we blijven in Qatar.”