Remco Evenepoel blijft de eindejaarsprijzen maar opstapelen: tikt na de Vélo d’Or de teller aan tot (historische) zeven?

De Kristallen Fiets en de Flandrien waren ‘no-brainers’. Klassiek Monument, grote ronde, WK: met die combinatie veeg je in het nationale wielerpeloton iedereen, Wout van Aert incluis, makkelijk op een hoopje. Het binnenrijven van de Vélo d’Or is in die zin een stuk straffer. Met voorsprong de meest prestigieuze trofee die je mondiaal kan winnen. Als je er tenminste in slaagt om af te rekenen met de moordende concurrentie uit alle disciplines van het wielrennen. Maak de optelsom van Evenepoels Belgische voorgangers op de erelijst (sinds 1992) en het daagt meteen hoe ingewikkeld dat doorgaans lag. Amper drie. Museeuw (1996), Boonen (2005) en Gilbert (2011).

Van Aert, Pogacar, Vingegaard, Ganna, Roglic, Van der Poel... allemaal moesten ze op de knieën. “Een enorme eer”, vindt de jongste laureaat in de geschiedenis van het concours-met-Franse-stempel dan ook. “In het bijzonder omdat ik hem zo vroeg in mijn carrière win. Ook ik vind het de belangrijkste trofee in onze sport. Toen ik nog voetbalde, was ik gefascineerd door de uitstraling van de Ballon d’Or. Eigenlijk is de Vélo d’Or de Ballon d’Or van de koers. Ik praat vaak over voetbal met Oumi’s broers. De oudste is fan van Real Madrid en hij was door het dolle heen toen Karim Benzema de Ballon d’Or won. ‘Wel, dan grijp ik de Ballon d’Or van het wielrennen’, zei ik lachend. Blij dat dat nu ook werkelijkheid is geworden.”

Met de Nationale Trofee voor Sportverdienste (de oudste van het land, sinds 1928) scoorde Evenepoel op 20 oktober ook al buiten zijn eigen comfortzone. Vakgebiedoverschrijdend en genderneutraal, zoals ook de Vlaamse Reus van morgenavond en het Vlaams Sportjuweel, half december, dat (zullen) zijn. Onderscheidingen waarbij niet louter sportieve prestaties de doorslag geven, maar vaak ook andere, menselijke factoren een rol spelen. Persoonlijkheid. Charisma. Doorzettingsvermogen. Spontaniteit. Eigenschappen die ‘man van de wereld’ Evenepoel in zich verenigt en hem ook in niet-wielerreferenda de status van topfavoriet opleveren.

Blijft over, ergens half januari (uitzonderlijk laat, gezien het WK voetbal): de ‘Sportman van het Jaar’. Wat het aantal trofeeën in één en hetzelfde jaar voor Evenepoel op zeven zou brengen. Evenveel als Tom Boonen na zijn magische seizoen 2005 (20 zeges, waaronder E3 Harelbeke, Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, twee Tourritten en WK). MAAR! Boonen won toen naast de Vélo d’Or, de Kristallen Fiets, de Flandrien, de Nationale Trofee voor Sportverdienste, de Vlaamse Reus en de Sportman van het Jaar ook de Sprint d’Or (enkel het Vlaams Sportjuweel ontbrak hem). Mocht hij inmiddels niet zijn afgevoerd, zou ook de Waalse tegenhanger van de Kristallen Fiets altijd naar Evenepoel zijn gegaan.

2022: Remco Evenepoel
2021: Tadej Pogacar
2020: Primoz Roglic
2019: Julian Alaphilippe
2018: Alejandro Valverde
2017: Chris Froome
2016: Peter Sagan
2015: Chris Froome
2014: Alberto Contador
2013: Chris Froome

Manager, trainer en ploegleider verklaren Giro-keuze van Remco Evenepoel: “Podium is de ambitie”

Remco Evenepoel krijgt nu ook fanclub in Spanje, opgericht door... twee Belgen: “Ze hebben hem hier graag”