Fred Gibson: hij heeft een naam om in een rockband te zitten, en als co-auteur van George Ezra’s ‘Shotgun’ deed hij dat ook een beetje, maar toch is het met synthesizers en onder het pseudoniem Fred Again.. dat hij zijn publiek verleidt. Op anderhalf jaar tijd releasete hij al drie albums, en dan scoorde hij ook nog eens drie hits met singles die níét op die albums staan: ‘Strong’ met Romy van The XX, ‘Turn on the lights again’ met Swedish House Mafia en ‘Marea (We’ve lost dancing)’ met zichzelf. Dat liedje, dat uitkwam in de ellendige quarantainetijd, vatte perfect de tijdgeest en zette hem op weg naar de grote festivals (komende zomer volgt Rock Werchter) en zalen in het postcoronatijdperk.

Zijn concert in de AB was lang op voorhand uitverkocht en op Ticketswap zochten liefst 7.312 mensen nog een kaartje. Om maar te zeggen: de avond was al zo hot als een dog en toen moest het concert nog beginnen. Geen idee of iemand een thermometer bij zich had, maar ik sluit niet uit dat het kwik uit het glas zou zijn gestuwd als een kogel uit een kanon.

   • Fred Again..: de nieuwe posterboy van de dansvloer

Maar laten we beginnen bij het begin. Al van in de backstage liet hij zich filmen en de beelden projecteren op het podium. Zodra hij in levende lijve verscheen, werd hij vervolgens door honderden telefoons in het publiek gefilmd, terwijl zijn cameraman (die werkte met een iPhone) het publiek filmde. Welkom in de beeldcultuur van 2022. En o ja: de persfotografen kregen dan weer geen toegang tot de zaal.

Samen met een extra toetsenist stond hij op het podium, hij rechts, zijn kompaan links en in het midden het projectiescherm. Daarop werden alle gastzangers geprojecteerd, zodat ze afwezig waren maar toch aanwezig voelden. Soms projecteerde hij er ook zijn bindteksten.

Het duo begon rustig, maar tegen het vierde nummer (‘Kammy (Like I do)’) kolkte de mensenzee al even enthousiast als de supporters die honderd meter verder buiten de kwalificatie van Marokko stonden te vieren. Vuurpijlen werden er niet afgevuurd, daar zorgde Fred Again.. zelf wel voor met zijn liedjes die knalden als de zweep van een circusdirecteur. Al snel doorkruiste hij ook de zaal om achter de mengtafel verder te spelen. Hij liet zich op zijn tocht gewillig knuffelen en aanraken, alsof hij wou goedmaken wat hij met ‘Marea’ zo betreurde: ‘We’ve lost the hugs with friends and people that we loved’.

Tijdens concerten maakt Fred Again.. zijn muziek deels live door op een sample-pad te hameren en zo ritmes te creëren. Op die momenten doet zijn show wat denken aan Marc Rebillet. House, jungle, tribal, grime, elektro en zelfs soul: Fred Again.. draaide het allemaal door de blender en stel dat hij met koekjes op de rand van het podium was komen staan, dan had het publiek ze zo uit zijn hand gegeten – zelfs als ze eerst op de grond waren gevallen. De mensen hotsten en botsten en protsten en plotsten, en ja, ik weet dat die werkwoorden niet bestaan, maar jullie weten wat ik bedoel: de sfeer was er eentje om in een doosje te vangen en mee naar huis te nemen.

Hoogspringkampioenschap

Halfweg de show werd de vaart er door technische problemen wat uitgehaald, maar zodra Fred Again.. herbegon, werd de vloer lava. Of was een hoogspringkampioenschap? En toen hij dan ook nog vroeg om met telefoons zoveel mogelijk licht te maken, werd de zaal een krioelende boel van opgestoken blote armen. Het leek het wel een tafereel van Spencer Tunick – dat iedereen zijn kleren nog aanhad, was volstrekt onduidelijk.

Het slothalfuur was ronduit fantastisch, met onder meer ‘Angie (I’ve been lost)’ en ‘Delilah (Pull me out of this)’, niet zelden heen en weer vliegend tussen dansbaar en melancholisch. Toen ‘Marea’ eindelijk kwam en het publiek helemaal loco werd, begon ik te huilen van ontroering bij het zien van zoveel blije, uitgelaten, opgeluchte, enthousiaste mensen. De slotsong was traditiegetrouw ‘Billie (Loving arms)’ en we verlieten de zaal terwijl honderden mensen lang na het stoppen van de muziek nog ‘Put your loving arms around me’ bleven zingen. Dit concert was niet alleen heet, maar ook warm menselijk. En als Fred Again.. geen twee punten achter zijn naam had gezet om duidelijk te maken dat een punt echt wel een punt is, had ik hem gevraagd om helemaal van voren te herbeginnen. And again and again and again..

Fred Again.., gezien in de AB in Brussel op 1/12.