Geef me de keuze tussen Lukaku en Füllkrug en ik aarzel niet

Als u denkt dat ik ook maar één letter ga wijden aan de Rode Duivels, dan bent u goed zot. Ach kijk, daar staan die twee woorden nu toch. Goed, één alineaatje dan. Ik zal geen spelers viseren. Axel Witsel niet, die van tegendoelpunt naar tegendoelpunt slaapslofte; Aucun Hazard evenmin, al ontstond elke Marokkaanse golf uit de zee van ruimte die hij zijn man gunde; ook Martínez niet, wiens selectiebeleid schijnbaar wordt gevoerd middels dartpijltjes (Mertens erop vóór Trossard?!). Want zelfs Courtois en De Bruyne waren geen kezze waard.

Kom, nog snel een tweede: niet één individuele actie, een flauw excuus voor een afstandsschot, altijd maar wachten op de bal, spelers laten lopen, een veel te trage handelingssnelheid, steeds weer die pass naar achteren. Druk zetten, je vrijlopen als je de bal niet hebt, géén ellebogen uitdelen, daarvoor is geen talent vereist.

Oef, dat lucht op. En dan nu: de column. Wat heb ik genoten van Spanje – Duitsland. Eindelijk is het WK begonnen. Er werd gelopen, er werd gestreden, er werd gedribbeld en geschoten. Er werd verdedigd, er werd aangevallen. Er werd, kortom, gevoetbald. Aan beide kanten van het veld! En meer nog dan van Musiala, Gavi en Pedri, parels die de komende vijftien jaar oogverblindend zullen fonkelen aan de kroon van het mondiale voetbal, heb ik genoten van Niclas Füllkrug.

Een gebit als een paalhoofd, de kop van een kampbeul, nijver en precies: een Teutoon. De helft van zijn carrière verschimmeld in de Duitse tweede klasse en nu, op zijn negenentwintig, schitterend in dat prachtige, aan het keurvorstendom Keulen herinnerende shirt. Wie had ooit gedacht dat je voor mode in Duitsland moest zijn?

Niclas Füllkrug is alles waar een Duitse spits post Völler en Klinsmann voor staat. Bierhoff, Jancker, Kuranyi, Klose, Gomez: voetbal moest je er niet van verwachten, goals des te meer – op Jancker na misschien, maar Duitser en duitsespitser dan hij vind je ze niet.

Geef me de keuze tussen Lukaku en Füllkrug en ik aarzel niet. Duitsers zeuren nooit, noch staan ze in een kringetje onnozele speeches voor te dragen. Ze verliezen van Japan en in plaats van met knikkende knieën Spanje tegemoet te drentelen, beuken ze erop los. Kom zo’n Süle ’s nachts maar eens tegen in de 6de Zijweg. Niklas Süle is wat je krijgt wanneer Michael Myers een ton graniet bezwangert. En die ene tackle van Schlotterbeck, pas een halfjaar in dienst van een deftige club, was zo mogelijk nog mooier dan zijn naam.

En dan Spanje: hoe mooi kan eenvoud zijn? Tikje en je vrijlopen maal tienduizend. Dat die ellendige groepsfase maar snel voorbij is. Dan kan ons nationaal stelletje stumperds zich voor hun tv-schermen bijscholen over wat voetbal zou moeten zijn.