Sleutelmoment: De 1-0 van Henderson. Vanaf dat moment kwam Engeland nooit meer in de problemen.

Man van de match: Jude Bellingham, die een groot aandeel had in de eerste twee goals.

Ook hen gaan we onthouden: De Senegalese trommelaars die op de tribunes voor een leuke sfeer zorgden.

Jammerlijk om vast te stellen, maar wel de waarheid: de Europese voetbalfans in Qatar zijn niet de grootste sfeermakers. Alleen al daarom was het zonde dat Senegal tegen Engeland onderuit ging. Sommigen vinden die trommels rotvervelend, wij net het tegenovergestelde: ’t is leutig.

Niet dat de Engelsen onder de indruk waren van het kabaal op de tribunes. 0-2 aan de rust, na wat zogezegd een “saaie” eerste helft was – althans, dat viel te lezen op internet, wellicht getikt door zij die voor de televisie zaten. Vanuit vak 509 (desk 50, zitje B) vonden wij het best genietbaar.

Lange tijd waren het de Senegalezen die de grootste mogelijkheden bij mekaar voetbalden. Dia kon er net zijn voet niet tegen zetten, een tweede poging van het rugnummer negen werd gepareerd door de Engelse doelman Pickford – knappe reflex. Ismaila Sarr duwde dan weer van dichtbij over. Aan de overzijde had Engeland minder medelijden. Bij de eerste de beste kans klopte Henderson Mendy op assist van Bellingham (1-0). Op slag van rust was er op de counter nog eens sterk voorbereidend werk van diezelfde Bellingham. Kane deed wat hij zo goed kan: scoren, 2-0.

Met amper twee goals verschil is er altijd nog een zeker spanningsveld – je weet maar nooit dat die aansluitingstreffer valt -, maar de zakelijke Engelsen wilden een woelige slotfase vermijden. Nog voor het uur kon het licht uit: 3-0 via Saka.

Voor het continent Afrika is de uitschakeling van Senegal een klap, want het ziet met de Afrika Cup-winnaar zijn beste kans op een podiumplek vertrekken. Alle hoop ligt nu bij Marokko, dat weliswaar in vorm zit, maar met Spanje wel een klepper treft. Het kan morgen zomaar voorbij zijn.

En dan is er nog het product Jupiler Pro League. Het was mooie reclame geweest, mocht een land met verschillende oud-spelers uit België verrassen, maar niet dus. In de basis bij Senegal stonden bijvoorbeeld Abdou Diallo (op een blauwe maandag bij Zulte Waregem) en Krépin Diatta, die nog bij Club het mooie weer gemaakt heeft. De meest opvallende figuur is evenwel Kalidou Koulibaly, ex-Genk, nu bij Chelsea. Koulibaly een topverdediger, véél beter dan zijn ploegmaats, en dat weet hij zelf ook – hij stoorde zich zichtbaar aan de tekortkomingen bij zijn makkers. Ook Senegal heeft zijn KDB.

Maar goed, Engeland dus. Een team met wapens en lacunes. Offensief is Engeland sterk. Bellingham maakte het verschil, maar ook Saka en Foden hebben de snelheid, de vista en de dribbels om het elke verdediging moeilijk te maken. Harry Kane is Harry Kane: van het beste dat er op deze planeet rondloopt. Maar de echte offensieve luxe vertaalt zich misschien wel in de breedte aan opties. Bondscoach Gareth Southgate kon ook nog Grealish, Rashford en Mount tussen de lijnen brengen.

Langs de andere kant moeten Mbappé en Dembélé verlekkerd gekeken hebben naar hoe vlot zelfs de Senegalezen de ruimtes in ‘the final third’ vonden. Het kan niet anders of Frankrijk zal tegen dít Engeland het nodige doelgevaar creëren.

Zij die de eerste helft weinig vermakelijk vonden, zijn hoogstwaarschijnlijk in slaap gevallen tijdens de laatste dertig minuten. Het was geen wedstrijd meer. Senegal kon niet meer, voor Engeland hoefde het niet meer. Het hoofd dan al bij de Fransen. Begrijpelijk.

Voor het voetbal is het goed en slecht tegelijk dat Engeland doorgaat. Goed, omdat Engeland het véél betere team is. Slecht, omdat er alles eromheen weer wat koeler dreigt te worden. Wij neigen toch eerder naar goed – Senegal bood te weinig om een kwartfinale te claimen. Aan de trommelaars lag het niet…